„Dumni z marca”, „muzeum getta to muzeum miłości”. Morawiecki i Gliński znów opowiadają kurioza o Żydach

Palma pierwszeństwa należy się jednak wicepremierowi Mateuszowi Morawieckiemu, który 7 marca 2018 wygłosił ponad półgodzinne przemówienie na temat stosunków polsko-żydowskich oraz Marca ‘68 przed specjalnie zorganizowaną sesją na Uniwersytecie Warszawskim.

Ktoś mógłby się naiwnie spodziewać, że po licznych publicznych wpadkach - takich jak mówienie podczas konferencji w Monachium o „żydowskich sprawcach” holocaustu - premier Morawiecki będzie teraz uważał. Nic bardziej mylnego.

Kto nie wierzy, niech obejrzy jego

" rel="noopener nofollow" target="_blank">wystąpienie (omówione krótko przez „Gazetę Wyborczą” tutaj).

Premier dumny z Marca 1968

Morawiecki wygłosił w nim m.in. taką sentencję:

Nie jest to stwierdzenie faktu, tylko opinia, ale wzięta dosłownie jest kuriozalna. Morawiecki wprost mówi tyle, że antysemicka nagonka - i zmuszenie do wyjazdu z Polski kilkunastu tysięcy osób pochodzenia żydowskiego - jest powodem do dumy.

Na taką interpretację prawie nabrała się izraelska gazeta „Jerusalem Post” (tutaj). Dziennik powołał się na relację Polskiego Radia i dodał, że radio nie wyjaśniło, o co dokładnie chodziło Morawieckiemu - chociaż zdaniem dziennikarzy prawdopodobnie nie miał na myśli dumy z antysemickiej nagonki.

Faktycznie też Morawiecki miał na myśli co innego. Mówił:

Cała jego interpretacja powojennych stosunków polsko-żydowskich w trwającym ponad pół godziny wystąpieniu, opierała się jednak na fundamentalnym zrównaniu polskiego i żydowskiego cierpienia w PRL. To komuniści zależni od Moskwy - a nie Polacy - są odpowiedzialni za antysemityzm.

Sprowadźmy premiera Morawieckiego na ziemię. W 1968 roku do PZPR należało blisko 2 mln obywateli PRL (na ok. 32 mln mieszkańców, a więc w dużym przybliżeniu co dziesiąty, jeśli nie liczyć starców i nieletnich).

Nie był to ani desant Rosjan, ani inwazja kosmitów. Nie byli to też Żydzi. Byli to Polacy. W 1968 roku Polacy też głosili antysemickie hasła na wiecach, wypisywali antysemickie artykuły w gazetach, a Polacy-cenzorzy zezwalali na ich druk.

Politycy PiS wielokrotnie podejmowali próby wykluczenia wszystkich tych ludzi z „Narodu polskiego” (pisanego koniecznie wielką literą). „Naród” jest nieskalany, a za całe zło odpowiedzialni są komuniści, którzy nie wiadomo, kim byli i skąd się w PRL wzięli w tak dużej liczbie.

Również kuriozalne i obraźliwe dla wielu ofiar antysemityzmu jest zrównywanie go z „antypolonizmem”. Wyjaśnijmy premierowi, że antypolonizm nie jest ideologią o religijnym lub rasistowskim podłożu, głoszoną przez wielu wpływowych ludzi wytrwale od średniowiecza. Z antysemickich powodów wymordowano 6 mln ludzi. „Antypolonizm” w ogóle nie jest ideologią. Byli kiedyś ludzie, w tym w Polsce, dumni z tego, że są „antysemitami”. Nikt nigdy nie powiedział o sobie „jestem antypolonistą” - nawet nie wiemy, jakiej formuły tu poprawnie użyć, bo w przyrodzie po prostu ona nie występuje.

Krótko: antysemityzm jest realnym złem, „antypolonizm” - wymysłem polskiej prawicy, której się wydaje, że naród polski jest nieustannie prześladowany przez bliżej nieznanych wrogów.

Wątpliwe, żeby tak niemądre słowa pomogły premierowi w pozyskaniu przyjaciół w Izraelu (czy USA, bo na nim rządowi PiS najbardziej zależy).

Gafa za gafą

Podobnie nie przysporzą nam przyjaciół słowa wicepremiera Glińskiego, który na konferencji prasowej 7 marca przedstawił kandydata na dyrektora wymyślonego przed kilkoma dniami Muzeum Getta Warszawskiego (został nim Albert Stankowski, dotychczas związany z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN).

Według relacji portalu Jewish.pl Gliński mówił przy tej okazji:

Prawdopodobnie najlepszy komentarz do tej wypowiedzi napisał na Facebooku Piotr Paziński, pisarz i redaktor naczelny żydowskiego miesięcznika „Midrasz”.

Jest to bardzo dobre pytanie. Wątpimy jednak, aby odpowiedzieli na nie politycy PiS, którzy nieustannie zapewniają o swojej dobrej woli w stosunkach polsko-żydowskich - równocześnie strzelając w nich gafę za gafą.