Hujko, Cipko, Pupko. Co ma w głowie publicysta prawicy [POWIEŚĆ LISICKIEGO]

„Epoka Antychrysta”, powieść Pawła Lisickiego, kończy się paruzją, ponownym przyjściem Jezusa. Wszystko dzieje się za 200 lat, w XXIII wieku, zaraz po tym jak papież Judasz ostatecznie zniszczył chrześcijaństwo, zrównał wszystkie wyznania religijne i udowodnił, że Jezus nigdy nie zmartwychwstał. A tu taka niespodzianka!

Opis paruzji to jednak zaledwie jedna strona. Co dzieje się na 315 pozostałych? Np. takie rzeczy:

„Najwięcej uwagi przyciągała jedna demonstrantka, która zwykle przebywała nieco z boku i, co musiało uderzać patrzących, w przeciwieństwie do pozostałych, nie była wytatuowana ani wydepilowana. Demonstrowała całkiem naga. Zamiast stać i krzyczeć, chodziła na czworakach z przyczepioną do szyi tabliczką: »Ruchajcie mnie«. Obok niej biegał, pokwikując, przyczepiony sznurkiem do jej kostki malutki, różowy warchlaczek”.

Barbara Rucha, Nadjeżda Hujko

Paweł Lisicki to prawicowy dziennikarz, publicysta i autor książek, głównie o tematyce filozoficzno-religijnej. W latach 2006-2011 był redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej”, od 2013 prowadzi tygodnik „Do Rzeczy”.

Jego dotychczasowe książki („Luter. Ciemna strona rewolucji”, „Kto zabił Jezusa?, „Dżihad i samozagłada Zachodu”) jasno określały go jako konserwatywnego katolika. Dotąd jednak nie dzielił się tak otwarcie z czytelnikami swoimi fantazjami.

Co można powiedzieć o powieści Lisickiego? Więcej niż się może wydawać tym wszystkim szczęściarzom, którzy książki nie czytali. Choćby to, że

• jej świat jest skonstruowany niedorzecznie, a autora nie interesuje nic poza ideą (z grubsza: obecne tendencje w chrześcijaństwie prowadzą do upadku świata) i dlatego o jakiejkolwiek logice i ciągłości trzeba zapomnieć;
• jest prymitywna i wulgarna (nazwiska kolejnych bohaterów: Chrum Chrum, Hujko, Cipko, Pupko, Rucha);
• redaktor prawdopodobnie zasnął podczas pracy i wszystko brzmi, jakby zostało napisane jednym ciągiem, bez żadnej korekty i poprawek;
• to po prostu bardzo zła literatura.

Co chciał przekazać Lisicki, pisząc „Epokę Antychrysta”? Tak ze swojego dzieła tłumaczył się w radiu Wnet: „To jest spełnienie snu o świecie pozbawionym Boga, religii, a gdzie ostatnie atrybuty religijne zostają przejęte przez ateistów, ludzi niewierzących. Staram się pokazać, jak ten świat wygląda, jak można w nim żyć i do czego on doprowadza człowieka.

Teolog dupek

Wiemy więc, że Lisicki nie ma najlepszego zdania o ateistach i fatalnie znosi fakt, że Europa się sekularyzuje. Świat bez Boga w 2217 roku według Lisickiego to miejsce, gdzie wierzący są w zdecydowanej mniejszości, a kościół katolicki został opanowany przez ateistów.

Prawdziwa wiara jest brutalnie prześladowana jako przejaw zabobonności. Najmocniej opiera się Nigeria i Polska, gdzie wciąż można spotkać księży w sutannach, a ośrodkiem oporu jest klasztor na Jasnej Górze.

W XXIII wieku jest obscenicznie. Kandydat na księdza musi przejść test, w którym ma zaakceptować takie np. materiały:

„Dopóki nie zobaczę Jezusa w Genderowej scenie sado-maso-masturbacyjnej, będę uznawał, że tkwimy w okowach dwudziestego pierwszego wieku” – mówi słynny teolog Karl Arsloch Rahnerung Marx („Arschloch” to po niemiecku „dupek” lub wulgarne określenie na odbyt, kardynał Reinhard Marx przewodniczy niemieckiemu Episkopatowi od 2014 roku, a Karol Marx był w XIX w. twórcą socjalizmu naukowego i współzałożycielem Międzynarodówki Komunistycznej. Takie to skojarzenia ma niewielebny nasz autor).

Papieża Judasza wspierają ruchy studenckie:

"Szczególną popularnością Judasz cieszył się wśród studentek Uniwersytetu Sapienza, które dzień i noc wystawały pod jego oknem i dodawały mu otuchy. Reprezentowały różne stowarzyszenia - Ruch Lesbijski i Antyfaszystowski, nazywany w skrócie Ruchal, organizację Radosna Cipka, Aktywistki Feministki, Siostry Lubią Siostry, Dziewuchy Dziewuchom Dziewuchami oraz Stowarzyszenie na Rzecz Przywrócenia Sierści".

Poza fantazją na miarę porno-prawicy, Lisicki przemyca tu aluzję do feministycznej grupy Dziewuchy Dziewuchom. Ha-ha!

Wyobraźnia Lisickiego nie boi się nawet zarzutu pedofilii. "W ramach nowego systemu wprowadzono stały trening seksualny w klasach, gdzie pod nadzorem psychologów dzieci miały się obnażać, masturbować i opowiadać o swoich odczuciach.

Nauczyciele zachęcali też chłopców do kucania podczas oddawania moczu, dziewczynki miały to robić na stojąco".

Przezroczyste majteczki? Skąd mu to przyszło do głowy.

Kość niezgody

Wszystko kręci się wokół seksu i płciowości. Lisicki próbuje się posługiwać groteską, aby pokazać zagrożenia czyhające na Kościół. Skala tej perwersji sprawia, że trudno nie zapytać o powody takiego nagromadzenia obscenicznych wizji w głowie autora. Oraz zapytać, dlaczego właściwie autor uznał, że warto się nimi podzielić z czytelnikami (serdecznie nie dziękujemy).

Seks pojawia się co chwila, szczególnie w pierwszej części powieści. W drugiej dominuje intryga kryminalno-sensacyjno-teologiczna, która jest doskonale niedorzeczna. Papież prosi prokuraturę światową, organ odpowiedzialny za międzynarodowe śledztwa, o udowodnienie, że Jezus nigdy nie zmartwychwstał.

Rzecz idzie opornie, więc dwójka wiernych papieżowi śledczych postanawia wrzucić do Bazyliki Grobu w Jerozolimie kość mężczyzny z pierwszego wieku naszej ery. Błyskotliwy spisek zauważa inny śledczy, Jesus Maria Ressurrection ("zmartwychwstanie" po angielsku, z błędem ortograficznym), więc zostaje zabity.

Kość przekonuje opinię publiczną na całym świecie.

Jest też - a jakże - element antysemicki. Jedyny Żyd, rabin Abraham Wyprawka, postanawia wykorzystać uległość papieża wobec innych wyznań, i dzięki temu udaje mu się odbudować świątynię jerozolimską. Jest oczywiście chciwy - w świątyni zamiast ofiar ze zwierząt pali ziarna słonecznika, z których uzyskuje olej, który okazuje się na tyle dobry, że jego korporacja osiąga ogromne zyski.

Zły Franciszek, niedobry!

A jak to się stało, że Kościół zmienił się w hedonistyczną maszynę deprawacji? Lisicki nie bawi się w subtelności – po obecnym papieżu Franciszku nastąpiło sześciu kolejnych Franciszków, którzy kontynuowali jego działalność, a dzieła zniszczenia dokończył ostatni papież Judasz.

W usta Judasza autor czasem wkłada parafrazy słów Franciszka („kim ja jestem, by ich oceniać”) a kardynał, który został papieżem Judaszem nazywa się Bergamoto (Bergamoto – Bergolio, sprytnie!).

Problemem Kościoła nie jest więc to, że traci zaufanie z powodu skandali pedofilskich, nie jest potępianie antykoncepcji czy mieszanie się biskupów do polityki. Problemem jest to, że papież Franciszek bywa tolerancyjny.

W wywiadzie dla radia Wnet Lisicki uznał, że jego powieść jest „krotochwilna” i ma być „tragifarsą”. Na pewno przebrnięcie przez „Epokę Antychrysta” jest doświadczeniem tragikomicznym.

Lewica żywcem z putinowskiej propagandy

A gdyby - na moment - potraktować Lisickiego poważnie? Powieść pokazuje, jak wygląda prawicowa wizja lewicy oraz postępu. Jest jak żywcem wyjęta z putinowskiej propagandy o krajach skandynawskich.

Choć w Szwecji czy Norwegii żyje się najlepiej na świecie, to w ujęciu rosyjskich propagandzistów są to kraje upadłe, opanowane przez imigrantów i zdominowane przez homoseksualistów, którzy deprawują dzieci. Rodzin już nie ma, zastąpiło je państwo. Zupełnie jak u Lisickiego, gdzie dzieci odbiera się rodzicom.

Edukacja seksualna kojarzy się Lisickiemu ze zmuszaniem dzieci do publicznej masturbacji. Homoseksualizm z wyuzdaniem. Przeciwdziałanie dyskryminacji z totalitaryzmem i prześladowaniem. Lisicki nie rozumie ani lewicy, ani idei równości, boi się ich, a swoje fobie - podszyte fascynacją - wylał na trzysta stron powieści.

"Epoka Antychrysta" miała premierę pod koniec września. Szczęśliwie nie stała się hitem wydawniczym. „Przewodnik Katolicki”, pismo ludzi wierzących, opublikowało recenzję pod jednoznacznym tytułem "Lisicki sięgnął bruku". Wynika z niej, że ewentualnie Antychrystem jest naczelny "Do Rzeczy".

W "Do Rzeczy" ukazała się polemika, w której Tomasz Kolanek stara się nieporadnie bronić perwersyjnej twórczości swego redaktora naczelnego.