2970 zł z publicznych pieniędzy za jednego widza. To koszt portalu o Puszczy fundacji Sakiewicza

„Powstanie wielki, multimedialny portal pokazujący bogactwo polskiej przyrody i sukcesy tych, którzy na co dzień ją chronią” – zapowiadała dziennikarka Katarzyna Gójska-Hejke, członkini rady Fundacji Niezależne Media (FNM), która otrzymała 7,15 mln zł z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW).

Początkowo NFOŚiGW chciał przyznać fundacji 6 mln złotych ze środków unijnych, którymi dysponuje. Po publikacjach OKO.press i kontroli zleconej przez Komisję Europejską, podpisanie umowy zostało jednak wstrzymane.

Prezesem NFOŚiGW był wtedy Kazimierz Kujda, który zasłynął na całą Polskę za sprawą nagrań rozmów austriackiego biznesmena Geralda Birgfellnera, dotyczących budowy wieżowca przy ul. Srebrnej. Kujda złożył rezygnację z funkcji w Funduszu, gdy wyszło na jaw, że w czasach PRL był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa.

Strona Puszcza.tv funkcjonuje od końca maja 2018 roku. OKO.press sprawdziło, jak wygląda dziś portal, który kosztował 7,15 mln złotych i miał – zgodnie z założeniami programu NFOŚiGW – służyć „aktywnej edukacji skierowanej do grup zawodowych mających największy wpływ na przyrodę”.

„Wołanie na puszczy” zamiast wielkiego portalu

Zapytaliśmy najpierw u źródła, czyli w Fundacji Niezależne Media. Osoba, która odebrała jedyny telefon kontaktowy podany na stronie, udzieliła nam informacji, że jej prezes Joanna Jenerowicz przebywa „na spotkaniu” i poprosiła o przesłanie pytań e-mailem.

Zapytaliśmy więc:

• Ile osób wchodzi dziennie i miesięcznie na stronę puszcza.tv? Ile osób odwiedziło ją od początku jej działania?
• Ile osób łącznie obejrzało transmisje na YouTube?
• Jakie są miesięczne koszty prowadzenia strony?
• Ile osób jest zatrudnionych przy jej prowadzeniu?
• Na co przeznaczane są środki, które FNM otrzymała z NFOŚiGW?

Od 11 lutego 2019 roku nie otrzymaliśmy odpowiedzi.

Na podstawie danych dostępnych w mediach społecznościowych nie trudno jednak ustalić, że strona nie cieszy się zbytnią popularnością.

Nie wiemy, ile kosztowały poszczególne elementy projektu, za który NFOŚiGW zapłacił 7,15 mln zł. Ale spróbowaliśmy oszacować koszty dotarcia do widzów i czytelników portalu na podstawie kalkulacji przedstawionych przez FNM wówczas, gdy ubiegała się o dotację w wysokości 6 mln zł (poprosiliśmy NFOŚiGW o aktualną wersję wniosku, która zakłada o 1,15 mln zł wyższe koszty projektu – odniesiemy się do niej, gdy tylko ją otrzymamy). Korzystamy też z najkorzystniejszej dla twórców portalu estymacji – nie biorąc pod uwagę, że inne sumy z kosztorysu, takie jak samo stworzenie portalu, promocja w mediach i aktywność Klubu Miłośników Puszczy, przekładają się zapewne na popularność treści w mediach społecznościowych.

Dane z serwisu YouTube, na którego funkcjach opiera się główna atrakcja strony, czyli transmisja na żywo z trzech kamer umiejscowionych w puszczy mówią, że wszystkie filmy obejrzało łącznie 40 847 osób, czyli ok. 4,5 tys. miesięcznie – to tyle, ile jednego dnia czyta umiarkowanie popularny artykuł OKO.press.

Jeśli FNM w drugim wniosku o dofinansowanie wyceniła utrzymanie systemu kamer na taką samą kwotę jak w pierwszym (czyli 398 tys. zł),

Znacznie gorzej wypada liczba stałych subskrybentów, czyli stałych widzów. Tych jest obecnie 134.

Portal ma też swoje kanały na Facebooku i Instagramie. Od początku funkcjonowania zyskały one odpowiednio 196 polubień i 71 osób śledzących treści. Dla porównania, kanały w mediach społecznościowych OKO.press, które niemal w całości utrzymuje się z wpłat czytelników, to 1 249 710 wyświetleń i 1 693 subskrybentów na YouTube, 244 tys. polubień na Facebooku i 1 101 śledzących na Instagramie.

Polaków interesuje Puszcza. Ale nie w wydaniu Sakiewicza

A może to dlatego, że puszcza nie jest atrakcyjnym tematem? I to można sprawdzić. Dzięki narzędziu porównawczemu Google Trends można ustalić, że polscy internauci wpisują hasło „puszcza” w wyszukiwarkę YouTube częściej niż nazwiska premiera Mateusza Morawieckiego czy o. Tadeusza Rydzyka.

Nie dlatego więc Polacy nie zaglądają na portal puszcza.tv, że nie interesują się Puszczą Białowieską.

Powodem niewielkiej popularności portalu może być niewielka atrakcyjność samej strony i niewielki zasób treści, które można na niej znaleźć.

Na Puszcza.tv poza transmisją na żywo (która wielokrotnie przestawała działać) znaleźć można cztery niezbyt wyczerpujące sekcje:

• Aktualności, gdzie kilkanaście zdjęć zwierząt opatrzono infantylnie „humorystycznymi” podpisami;

• Przyroda, gdzie zawarto paręnaście „ciekawostek” o zwierzętach, ale wiele linków nie działa;

• Turystyka, gdzie zawarto informacje o szeregu szlaków turystycznych, pobrane głównie z portalu E-puszcza oraz stron samorządów. Zostały one opatrzone z założenia interaktywną mapą, która jednak nie funkcjonuje;
• Edukacja, zawierająca kilka zdawkowych artykułów niekoniecznie dotyczących przyrody, w których przeczytać można takie fragmenty: "Pierwsze dziki zarażone ASF odkryto w Polsce w lutym 2014 r. Mimo że można było się spodziewać, iż wirus przekroczy naszą granicę, to jednak koalicja PO-PSL została zaskoczona. W ramach walki z rozprzestrzenianiem się choroby utworzono strefę buforową, w której... zakazano odstrzału. Oczywiście ułatwiło to rozprzestrzenianie się choroby". Wcześniej znaleźć tam można było również publikacje o „żołnierzach wyklętych”, jednak zostały już usunięte.

OKO.press poprosiło profesjonalistów o wycenę budowy i uruchomienia podobnego portalu. Jak twierdzi Sławek Czajkowski, artysta współpracujący z jedną z warszawskich agencji reklamowych, taką stronę można stworzyć opierając się na szablonie kosztującym 16 dolarów (61 zł) np. w serwisie Readymag. „W zasadzie samemu lub z lekką pomocą da się to postawić. Nie ma sensu bawić się w kodowanie” – mówi.

Kolejnym powodem tego, że na portal zaglądają nieliczni, może być fakt, że serwis promowany jest głównie w mediach powiązanych z Sakiewiczem, np. na portalu Niezalezna.pl (promocję w mediach wyceniono w pierwszym projekcie na 1 mln 392 tys. zł). A przecież wielokrotnie przedstawiały one Puszczę – zgodnie z linią rządu – jako źródło zasobów gospodarczych gotowych do eksploatacji, a nie skarb polskiej przyrody, który chce się podziwiać, poznawać i chronić.