0:00
0:00

0:00

"Wobec nieustającego przejmowania państwa, jego instytucji, a nawet Puszczy Białowieskiej, ataków na instytucje międzynarodowe (UNESCO) i ponadnarodowe (luksemburski spektakl min. Szyszko przed Trybunałem Sprawiedliwości), niezwykle łatwo jest zapomnieć, że w latach 2015-2016 zniszczony został polski sąd konstytucyjny" - pisze dla Archiwum Osiatyńskiego prof. Tomasz Koncewicz, profesor prawa Uniwersytetu Gdańskiego*.

"W 2017 r. mijałaby 31 rocznica jego utworzenia. „Mijałaby” ponieważ Polska A. D. 2017 nie ma już sądu konstytucyjnego. To "coś”, co dzisiaj znajduje się przy ul. Szucha 12a, to atrapa, której jedynym powołaniem jest serwilistyczne służenie obecnej władzy.

W tych wyjątkowych czasach nigdy jednak dosyć powtarzania, przypominania i pisania: sprawa polskiego TK nigdy nie może stać się sprawą drugorzędną, zepchniętą na drugi plan w ferworze bieżących wydarzeń. Eliminacja sądu konstytucyjnego przez „19-procentowego suwerena” uderzy w nas wszystkich - obywateli. Zabrakło kluczowego elementu kontroli nad ustawodawcą i rządem, którzy w efekcie mogą dzisiaj zrobić (i robią) wszystko.

Słyszymy (na razie nieśmiałe) pytania „co” i „jak" po PIS? O ile „jak” jest pytaniem niezwykle trudnym, kwestia „co” należy zrobić nie nasuwa wątpliwości:

polski TK trzeba będzie odbudować od podstaw i w tym procesie jego historia i zbudowane w latach 1986-2015 orzecznictwo odegrają kluczową rolę.

Skąd przyszedł polski Trybunał Konstytucyjny?

Historia polskiego TK dowodzi, że dzięki zróżnicowanemu składowi i pozycji wypracowanej przez kolejne generację sędziów, udało mu się dobrze wypełniać misję powierzoną mu przez demokratyczne państwo prawne. Dotyczyło to zarówno trudnego okresu, bezpośrednio po powołaniu do życia w 1986 roku, dramatycznej transformacji ustrojowej oraz budowania państwa prawa „z niczego” po 1989 roku, jak i konstytucyjnej rewolucji wywołanej przez przystąpienie Polski do UE w 2004 roku.

Powołanie TK w 1986 roku spotkało się z różnymi ocenami: krytycy wskazywali, że sąd z ograniczoną jurysdykcją miał być elementem legitymizującym istniejący system władzy, i jako taki nie miał realnych możliwości kwestionowania działań reżimu. Z drugiej jednak strony, zarzuty te zostały zweryfikowane przez praktykę i wczesne orzecznictwo TK. Już w maju 1986. TK wydał pierwszy wyrok i od razu było to rozstrzygnięcie o olbrzymim praktycznym znaczeniu. Stwierdzając niekonstytucyjność rozporządzenia, TK podkreślił że akty wykonawcze do ustaw nie mogą regulować sfery praw i obowiązków jednostek, co wówczas było powszechnie przyjętą i akceptowaną praktyką.

W ciągu pierwszych trzech lat istnienia TK konsekwentnie stwierdzał niekonstytucyjność przepisów wydawanych przez władzę wykonawczą i budował swój kapitał jako instytucja, która egzekwuje, na tyle na ile jest to możliwe w realiach politycznych tamtych czasów, Konstytucję.

Reżim wkrótce zrozumiał, że nie jest w stanie do końca kontrolować sądu, który krok po kroku zdobywał coraz większą niezależność. Okazało się to kluczowe w 1989 roku, ponieważ wówczas efektywny sąd konstytucyjny był już postrzegany jako podstawa budowania państwa prawa w nowych realiach politycznych, społecznych i gospodarczych.

Okres heroiczny

Po 1989 r. zmiany konstytucyjne miały charakter stopniowy, a TK musiał odnaleźć swoje miejsce w wolnej Polsce. Okres 1990 - 1997 można nazwać „heroicznym”, ponieważ wówczas orzecznictwo położyło podwaliny państwa prawnego. Skonfrontowany z brakiem tekstu konstytucyjnego (nowa Konstytucja została przyjęta dopiero w 1997 r.), TK sam musiał rekonstruować „sądową konstytucję”, która miałaby odzwierciedlać nowe realia i minimalizować brak tekstu konstytucyjnego. Innej opcji po prostu nie było.

Sprawy wpływały i trzeba było je rozstrzygać w najlepszy z możliwy sposób. Orzecznictwo szczególną wagę przywiązywało więc do interpretacji nowej klauzuli państwa prawnego i odczytywało ją jako źródło bardziej szczegółowych zasad nie wyrażonych wprost w tekście,

  • jak zakaz działania prawa wstecz,
  • ochrona praw nabytych,
  • nakaz proporcjonalnej ingerencji przez państwo w sferę autonomii jednostki
  • czy ochrona uzasadnionych oczekiwań.

Wracaliśmy więc do Europy z mocnym sądem konstytucyjnym, a fundamenty orzecznicze z okresu heroicznego były drogowskazami i źródłem kontynuacji dla kolejnych generacji sędziów. Gdy nowa Konstytucja została w końcu przyjęta, nikt nie miał żadnych wątpliwości, że TK musi być elementem polskiego ładu konstytucyjnego.

Odzywające się czasami głosy niezadowolenia z strony polityków obawiających się zbyt dużego wpływu TK, nigdy nie znalazły odzwierciedlenia w próbie majstrowania przy nim. Tak było do czasu wyborów w 2005 r. i następującego po nich dwuletniego okresu rządów PiS, LPR i Samoobrony.

Wówczas mieliśmy przedsmak tego czego jesteśmy świadkami obecnie: kompletnej zmiany narracji konstytucyjnej. Po raz pierwszy od 1989 roku TK stał się instytucją wrogą, którą trzeba zwalczać per fas et nefas (wystarczy przypomnieć niechlubną „rozprawę teczek” w sprawie lustracyjnej, gdy sędziowie orzekający byli szantażowani rzekomo kompromitującymi materiałami z IPN).

W tej nowej narracji sąd konstytucyjny przeszkadzał w realizacji projektu IV RP, był instytucją która czyni ten projekt niemożliwym (stąd ukuty wówczas termin „imposybilizm prawny”).

Przedwczesne wybory parlamentarne w 2007 roku przywróciły stan sprzed 2005 roku, gdy kontrola konstytucyjności była powszechnie uznaną i respektowaną cechą ustrojową III RP. Dzisiaj historia zatoczyła koło, ponieważ wiemy, co stało się z TK w 2015-2016.

Polityczna rola TK w demokracji

W Europie doświadczonej jak nigdzie przez totalitaryzmy, demokracja musi być czymś znacznie więcej niż aktem oddania głosu przy urnie.

Jednym z mitów założycielskich powojennej Europy było „nigdy więcej” i w tym celu demokracja miała być rozumiana jako nakaz respektowania fundamentalnych wartości i zasad systemowych przez rządzącą większość jak prawa człowieka, niezależność sądów, czy prawa mniejszości.

To wobec właśnie tych elementów sąd konstytucyjny ma do spełnienia funkcję gwarancyjną.

Państwo i parlament zawłaszczone przez chwilową większość parlamentarną odchodzą, ale idea „państwa prawa” i sąd konstytucyjny zostają.

Podstawowym atrybutem sądu konstytucyjnego w społeczeństwie pluralistycznym jest refleksyjność rozumiana jako odzwierciedlanie i branie pod uwagę różnorodnych postaw, interesów i stanowisk oraz umiejętne (co nie znaczy wolne od błędów!) roztrząsanie za i przeciw każdego z nich. TK głosem swoich sędziów występuje jako konstytucyjny strateg i dyplomata w jednym, kalkuluje, antycypuje i adaptuje się (podkreślam, że nie oznacza, to iż „ulega”!) do politycznej rzeczywistości.

Dla każdego sądu konstytucyjnego otoczenie polityczne jest normalnym otoczeniem, w którym taki sąd funkcjonuje, i z którym jest nierozerwalnie związany. Nie chodzi jednak tylko o to, że sąd konstytucyjny kształtuje politykę, ale o to jak polityka kształtuje sąd i determinuje jego orzecznicze wybory.

Nie oznacza to także, co należy mocno podkreślił, że w tym procesie sędziowie konstytucyjni stają się politykami.

Gdy o TK mówimy „sąd polityczny”, opisujemy po prostu rzeczywisty stan rzeczy, w którym wyroki sądu konstytucyjnego mają konsekwencje polityczne, wpływają na proces polityczny i coraz częściej rozstrzygają kontrowersyjne kwestie o charakterze społeczno-politycznym, które politycy chętnie przerzucają do sale sądowej, aby potem być pierwszymi, którzy z wygodnej pozycji krytykują ten sam sąd.

W demokracji liberalnej sądy konstytucyjne nie są powoływane aby być sojusznikami jakiejkolwiek władzy. Gdyby tak miało być, oznaczałoby to zaprzeczenie sensu ich istnienia, czyli kontrolera i cenzora tejże władzy.

Oczywiście, że każda władza chciałaby w sądzie widzieć instytucję jedynie aprobującą jej pomysły, ale wtedy oznaczałoby to, że taki słaby sąd konstytucyjny nie spełnia swoich funkcji i w ogóle nie byłby potrzebny. Sąd konstytucyjny, który uchyla niekonstytucyjne przepisy prawa, jest sądem mocnym mocą demokracji, praw konstytucyjnych, na straży których stoi.

Prawdziwa demokracja konstytucyjna, a nie demokracja oparta tylko na suwerenności parlamentu a la PiS, to taka, w której mniejszość korzysta z ochrony prawnej w formie pisanej konstytucji, której większość nie może zmienić ani osłabiać.

TK mamy właśnie po to, aby nam o tym wszystkim przypominać

Żaden sąd nie może uznawać się za bezbłędny i wolny od krytycznej oceny. Jest tak, gdyż każdy akt sądzenia przez sędziów jest jednocześnie poddaniem tych samych sędziów pod osąd świata zewnętrznego. Zapominając o pewnych orzeczniczych potknięciach i niejasnościach (kto ich nie popełnia!),

globalna ocena orzecznictwa polskiego TK 1986 - 2015 wypada zdecydowanie pozytywnie i zasługuje na szacunek, sam zaś TK był do niedawna wskazywany jako dowód sukcesu polskiej transformacji ustrojowej, cytowany przez inne sądy konstytucyjne i szanowany.

Historia polskiego TK pokazuje, że jego przetrwanie i sukces były wynikową dwóch procesów: myślenia długofalowego (trudniejszego) i orzekania z perspektywy „tu i teraz” (łatwiejszego, bo skupionego na konkretnej sprawie). Nasz TK nigdy nie był sądem zamkniętym tylko w „tu i teraz”, ale rozumiał wagę pytania o to „co dalej”. Mimo zawirowań historyczno - ustrojowych umiał odnaleźć się w stale zmieniającej się rzeczywistości prawnej i społeczno - gospodarczej oraz wytrwale budował kapitał pozwalający nie tylko przetrwać, ale i patrzeć w przyszłość.

Trybunał ofiarą nowych władców

Skomasowany i bezlitosny atak na TK zakończył jego żywot w dotychczasowej formie. Nieprzypadkowo TK stał się pierwszą ofiarą „nowych" porządków zaraz po wyborach w 2015 roku.

Nowa władza doskonale rozumiała, że silny i niezależny sąd konstytucyjny to jej śmiertelny wróg, który może pokrzyżować plany budowy IV RP z pogwałceniem obecnie obowiązującej Konstytucji.

Zgodnie z nową „doktryną”, rządząca w Polsce większość chce widzieć w sądzie biernego i słabego potakiwacza, który bezkrytycznie przyklepuje wszystko co władza mu podsunie. Takie postępowanie jest jednak zaprzeczeniem podstawowej cechy sądownictwa konstytucyjnego: niezależności od jakiejkolwiek władzy.

Jego zadaniem jest efektywnie chronić prawa i wolności konstytucyjne obywateli i przypominać rządzącej większości o granicach, których nie może przekraczać w pogoni za kolejnym sondażem. Ta ostatnia uwaga nabiera szczególnego znaczenia dzisiaj, ponieważ

bezwzględne rozprawienie się z TK dowodzi boleśnie że w Polsce wybory demokratyczne są cały czas traktowane jako tożsame z demokracją, a mandat uzyskany z wyborów jest rozumiany jako polityczny carte blanche.

Nie zapominać o TK i jego dorobku

Brakuje nam kultury konstytucyjnej, której podstawowym wyznacznikiem jest szacunek dla ograniczeń, bez których nie ma demokracji. Cały czas potrzebujemy więcej aktywności obywatelskiej w obronie podstaw porządku konstytucyjnego i instytucji, które stoją na ich straży. Społeczeństwo obywatelskie powinno z dumą świętować 31 - te urodziny sądu, który nam Polakom po prostu się udał i którego dzisiaj niestety już nie mamy. Nigdy nie możemy zapominać, że Polska demokracja jest demokracją liberalną, a nie tylko większościową, a istnienie silnego i niezależnego od jakiejkolwiek władzy, sądu konstytucyjnego jest zawsze sprawą fundamentalną. Musi być przedmiotem naszej troski i zainteresowania dzisiaj i, przede wszystkim, jutro.

Na razie w 2017 roku możemy tylko, i aż, nie zapominać o TK. Ta pamięć ma do odegrania kluczową rolę w długofalowym i fundamentalnym wyzwaniu w przyszłości: odbudowaniu sądownictwa konstytucyjnego w Polsce.

*Tomasz Koncewicz - Profesor prawa, 2017-2018 Crane Fellow, Program in Law and Public Affairs (LAPA), Princeton University; 2017 Visiting Professor Radzyner Law School w Herzliyi w Izraelu; adwokat, Kierownik Katedry Prawa Europejskiego i Komparatystyki Prawniczej Uniwersytetu Gdańskiego.

Członek Rady Programowej Archiwum Osiatyńskiego

;

Komentarze