O historii widelców OKO.press pisało w tekście "Wiceminister obrony poniża Francuzów widelcem". Skoro Bartosz Kownacki uznał swoją wypowiedź za przekleństwo zbyt dużej wiedzy historycznej (która pojawia się w najmniej spodziewanych momentach), przypominamy, jak to z widelcami było
Być może padłem zakładnikiem swojej wiedzy historycznej i tego, że staram się w każdej wolnej chwili ją pogłębiać
fałsz. Fałsz. Kownacki jest zakładnikiem swojej niewiedzy historycznej
W książce „Food and Drink in Medieval Poland” (University of Pennsylvania Press, 1999) Maria Dembińska pisze, że widelce przywieziono do Europy z Bizancjum w średniowieczu:
„Ta technika jedzenia została wynaleziona w Bizancjum i była szeroko rozpowszechniona przed X w. Została zaadoptowana przez Europejczyków z Zachodu, którzy weszli w kontakt z kuchnią bizantyjską we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Widelce bizantyjskie datują się co najmniej od VI w. i były powszechnie używane do jedzenia lepkich potraw i sera. (…) Jest bardzo prawdopodobne, że widelce z drogocennych metali zostały sprezentowane przez króla Cypru innym monarchom, którzy uczestniczyli w zjeździe krakowskim w 1364 r. (…)
Ludwik Andegaweński, gość na tej uczcie, wylistował widelec w swoim inwentarzu z 1368 r. Piętnaście lat później, widelec pojawił się w inwentarzu króla Karola V we Francji (1379 r.)”.
W Polsce widelce pojawiają się dopiero 100 lat później – są w inwentarzu królowej Jadwigi z 1475 r.
PS. OKO.press dziękuje dr Michałowi Brzezińskiemu, ekonomiście z Uniwersytetu Warszawskiego, który dotarł do książki Dembińskiej i opublikował fragment na Twitterze.
