Bezdomni z wyboru. Rafalska powtarza szkodliwy mit

Ilu jest w Polsce bezdomnych

Rafalska ma rację, że na taką liczbę bezdomnych wskazują badania. Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z początku 2015 r. w Polsce było ich około 36,1 tys. Z raportu wynika, że większość (25,6 tys.) znajduje się pod opieką państwa, czyli korzysta ze schronisk i rozmaitych ośrodków pomocy społecznej. Dane są jednak nieprecyzyjne. Do wielu osób ankieterzy nie byli w stanie dotrzeć. Dlatego

Adriana Porowska z Kamiliańskiej Misji Pomocy Społecznej i Współprzewodnicząca Komisji Ekspertów do Spraw Przeciwdziałania Bezdomności przy RPO, powiedziała OKO.press, że 36 tys. to liczba zupełnie nie realistyczna. Sama szacuje skalę problemu na ok. 100 tys. osób. Badania MRPiPS nie dają nawet wglądu w dynamikę zmian, bo metodologia często jest zmieniana.

Według badań MPiPIS najwięcej bezdomnych jest w województwie mazowieckim – 4626 osób. Kolejne są województwa śląskie (4415 osób) i kujawsko-pomorskie (3937 osób). Wśród miast prowadzi Warszawa: bez dachu nad głową żyje w stolicy aż 2516 osób – to 55 proc. bezdomnych z całego województwa i 7 proc. z całego kraju. Generalnie jest to zjawisko typowe dla dużych miast.

Problem dotyka mężczyzn zdecydowanie częściej niż kobiet. Stanowią aż 80 proc. bezdomnych. Kobiety to tylko 15 proc., a dzieci 5 proc.

W Polsce jest 595 noclegowni dla bezdomnych, które zapewniają ok. 26 tys. miejsc. Z tego 418 placówek prowadzą organy administracji państwowej (18 547 miejsc). 177 placówek (7 494 miejsc) - organizacje niezależne (np. pozarządowe), które nie utrzymują się ze środków publicznych lub robią to tylko częściowo. Oznacza to, że zasób miejsc w noclegowniach jest obecnie niemal w całości wyczerpany. Kto nie znalazł tam dotąd miejsca, raczej nie może na nie liczyć tej zimy.

Jeśli za prawdziwą liczbę uznać szacunki Porowskiej, noclegownie rozwiązują tylko jedną czwartą problemów.

Czy bezdomnym jest się z wyboru?

Jak mówi ekspertka, trudno jest stwierdzić, co jest najpopularniejszą przyczyną utraty mieszkania. Najczęściej jest to splot wielu przypadków. Bezdomność dotyka głównie ludzi o niskich kwalifikacjach zawodowych, po rozpadzie małżeństwa. Często są osoby z małych miejscowości, które za lepszym życiem przyjechały do większych miast i sobie nie poradziły. Nierzadko towarzyszą im niezdiagnozowane wcześniej choroby czy zaburzenia psychiczne i brak sieci rodzinnego wsparcia. Do bezdomności czasem wypychają ludzi czyściciele kamienic albo inni oszuści.

Powrót do normalnego życia utrudnia też często polityka państwa. W dużych miastach brak tanich mieszkań na wynajem, a władze stosują raczej taktykę rozwiązywania problemu, gdy ten zaistnieje, a nie niedopuszczania do jego wystąpienia.