"W sądzie to może się znajdziemy za chwilę". Tak prezes Polskiego Radia rozmawia z pracownikami

We wtorek pisaliśmy o cenzurze i szantażowaniu dziennikarzy przez zarząd Polskiego Radia. Zwolnieni zostali działacze związku zawodowego dziennikarzy, których zarząd uznał za inspiratorów akcji protestacyjnej rozpoczętej po zdegradowaniu dwóch dziennikarek: Małgorzaty Spór i Anny Zaleśnej.

Protest rozpoczął się od przesłania do zarządu państwowej rozgłośni listu, w którym 125 pracowników i pracowniczek Dwójki, Trójki i Informacyjnej Agencji Radiowej zaprotestowało przeciwko cenzurze prewencyjnej i łamaniu konstytucji przez zarząd i dyrekcję radia. "Domagamy się przywrócenia naszych koleżanek do pracy" - napisali.

Podejście prezes zarządu, Barbary Stanisławczyk-Żyły, oraz jej zastępcy, Jerzego Kłosińskiego do „negocjacji” okazało się osobliwe - wprost zaprzeczali oczywistym faktom, negowali wszystkie zarzuty, manipulowali prawdą. Zdołali przemycić nawet kilka gróźb.

List Schrödingera, który jest, a go nie ma

Strategią Stanisławczyk od początku było podważanie autentyczności otrzymanego listu. Jej zdaniem list nie spełniał kryteriów listu. Chodziło o to, że list został napisany na jednej kartce, a podpisy 125 sygnatariuszy były załączone na drugiej.

Prezes kwestionowała wyrażenie opinii przez pracowników mimo tego, że większość sygnatariuszy była wówczas obecna na sali, a przytłaczająca ich większość wysłała pocztą elektroniczną dodatkową wiadomość, w której potwierdzone było poparcie dla listu protestacyjnego.

Następnie Stanisławczyk-Żyła domaga się wskazania pomysłodawców listu. Po co? „Chcę ustalić, dzięki autorom, czy to rzeczywiście prawdziwe podpisy” - tłumaczy prezes.

Pokrzywdzonym jest zarząd

Później mówi pracownikom, że list otwarty 125 osób do zarządu nie może spotkać się z odpowiedzią: „jeśli państwo oczekujecie, że ja będę reagować na tego typu pismo, to powinnam stąd wyjść natychmiast. To oczekiwanie, że będziemy niepoważni” - ogłasza.

Być może dlatego, że według niej to nie pracownicy są pokrzywdzeni, tylko zarząd. Stanisławczyk skarży się, że "to na nią są skargi", a gdy jeden z obecnych na sali dziennikarzy wspomina o cenzurze w radiu, mówi, że „naraził jej dobro osobiste”.

I choć prezes Polskiego Radia nie rozumie reakcji swoich podwładnych, to wspaniałomyślnie pozwala im zrzucić winę na agentów obcych sił. „Boję się, że jesteśmy rozgrywani przez zewnętrzne siły destabilizacji” - zwierza się dziennikarzom.

Zesłanie do „piwnicy” to szansa na rozwój

Szczyt cynizmu kierownictwo Polskiego Radia osiąga podczas rozmowy na temat zdegradowanych dziennikarek. Gdy jedna z osób przypomina o karze, która je spotkała, jeden z dyrektorów odpowiada:.

Żaden z menedżerów nie zaprzecza również, gdy jeden z pracowników mówi, że dyrekcja utrzymywała, że przeniesienie do "piwnicy" [tak w Polskim Radiu nazywa się przeniesienie do archiwum - red.] będzie "dobre dla rozwoju zawodowego" dziennikarek.

Wszystko dla poprawy standardów

Według Barbary Stanisławczyk-Żyły w Polskim Radiu "szwankowała przede wszystkim jakość informacji" - jako przykład podała zbyt mało materiałów o chrzcie Polski w jego 1050. rocznicę. "Radio jest skostniałe, to musimy sobie powiedzieć. Żeby radio poprawić i żebyśmy mogli być konkurencyjni na rynku muszą być dokonywane zmiany" - tak tłumaczy zwolnienia.

Jej zdanie nie ma innych, pozamerytorycznych przyczyn. Zapytana o zwolnienia, Stanisławczyk odpowiada pytaniem: „czy państwo odbierają zarządowi i poszczególnym dyrektorom możliwość i potrzebę kształtowania polityki kadrowej i programowej? Na to się nie można zgodzić! Bo skostniejemy i umrzemy jako radio!” – mówi.

I ty możesz zostać Jarząbkiem

Tyle udało się pracownikom Polskiego Radia dowiedzieć na spotkaniu z przełożonymi, które obyło się 19 listopada. Dziewięć dni później - 28 listopada - zwolniony został Paweł Sołtys. Następnego dnia przez sieć wewnętrzną do pracowników dotarła wiadomość, którą upublicznili administratorzy strony Ratujmy Trójkę na Facebooku: