Ja jako prezydent, czyli Duda jest bardzo ogromny

Przy okazji analizy wystąpienia Andrzeja Dudy, w którym uzasadnił podpisanie ustaw edukacyjnych, rzuciła się „Oku” w oko pewna skłonność językowa prezydenta, na pozór błaha. Ale jak mówili historycy szkoły Annales, często fakty drobne więcej potrafią powiedzieć niż sążniste dokumenty, a psychoanalitycy odkryli wartość poznawczą przejęzyczeń.

Otóż w niedługim w końcu wystąpieniu – liczącym 66 zdań – prezydent Andrzej Duda aż osiem razy użył określenia „ja jako Prezydent Rzeczpospolitej”, co zostało zapisane z odpowiednio dużych liter na stronie prezydent.pl.

Zaczyna niby oficjalnie jako Prezydent RP:

ale potem, jako prezydent RP dokonuje kilku osobistych wyznań:

a także

a także

Także jako prezydent RP umieszcza się w jednym szeregu z rodzicami, co świadczy o demokratyzmie Dudy jako prezydenta

Czasem Duda jako prezydent przywołuje ulubiony zwrot, by uniknąć dwuznaczności:

Duda jako prezydent podkreśla też, że to, co dla wielu nauczycieli (zwłaszcza gimnazjów), rodziców i dzieci jest końcem świata, dla niego ledwie początkiem:

Na koniec przemówienia okazuje się, że ramię Andrzeja Dudy też jest „jakoprezydenckie”

Pompowanie prezydenckiego balona

Powtarzanie tego ceremonialnego zwrotu ma dodać Andrzejowi Dudzie powagi, której nie dała mu jego własna biografia, ani dotychczasowy sposób sprawowania prezydentury, na który lud koderski wynalazł słowo "marionetka".

Powtarzanie przed Dudę jako prezydenta, że jest prezydentem służy wznoszeniu wieży własnego poczucia wartości. Z tych samych powodów Duda często mówi o sobie w trzeciej osobie, zwłaszcza, gdy na wiecu chce pokazać, że jest silny i nikogo a także niczego się nie boi:

"Prezydent nie boi się kalumni ludzi odstawionych od stołków!".

Także w wywiadach wyraża się o sobie uroczyście: "prezydent Andrzej Duda nie będzie siedział pod żyrandolem".

Jest w przemówieniach Dudy, jakiś rodzaj autentycznej żarliwości, co bezspornie jest ich siłą, nawet jeżeli zawartość intelektualna bywa mizerna, a tok wywodu gubi się. Jak pisał Gombrowicz: "Gdy człowiek jest podniecony, kocha własne podniecenie, podnieca się nim i wszystko poza tym już nie jest dla niego życiem".

Ale wyczuwa się w tym raczej słabość i niepewność Dudy jako prezydenta (jak redaktor naczelny zaczyna powtarzać, że to on jest redaktorem naczelnym, to znaczy, że jego pozycja jest niepewna).

Prezydent jest bardzo duży, ogromny

W tym samym przemówieniu Duda jako prezydent ośmiokrotnie użył formuły „nie mam żadnych wątpliwości”, 14 razy używał słowa „bardzo”.

W mowie Dudy jako prezydenta wszystko, co go dotyczy jest "duże", "bardzo duże", a nawet „ogromne”:

• „jest przedmiotem mojego ogromnego zainteresowania jako Prezydenta;
• „Chciałbym, ogromnie chciałbym, aby polski system edukacyjny kształcił dobrze;
• „Jest zatem moją ogromną troską, aby potencjał polskich nauczycieli był jak najlepiej wykorzystywany;
• Moją ogromną troską jest, aby nauczyciele gimnazjalni...

Mniejsza tutaj o to, czego dotyczą te „ogromne troski” prezydenta i co nie budzi jego „żadnych wątpliwości” - to OKO.press analizuje w innych tekstach.

Tutaj Duda jako prezydent zainteresował nas jako casus językowy, jako forma, forma w sensie Gombrowiczowskim, czyli "sposób wyrażania siebie, gesty, czyny, mówienie, decyzje..".

"O, potęga Formy! Ona sprawia, że powstaje w nas coś, co nie jest z nas. Lekceważąc ją nie zdołacie nigdy pojąć głupoty, zła, zbrodni - pisał Gombrowicz w "Ferdydurke". - Ona rządzi naszymi najdrobniejszymi odruchami".

Prezydencka forma Dudy robi wrażenie nadmiernej, przesadzonej, ostentacyjnej, ale podszytej niepewnością. Aż komicznej, bo sama siebie nie jest pewna.