Otwarcie Igrzysk w Paryżu. Co naprawdę oburzyło prawicę i Kościół?
Nie o reinterpretację czy pastisz obrazu Leonarda da Vinci tu poszło. Bo to „Ostatniej wieczerzy” zdarza się w memach, w serialach, w całej popkulturze. Nie, chodzi o osoby LGBTQ – to one obraziły i obrzydziły. Jak zawsze, zgodnie z katechizmem
„To, co stało się w Paryżu, jest niebywałym wręcz skandalem” – mówił 30 lipca prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosław Kaczyński.
Artystyczna oprawa otwarcia Igrzysk Olimpijskich to, zdaniem prezesa PiS „intensywna ilustracja bardzo smutnego, coraz bardziej zaawansowanego procesu rozkładu elit zachodu, w tym elit francuskich” i pokazuje „rozkład moralny i polityczny tej najbardziej życzliwej człowiekowi cywilizacji w dziejach świata, czyli cywilizacji chrześcijańskiej”. Kaczyński dołączył więc do chóru oburzenia po rozpoczęciu olimpiady w Paryżu.
Kilkugodzinne widowisko na otwarcie Igrzysk Olimpijskich w Paryżu (26 lipca 2024) wyskoczyło poza ramy i miało nieco szalony rozmach. W jednej ze scen, zatytułowanej „Festivité” (święto), wystąpiły osoby LGBTQ, w tym drag queens i trans. Ustawienie aktorów narzuciło skojarzenie, że to nawiązanie do „Ostatniej wieczerzy” Leonarda da Vinci.
Inni przekonywali, że chodzi raczej o obraz Jana Hermensza van Bijlerta, przedstawiający bogów olimpijskich na zaślubinach Tetydy i Peleusa.
Inni przekonywali, że chodzi raczej o obraz Jana Hermensza van Bijlerta, przedstawiający bogów olimpijskich na zaślubinach Tetydy i Peleusa.
Główną rolę w scenie zagrała Barbara Butch, DJ-ejka i aktywistka lesbijska, która powiedziała potem, że była bogiem Apollem, a cała scena rozgrywała się na górze Olimp. W roli Dionizosa wystąpił francuski piosenkarz Philippe Katerine. Po olimpijsku tłumaczył też scenę Thomas Jolly, dyrektor artystyczny IO – przekonywał, że to uczta na Olimpie była jego inspiracją.
Niezależnie od inspiracji i pierwotnego tekstu kultury, który został użyty w przedstawieniu, larum podnieśli katolicy z całego świata. Scenę uznano za obraźliwą dla chrześcijaństwa. Oświadczenie wydał francuski episkopat, oburzył się wicepremier Włoch Matteo Salvini i Elon Musk, szef portalu X, grzmiała międzynarodowa katolicka i prawicowa prasa. Oraz, oczywiście, abp Marek Jędraszewski (z Polski) i politycy PiS, którym wszystko kojarzy się z jednym.
Naczelna OKO.press, redaktorka, dziennikarka. W OKO.press od początku, pisze o prawach człowieka (osoby LGBTQIA, osoby uchodźcze), prawach kobiet, Kościele katolickim i polityce. Wcześniej pracowała w organizacjach poarządowych (Humanity in Action Polska, Centrum Edukacji Obywatelskiej, Amnesty International) przy projektach społecznych i badawczych, prowadziła warsztaty dla młodzieży i edukatorów/edukatorek, realizowała badania terenowe. Publikowała w Res Publice Nowej. Skończyła Instytut Stosowanych Nauk Społecznych na UW ze specjalizacją Antropologia Społeczna.
Naczelna OKO.press, redaktorka, dziennikarka. W OKO.press od początku, pisze o prawach człowieka (osoby LGBTQIA, osoby uchodźcze), prawach kobiet, Kościele katolickim i polityce. Wcześniej pracowała w organizacjach poarządowych (Humanity in Action Polska, Centrum Edukacji Obywatelskiej, Amnesty International) przy projektach społecznych i badawczych, prowadziła warsztaty dla młodzieży i edukatorów/edukatorek, realizowała badania terenowe. Publikowała w Res Publice Nowej. Skończyła Instytut Stosowanych Nauk Społecznych na UW ze specjalizacją Antropologia Społeczna.
Założyciel i redaktor naczelny OKO.press (2016-2024), od czerwca 2024 redaktor i prezes zarządu Fundacji Ośrodek Kontroli Obywatelskiej OKO. Redaktor podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), przy Okrągłym Stole sekretarz Bronisława Geremka. Współzakładał „Wyborczą”, jej wicenaczelny (1995–2010). Współtworzył akcje: „Rodzić po ludzku”, „Szkoła z klasą”, „Polska biega”. Autor książek "Psychologiczna analiza rewolucji społecznej", "Zakazane miłości. Seksualność i inne tabu" (z Martą Konarzewską); "Pociąg osobowy".
Założyciel i redaktor naczelny OKO.press (2016-2024), od czerwca 2024 redaktor i prezes zarządu Fundacji Ośrodek Kontroli Obywatelskiej OKO. Redaktor podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), przy Okrągłym Stole sekretarz Bronisława Geremka. Współzakładał „Wyborczą”, jej wicenaczelny (1995–2010). Współtworzył akcje: „Rodzić po ludzku”, „Szkoła z klasą”, „Polska biega”. Autor książek "Psychologiczna analiza rewolucji społecznej", "Zakazane miłości. Seksualność i inne tabu" (z Martą Konarzewską); "Pociąg osobowy".
Komentarze