Episkopat dostrzegł cechy totalitarne w warszawskiej Deklaracji LGBT+. Całkiem zbłądził

Jak wiele innych stanowisk w sprawie Deklaracji LGBT, oświadczenie Rady Episkopatu nie odnosi się do ustaleń samej Deklaracji i zapowiedzi władz Warszawy, ale do przekazów medialnych, nadawanych przez jedną, prawą stronę debaty publicznej. Niekoniecznie prawdziwych.

Manipulacją jest już sam tytuł dokumentu: "Oświadczenie Rady KEP ds. Apostolstwa Świeckich w sprawie narzucania na szczeblu samorządowym wskazań WHO odnośnie do wychowania dzieci". Wyjaśnijmy po raz kolejny:

Teraz można przejść do analizy kolejnych fragmentów dokumentu KEP, który powstał w Radzie ds Apostolstwa Świeckich pod przewodnictwem bp Ignacego Deca.

Powaga w dyskusji. Popieramy

Na wstępie w punkcie 1 Episkopat prosi, by w tak ważnym temacie wszyscy powstrzymali się od sprowadzania dyskusji do „pikanterii i uszczypliwości". Tu pełna zgoda - OKO.press również wolałoby nie słyszeć codziennie bzdur o „masturbowaniu przedszkolaków” z ust polityków prawicy. Przyłączamy się do apelu o zdrowy rozsądek i powagę. Choć w kwestii uszczypliwości nic nie możemy obiecać.

Szacunek dla religii. Zgoda

„Wolność religijna to jedno z podstawowych praw ludzkich w cywilizowanym świecie”, piszą biskupi. Znowu przyznajemy biskupom rację.

Dlatego w Polsce szkoła jest - przynajmniej w teorii - świecka i nie ma w niej obowiązku chodzenia na religię, chociaż jest taka możliwość. To tak jak z zajęciami z Deklaracji LGBT - można na nie chodzić, ale nie ma przymusu.

Jeżeli jakakolwiek grupa zakłóca tę wolność wyboru, to właśnie Kościół katolicki, który wkracza do szkoły także poza lekcjami religii dla chętnych, np. poprzez konieczność uczestnictwa w mszy św., która rozpoczyna szkolne uroczystości.

„Tymczasem mówiąc nieustannie o prawach człowieka, o tolerancji dla odmienności oraz o wolności słowa i wyznania, próbuje się zmusić chrześcijan, aby postępowali i nauczali wbrew swoim odwiecznym przekonaniom religijnym, na których zbudowana jest cywilizacja zachodnia” - piszą biskupi.

Z tego fragmentu wynika, że

Faktem jest natomiast, że niektóre uczynki - takie jak masturbacja, seks nie w małżeństwie, rozwód - nie są prawem zakazane. Zakazuje ich etyka katolicka. Kościół ma prawo namawiać wiernych, by przestrzegali etyki katolickiej, ale nie może zakazywać prowadzenia w świeckiej szkole dobrowolnych zajęć, podczas których młodzi ludzie będą dowiadywać się, że odczuwanie przyjemności w wyniku dotykania swego ciała jest naturalnym zjawiskiem u wszystkich ludzi.

Nie może też Kościół zakazać seksu poza związkiem małżeńskim (np. w związku nieformalnym), zwłaszcza że jest on nie tylko nie zakazany prawem, ale przez wielu Polaków uważany za normalny.

Niezbywalne prawa rodziców? Są też prawa dziecka

„Dzieci nie są własnością Państwa ani jakiejkolwiek grupy społecznej. Prawo międzynarodowe, a przede wszystkim zdrowy rozsądek, gwarantuje rodzicom prawo do zrodzenia dzieci oraz do ich wychowania.

Zarówno komunizm jak nazizm oraz inne niechlubne totalitaryzmy jednoznacznie pokazują, jak dramatyczne i nieodwracalne skutki niesie ideologiczne traktowanie dzieci” - napisali biskupi.

Dzieci rzeczywiście nie są własnością państwa ani jakiejkolwiek grupy społecznej. Nie są też własnością Kościoła ani własnością rodziców, co dla niektórych nie jest takie oczywiste.

Państwo za zgodą obywateli wyrażoną w Konstytucji wprowadziło instytucje, które mają większą moc niż wola i sumienie rodzica, biskupa, czy rodzinnego doradcy do spraw homeopatii. To na przykład obowiązek szkolny, czy obowiązek szczepień.

W sprawie tej wypowiadał się Europejski Trybunał Praw Człowieka, który w 2011 roku wydał wyrok w sprawie obywateli Niemiec, którzy nie chcieli, by ich dzieci uczestniczyły w zajęciach z edukacji seksualnej (w Niemczech są obowiązkowe). Trybunał orzekł, że obowiązek ten nie pogwałcił ich prawa do wychowywania dzieci zgodnie z własnym sumieniem. Dlaczego?

Przede wszystkim zbadał materiały zajęć i uznał, że program edukacji seksualnej był wiedzą obiektywną, krytyczną i zapewniającą pluralizm. Trybunał zaznaczył, że nie doszło do naruszenia praw rodziców, bo nikt nie zabrania im wpajania dzieciom swoich wartości w domu. Co więcej, przekazywanie dzieciom wiedzy w szkole pozwala im rozwinąć swoje własne przekonania moralne oraz podejście do sfery seksualności.

Co ciekawe, Trybunał orzekł także, że uczestnictwo w tego rodzaju zajęciach sprzyja społecznej integracji. To sposób na uniknięcie tworzenia się odseparowanych, zamkniętych enklaw, napędzanych ideologią lub religią.

Więc kiedy KEP cytuje art. 48 Konstytucji RP

to przypominają, że wychowanie dzieci nie może ograniczać ich wolności sumienia ani pozbawiać szansy na uformowanie swoich własnych przekonań.

Wszystkie te argumenty dotyczą zasadności obowiązkowej edukacji seksualnej w szkołach, a pamiętajmy, że w ramach Deklaracji LGBT+ będą one i tak zajęciami dodatkowymi!

O zasadach realizacji Deklaracji LGBT mówiła OKO.press przewodnicząca Komisji Edukacji Rady Warszawy, Dorota Łoboda. Zapraszamy biskupów do lektury.

Zasada pomocniczości

Zdaniem Rady ds. Apostolstwa Świeckich Episkopatu, samorządy, organizując takie zajęcia, przekraczają swoje uprawnienia.

Po raz kolejny - dla utrwalenia tej wiedzy - przypominamy, że edukacja seksualna odbywać się będzie wyłącznie jako zajęcia dodatkowe.

Zgodnie z ustawą prawo oświatowe, gminy za zgodą rodziców mogą wprowadzić dowolne zajęcia w szkole. Niektóre wprowadzają naukę dodatkowego języka obcego, niektóre wprowadzają dodatkowe zajęcia sportowe.

Zajęcia edukacji seksualnej wprowadzone zostały na tej zasadzie na przykład w Łodzi już w 2012 roku. Wszystko zgodnie z ustawami, rozporządzeniami MEN i z Konstytucją. Samorząd jest po prostu uprawniony do takich działań.

Biskupi dzielą się również następującą osobliwą uwagą:

WHO pokazuje, jaki jest aktualny stan wiedzy na temat, posługując się wieloletnimi badaniami, najwybitniejszymi naukowcami w swoich kategoriach.

Ale tak, to prawda. WHO rekomenduje standardy czy regulacje, które można stosować, lub nie.

Cele wytyczone przez WHO

„Deprawacja proponowana przez WHO” - tak nazywają w swoim komunikacie biskupi z Rady ds. Świeckich Episkopatu standardy wypracowane przez psychologów dziecięcych, socjologów, seksuologów. I posuwa się do manipulacji określając tak zwaną "matrycę”, która dostępna jest na stronach 38-51 podręcznika jako „cele".

W rzeczywistości standardy WHO to zbiór wytycznych, które mają ułatwić prowadzenie zajęć o rozwoju psychoseksualnym dzieci i młodzieży. Mogą z nich korzystać nauczyciele, edukatorzy seksualni, ale także rodzice.

Powstały po to, żeby umieć rzeczowo odpowiedzieć na problemy takie jak: nastoletnie ciąże, przemoc seksualna, choroby przenoszone drogą płciową (w tym HIV/AIDS), a także budować pozytywne nastawienie do swego ciała i seksualności.

To przewodnik, który ma pomóc w identyfikowaniu zachowań u dzieci i młodzieży oraz wskazywać, kiedy należy się niepokoić.

Na jego podstawie każdy kraj może (ale nie musi) wprowadzić programy edukacji seksualnej. W dokumencie wprost jest napisane, że wdrażając programy, należy mieć na uwadze uwarunkowania kulturowe.

Dlatego w różnych krajach edukacja seksualna prowadzona jest na różne sposoby: w Portugalii zaczyna się od 5., w Holandii od 11., a w Hiszpanii od 14. roku życia.

W Niemczech, Danii i Francji jest przedmiotem obowiązkowym, a w Szwecji – dobrowolnym. Najczęściej jest prowadzona jako odrębny przedmiot, ale czasem (np. w Luksemburgu i Portugalii) treści z zakresu edukacji seksualnej wprowadza się do programów innych zajęć: biologii czy edukacji obywatelskiej.

Biskupom, którzy co do zasady nie zakładają rodzin i mogą tego nie wiedzieć, przytoczymy fragment z opisu do „matrycy” WHO: „Edukacja seksualna stanowi część ogólnego wychowania dziecka i zawsze jest przekazywana dzieciom, nawet jeśli odbywa się to nieświadomie. Sposób, w jaki rodzice odnoszą się wzajemnie do siebie, jest dla dzieci żywym przykładem tego, jak funkcjonują związki. Rodzice stanowią także wzorce pełnienia ról płciowych oraz wyrażania emocji, seksualności i czułości.

Szczegółowo na temat tego, czym są standardy WHO i jak się z nich korzysta w praktyce pisaliśmy w artykule:

Gwałtem jest straszenie

Ostatnia część stanowiska KEP poświęcona jest ogólnej krytyce standardów WHO. Padają stwierdzenia, że zalecana przez WHO „holistyczna edukacja seksualna” to „gwałt na psychice dziecka” i „realna przyczyna wielu nieszczęść w małżeństwie".

Następnie przytacza szereg cytatów z tekstów Kościoła m.in. o „niedozwolonych zabiegach przeciw poczęciu” i fragment z adhortacji Amoris laetitia: „Nieodpowiedzialna jest wszelka zachęta kierowana do nastolatków, by bawić się swoim ciałem i swoimi pragnieniami, jak gdyby osiągnęli już dojrzałość, wartości, wzajemne zaangażowanie i cele właściwe małżeństwu".

I znowu - problem w tym, że to Kościół zakazuje masturbacji, czy seksu poza małżeństwem. Psychologowie i seksuolodzy uważają, że masturbacja jest normalną częścią życia, za którą nie należy karać ani zawstydzać dziecka.

Tak samo seks w związkach niemałżeńskich przez wielu uważany jest za coś normalnego i wartościowego.

Dla osób niewierzących lub wierzących, ale nie przestrzegających katolickiej etyki seksualnej (a tych w Polsce jest większość), cytaty z pism Kościoła nie są żadnym argumentem. W tym miejscu polecamy biskupom analizę wyników badań CBOS o związku zasad moralnych z religią.