Pawłowicz broni Piotrowicza. "Znam sprzedawczynię w mięsnym, która musiała zapisać się do PZPR"

W wywiadzie dla portalu wPolityce.pl posłanka Krystyna Pawłowicz broni wytrwale kolegi z partyjnej ławy, posła Stanisława Piotrowicza - który jako prokurator w PRL oskarżał opozycjonistę Antoniego Pikula.

Posłanka Pawłowicz rozwodzi się nad licznymi zaletami charakteru posła Piotrowicza. "Nie będę się za niego tłumaczyć, ani go usprawiedliwiać" - mówi. Po czym natychmiast zaczyna go tłumaczyć i usprawiedliwiać.

Nie możemy zweryfikować opinii o szlachetności charakteru posła Piotrowicza (chociaż warto przypomnieć, że już w III RP oczyścił z zarzutów księdza, który molestował dzieci w Tylawie), ale możemy sprawdzić prawdziwość opinii posłanki Pawłowicz na temat tego, ile osób - i kto - wstępował w PRL do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Piotrowicz należał do niej w latach 1978-1989.

Posłanka Pawłowicz ma rację, kiedy mówi, że do PZPR rzeczywiście należały "miliony ludzi". Liczebność partii komunistycznej (łącznie z kandydatami) kształtowała się tak:

Jak widać, liczba członków PZPR ulegała licznym wahaniom - spadała po kryzysach politycznych w PRL w 1956 i 1980 r. Najwięcej Polaków wstąpiło do partii w epoce gierkowskiej - jak poseł Piotrowicz. Od powstania „Solidarności” w sierpniu 1980 r. liczba członków PZPR wyraźnie spadła (o 500 tys.), a potem konsekwentnie malała aż do końca lat 80. Wielu ludzi występowało wówczas z partii - i nie spotykały ich za to żadne konsekwencje (to w tym okresie Piotrowicz dostał od władzy Krzyż Zasługi).

W tym miejscu jednak posłanka Pawłowicz nie ma racji: w PRL można było normalnie żyć - i robić karierę w wielu dziedzinach, nie wstępując do partii, bo wbrew dzisiejszym wyobrażeniom w późnym PRL - jak mówił OKO.press socjolog Andrzej Rychard "system się sfragmentaryzował. Obok systemu oficjalnego, czyli rytualnych zachowań wymaganych przez władze, rozwinięty był system nieoficjalny (druga ekonomia, układy nieformalne), a także pokaźny nie-system, tolerowany przez władze, ale kontrolowany tylko częściowo (m.in. Kościół, rzemiosło, prywatne rolnictwo). Była też opozycja, czyli anty-system.

Można było być naukowcem, lekarzem, adwokatem czy inżynierem, nie będąc jednocześnie członkiem PZPR. Przynależność do partii była w praktyce obowiązkowa dla tych, którzy chcieli robić karierę w aparacie władzy - jak prokurator Piotrowicz.