Z chwilą rozpoczęcia roku szkolnego maturzyści czernihowskiego liceum rozpoczynają przygotowania do matury, o której tak bardzo marzyli. Szyją sukienki, uczą się tańczyć szkolnego walca. Jednak rosyjska pełnoskalowa inwazja na Ukrainę burzy ich plany.
Nastolatki i ich bliscy ukrywają się w piwnicach, żyją w strachu i całkowitej niepewności. Niektórzy próbują opuścić miasto, ale konwoje ewakuacyjne zostają ostrzelane. Czernihów jest oblężony przez miesiąc, tydzień i jeden dzień. Miasto jest o krok od katastrofy humanitarnej, wielu cywilów ginie w wyniku ostrzału.
Wojska rosyjskie wycofują się — w końcu zapada cisza. Miasto odzyskuje przytomność po horrorze, jaki przeżyło. Gimnazjaliści próbują wyjaśnić, dlaczego Rosjanie zniszczyli im życie i domy. Młodzi ludzie zmieniają się w czasie wojny: teraz bardziej kochają swój kraj i miasto, doceniają małe rzeczy, decydują się na używanie w rozmowach języka ukraińskiego, bo rozumieją, że język jest wyznacznikiem tożsamości i nie chcą już dzielić się niczym z Rosjanami. Nadal ćwiczą i realizują swoje marzenie — tańczą walca w Czernihowie, swojej ojczyźnie.
Dramaturg i reżyser eksperymentujący z teatrem dokumentalnym. Mieszka we Lwowie.
Dramaturg i reżyser eksperymentujący z teatrem dokumentalnym. Mieszka we Lwowie.
Kulturolożka i badaczka. Zajmuje się niezależnym teatrem dokumentalnym. Mieszka we Lwowie
Kulturolożka i badaczka. Zajmuje się niezależnym teatrem dokumentalnym. Mieszka we Lwowie
Komentarze