Ginekolog zapytała: chce pani tej ciąży? Normalne pytanie, dzisiaj nie do pomyślenia [Miałam aborcję]

Według szacunków Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny w Polsce nawet 150 tys. kobiet co roku przerywa ciążę. Badania CBOS z 2013 roku pokazały, że między 1/4 a 1/3 Polek dokonało w życiu przynajmniej jednej aborcji. Choć to między 4,1 a 5,8 miliona kobiet, to o ich wyborach i doświadczeniach wiemy mało.

Postanowiliśmy to zmienić, poprosiliśmy czytelniczki i czytelników (osoby transpłciowe) o opowiedzenie nam o swoich doświadczeniach. Zaczynamy serię aborcyjnych historii.

Pani Elżbieta* jest emerytowaną nauczycielką, opowiedziała nam o swoich legalnych wyborach i aborcjach w nie tak dawnej Polsce. List publikujemy w całości.

Banalna historia

Urodziłam się w 1955 roku. W 1976 roku, na drugim roku studiów, zaszłam w ciążę. Historia banalna: wakacyjne praktyki kolonijne w Bieszczadach, powrót do Rzeszowa, mojego rodzinnego miasta i następnego dnia wyjazd z chłopakiem nad morze. Ósmy dzień w kalendarzyku tzw. małżeńskim, kto zachodzi w ciążę? A jednak. "Watykańska ruletka" i wpadka.

Urodził się kochany, najspokojniejszy pod słońcem dzieciak, dziś 43-letni profesor prawa. Rok później zaszłam w kolejną ciążę. Oboje z mężem - mąż katolik, ja ateistka - podjęliśmy decyzję o aborcji. Nie mieliśmy co do tego żadnych wątpliwości: mąż wprawdzie pracował, ale ja jeszcze studiowałam, mieszkaliśmy u moich rodziców w dwupokojowym mieszkaniu i do tego z moją najmłodszą siostrą. Podobna sytuacja zdarzyła nam się, gdy byłam na czwartym roku.

Żałuję?

Czy czegoś żałuję? Tak, żałuję, że nie stosowaliśmy środków antykoncepcyjnych! Oszczędziłoby to nam stresu i konieczności opłacenia aborcji w gabinecie prywatnym, gdzie jest jednak większe poczucie komfortu. Po tych historiach wydaliśmy w końcu sporo pieniędzy i założyłam sobie spiralę. Najlepsza inwestycja pod słońcem.

Wracając do aborcji, chcę dodać, że obie wykonali ginekolodzy, którzy, tak jak wszyscy na moim Podkarpaciu podpisali teraz tzw. "klauzulę sumienia". Jeden z nich jest nawet profesorem medycyny na Uniwersytecie.

Siostra ma szczęście

Krótka historia mojej najmłodszej siostry. Dwójka małych dzieci, rozpadające się małżeństwo i wpadka. Radziła się mnie, co ma zrobić, a raczej szukała akceptacji dla już podjętej decyzji. Powiedziałam jej, że nie powinna mieć żadnych wątpliwości. W jej sytuacji życiowej byłoby nieodpowiedzialnością urodzić kolejne dziecko.

Sumienie

Jeszcze jedna historia, nie o aborcji, ale o "sumieniu" lekarzy. Koleżanka z pracy. Dwójka dzieci, ona z rozpoznaną schizofrenią, leczoną, umożliwiającą aktywność zawodową. Chciała w mojej przychodni dowiedzieć się od pani ginekolog na temat spirali. Dowiedzieć się! Tylko tyle.

Pani ginekolog odmówiła informacji powołując się na wiadomo co. A chodziło tylko o informację! Była to końcówka lat 90. Oto Polska właśnie! Jeżeli ktoś mieszkający w Warszawie mówi, że jest źle, to ja powiem: jest tragicznie!

Podsumowując, o paradoksie historii, jakież ja miałam szczęście, że urodziłam się w latach 50., a nie 90.! I to jest najsmutniejsze w krótkiej historii praw kobiet w Polsce z mojego subiektywnego punktu widzenia.

*imię zmienione

Chcesz opowiedzieć swoją aborcyjną historię? Napisz: [email protected]