Róbmy swoje! Póki jeszcze ciut się chce

O "Róbmy swoje" powiedział: "najważniejszy w tej piosence wydaje mi się postulat zdrowego rozsądku, że niejedną jeszcze paranoję, przetrzymać przyjdzie, robiąc swoje". W suplemencie do tekstu dopisanym w 1995 roku dodał: "Inteligencie, wstydź się waść! Nie pozwól sobie śpiewki kraść!".

"A jeśli chodzi o plan osobisty tej piosenki - mówił Donacie Subbotko w "Dużym Formacie" w 2010 roku - to myślę, że trzeba mieć w życiu jakiś mniej więcej nakreślony cel - ku czemu ja zmierzam, co bym chciał osiągnąć. Są pewne linie, których ja nigdy nie przekroczę. W każdej sytuacji życiowej staram się - tak jak doradzał Słonimski - zachować w sposób przyzwoity. Są alianse, układy, na które nigdy nie pójdę, co nie znaczy, że jestem taki zasadniczy, że nie znam pojęcia kompromisu. Ja tylko sam chcę decydować, na ile na ten kompromis mogę pójść, a na ile nie. Chodzi o wartości, imponderabilia, które muszą człowiekowi w życiu przyświecać, a zwłaszcza autorowi piszącemu, który ma jakieś ambicje - a ja miałem takie ambicje moralizatorskie. Żeby to wszystko sprawiło, że robię swoje i tyle".

Róbmy swoje

Słowa: Wojciech Młynarski. Muzyka: Jerzy Wasowski

Raz Noe wypił wina dzban I rzekł do synów: Oto Przecieki z samej Góry mam- Chłopaki, idzie potop!

Widoki nasze marne są I dola przesądzona, Rozdzieram oto szatę swą- Chłopaki, jest już po nas!

A jeden z synów- zresztą Cham- Rzekł: Taką tacie radę dam:

Róbmy swoje! Pewne jest to jedno, że Róbmy swoje! Póki jeszcze ciut się chce, Skromniutko, ot, na własną miarkę Zmajstrujmy coś, chociażby arkę! Tatusiu: Róbmy swoje! Róbmy swoje! Może to coś da- kto wie?

Raz króla spotkał Kolumb Krzyś, A król mu rzekł: Kolumbie, Pruj do lekarza jeszcze dziś, Nim legniesz w katakumbie!

Nieciekaw jestem, co kto truć Na twoim chce pogrzebie, Palenie rzuć, pływanie rzuć I zacznij dbać o siebie!

A Kolumb skłonił się jak paź, Po cichu tak pomyślał zaś:

Róbmy swoje! Pewne jest to jedno, że Róbmy swoje, póki jeszcze ciut się chce! I zamiast minę mieć ponurą, Skromniutko, ot, z Ameryk którą- odkryjmy… Róbmy swoje! Róbmy swoje! Może to coś da- kto wie?

Napotkał Nobla kumpel raz I tak mu rzekł: Alfredzie, Powiedzieć to najwyższy czas, Że marnie ci się wiedzie!

Choć do doświadczeń wciąż cię gna, Choć starasz się od świtu, Ty prochu nie wymyślisz, a Tym bardziej dynamitu!

A Nobel spłonił się jak rak, Po cichu zaś pomyślał- jak?

Róbmy swoje! Pewne jest to jedno, że Róbmy swoje, póki jeszcze ciut się chce!

W myśleniu sens, w działaniu racja, Próbujmy więc, a nuż fundacja- wystrzeli? Róbmy swoje! Róbmy swoje! Może to coś da- kto wie?

Ukształtowała nam się raz Opinia, mówiąc: Kurczę, Rozsądku krzyny nie ma w was, Inteligenty twórcze!

Na łeb wam wali się ten kram, Aż sypią się zeń drzazgi, O skórze myśleć czas, a wam? Wam w głowie wciąż drobiazgi!

Opinia sroga to, że hej, Odpowiadając przeto jej:

Róbmy swoje! Pewne jest to jedno, że Róbmy swoje! Bo jeżeli ciut się chce,

Drobiazgów parę się uchowa: Kultura, sztuka, wolność słowa- Kochani, Róbmy swoje! Róbmy swoje! Może to coś da- kto wie?

Rodacy! Róbmy swoje! A Ty, Widzu, brawo bij! Róbmy swoje! A Ty zdrowie nasze pij! Niejedną jeszcze paranoję Przetrzymać przyjdzie- robiąc swoje! Kochani, Róbmy swoje! Róbmy swoje! Żeby było na co wyjść!

Suplement (z 1995 roku)

Minęły lata, proszę Pań, I chmurzy lico moje, Że dziś wczorajszy byle drań Też śpiewa „Róbmy swoje!”.

I w mądrych ludziach przygasł duch, Choć ciągle im tłumaczę, Że gdy to samo śpiewa dwóch, To nie to samo znaczy!

Inteligencie, wstydź się waść! Nie pozwól sobie śpiewki kraść!

Róbmy swoje! Kładźmy zbroje pełne wgięć! Róbmy swoje! Wróćmy słowom sens i chęć! Twarz wróćmy słowu- bo bez twarzy Największe słowo nic nie waży! Rodacy! Róbmy swoje! Róbmy swoje! Na tym dziś się skupmy I z uporem róbmy swoje’95!