Tkwimy w fałszywym błogostanie. "To powinno być w mediach codziennie. I w każdej prognozie pogody"

Dekarbonizacja transportu. Gazy cieplarniane. Emisje dwutlenku węgla. Niski poziom wód gruntowych. Tereny zalewowe. Programy adaptacji. Doczytali Państwo do tego miejsca?

Andri Magnason, filolog pochodzący z Islandii ma na te wszystkie pojęcia określenie "biały szum". Szum jak z kineskopowego telewizora. Tak nazywa w swojej książce „O czasie i wodzie” (wyd. Karakter, 2020) informacje o globalnym ociepleniu, trafiające do nas ze świata nauki i mediów. Biały szum.

Magnason twierdzi, że jako społeczeństwa jesteśmy zasypywani danymi i klimatologiczną nomenklaturą, których nie rozumiemy. Nie rozumiemy, bo po pierwsze, naukowcy opisują zjawiska skomplikowane, trudne do weryfikacji i - w odróżnieniu od smogu - "niewidzialne". Czy ktoś widział emisje gazów cieplarnianych? Albo zakwaszanie oceanów?

Ale po drugie, nie rozumiemy ich, bo nie łączą się z żadną znaną nam opowieścią. Ludzkość nie przeżyła wcześniej katastrofy klimatycznej, o której pozostałyby baśnie i przysłowia. A gdy brak opowieści – tłumaczy Andri Magnason - to brak emocji. A gdy brak emocji brak zaangażowania.

Czy to jest jedna z przyczyn, dla których ziewamy, słysząc o COP26 w Glasgow albo o celach klimatycznych? Co zatem - jeśli nie zaalarmowane społeczeństwo - mobilizuje rządy do walki o planetę? I dlaczego na te kosztowne działania decydują się kraje ubogie? A może wszyscy tylko udają, że coś robią?

O tym Agata Kowalska rozmawia w najnowszym odcinku "Powiększenia" z Lidią Wojtal, polską negocjatorką klimatyczną w latach 2007-2017 i ekspertką ds. polityki klimatyczno-energetycznej think tanku Agora Energiewende, Posłuchaj!