Wykształcenie
Uczęszczał do szkoły Westminster w Londynie.
Uzyskiwał tytuły zawodowe: Czytaj Więcej
1972: BSc (Bachelor of Science) – International Relations, University College London,
1973: MA (Master of Arts) – Economy and History, University College London,
1975: MSc (Master of Science) – Economics, London School of Economics and Political Science
Działalność zawodowa i polityczna
W latach 1988–1995 był wykładowcą w School of Slavonic and East European Studies, University College London (UCL). W latach 1992–1995 pracował także w Centre for Economic Performance, London School of Economics and Political Science (LSE). W 1995 został profesorem mianowanym prywatnej uczelni (według amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego) i kierownikiem Katedry Ekonomii na Central European University w Budapeszcie.
W latach 1989–1991 pełnił funkcję doradcy ekonomicznego wicepremiera i ministra finansów Leszka Balcerowicza, a w latach 1997–2001 kierował Radą Makroekonomiczną w Ministerstwie Finansów. Od 2002 do 2004 był doradcą prezesa Narodowego Banku Polskiego. Doradzał również rządowi Federacji Rosyjskiej w sprawach polityki makroekonomicznej. Od 2004 zajmował stanowisko doradcy zarządu Banku PEKAO S.A. (zawiesił tę działalność, obejmując urząd ministra). Należy do współzałożycieli Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), zasiadał w radzie tej fundacji (zrezygnował po objęciu funkcji ministra).
16 listopada 2007 został ministrem finansów w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W okresie pobytu w Wielkiej Brytanii należał do Partii Konserwatywnej. W 2009 złożył wniosek o przyjęcie do Platformy Obywatelskiej. W 2009 i w 2012 był wybierany przez serwis „Emerging Markets” „Ministrem Finansów Roku Europejskich Rynków Wschodzących”.
W wyborach parlamentarnych w 2011 z listy PO uzyskał mandat posła VII kadencji w okręgu warszawskim, otrzymując 10 743 głosy. W drugim rządzie Donalda Tuska zachował stanowisko ministra finansów. 25 lutego 2013 powołany nadto na urząd wicepremiera.
27 listopada 2013 odwołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego ze stanowisk wicepremiera i ministra finansów. 14 grudnia tego samego roku wybrany na członka zarządu krajowego PO. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 bezskutecznie ubiegał się o mandat z pierwszego miejsca na liście Platformy Obywatelskiej w województwie kujawsko-pomorskim, uzyskując 32 514 głosów.
W styczniu 2015 został członkiem Rady Gospodarczej przy Prezesie Rady Ministrów, a w lutym 2015 szefem Zespołu Doradców Politycznych Prezesa Rady Ministrów. W czerwcu 2015 premier Ewa Kopacz poinformowała, że przyjęła jego dymisję. Jacek Rostowski zrezygnował również z ubiegania się o poselską reelekcję. W 2016 został członkiem zespołu doradców ekonomicznych PO, kończąc zasiadanie w zarządzie krajowym PO.
Jest autorem publikacji poświęconych problematyce rozszerzonej Unii Europejskiej, polityce monetarnej, kursowej i transformacji gospodarek postkomunistycznych, w tym książki Macroeconomic Instability in Post-Communist Countries (Oxford University Press, 1998) oraz około 40 artykułów wydanych w zbiorowych publikacjach i czasopismach naukowych.
W 2013 otrzymał Nagrodę Kisiela w Kategorii Polityk „za rolę sapera gospodarki”
