Czy ludzie mogliby hibernować jak lemury czy susły? Mamy uśpione geny ewolucji...

Zdolność do hibernacji u ssaków od dawna fascynuje biologów, ponieważ łączy w sobie ekstremalną redukcję aktywności metabolicznej z zachowaniem integralności narządów i układów. W tym stanie zwierzęta potrafią obniżyć temperaturę ciała nawet o kilkadziesiąt stopni, spowolnić bicie serca i częstość oddechów, a mimo to po przebudzeniu nie wykazują śladów uszkodzeń tkanek, zaniku mięśni ani zaburzeń neurologicznych.

Od lat poszukiwano odpowiedzi,

Najnowsze badania zespołu prof. Christophera Gregga z Uniwersytetu Utah, opublikowane w czasopiśmie Science, wskazują, że klucz do tych zdolności może tkwić w regionach regulacyjnych DNA – niewielkich fragmentach, które sterują aktywnością genów.

Najnowsze badania zespołu prof. Christophera Gregga z Uniwersytetu Utah, opublikowane w czasopiśmie Science, wskazują, że klucz do tych zdolności może tkwić w regionach regulacyjnych DNA – niewielkich fragmentach, które sterują aktywnością genów.

Analiza porównawcza genomów ssaków hibernujących, takich jak lemury, nietoperze i susły, ujawniła specyficzne sekwencje niekodujące, które aktywują się tylko w czasie głębokiego spowolnienia metabolizmu.

Co istotne, niemal identyczne sekwencje odkryto również w genomie człowieka, a to sugeruje, że zdolność do wchodzenia w stan metabolicznego „uśpienia” może mieć wspólne ewolucyjne korzenie.

Geny sterujące hibernacją

W centrum zainteresowania naukowców znalazł się fragment genomu położony w pobliżu genu FTO (ang. fat mass and obesity-associated gene, gen związany z masą tłuszczową i otyłością), jednego z najlepiej poznanych genów regulujących metabolizm energetyczny i masę ciała u ludzi.