Moja zbrodnia to mój paszport: Boję się, że przekroczyliśmy granicę. Odcinek IV [Dokument podcastowy]

Paiwast skręciła nogę i Ramiar niósł ją na plecach przez las poganiany przez polskich pograniczników, karetki im odmówiono, tylko wywieziono oboje pod graniczny drut.

Opryszek odnalazł Paiwast w domu jej rodziców na obrzeżach As-Sulajmanijja w autonomicznym Regionie Kurdystanu. Ramiarowi w końcu udało się przejść granicę, jest już w Niemczech w ośrodku dla obcokrajowców.

Paiwast siedzi na kanapie i nie odrywając załzawionych oczu od smartfona opowiada reporterowi, jak dwa razy musiała zagrać w białoruskich filmikach propagandowych, o tym jak źli są polscy pogranicznicy i jacy dobrzy są Białorusini, i jak jej pomogli. Filmy uratowały jej życie, bo Białorusini pozwolili jej wydostać się z granicznego „pasa śmierci” i wrócić przez Mińsk do domu.

Jak wyglądało życie w „pasie śmierci”? Pół litra wrzątku - 20 dolarów, doładowanie baterii smartfona do połowy - 25 dolarów, za 50 dolarów pogranicznik godził się dzwonić po karetkę.

Jak zmuszano rodziny, żeby wsiadły do ciężarówek, które wiozły ich pod drut? Pogranicznicy łapali małe dzieci i wrzucali na pakę. Czasem chwytali dziecko i trzymając je nad ogniskiem, grozili, że je zabiją.

Dzisiaj ostatni odcinek podcastowej serii dokumentalnej „Przemytnik patrzy w oczy”. To słuchowisko stworzone przez Voice House Jarosława Kuźniara na podstawie czteroodcinkowego cyklu reporterskiego Szymona Opryszka „Moja zbrodnia to mój paszport”. Publikowaliśmy go jesienią. Zdobył uznanie czytelników OKO.press. Był nominowany do Grand Press i nagrodzony Piórem Nadziei.

Słuchajcie z nami. To reportaże w najlepszym wydaniu.