Wygraliśmy rundę z „królem drobiu”. Przywracamy tekst o śmierdzącym biznesie za pieniądze UE

24 kwietnia 2018 roku opublikowaliśmy na OKO.press tekst pt. „Śmierdzący biznes za unijne pieniądze. Międzynarodowe śledztwo z udziałem OKO.press”.

W artykule pisaliśmy m.in. o Mirosławie Koźlakiewiczu, byłym pośle PO. Jest on współwłaścicielem wielkopowierzchniowych ferm drobiarskich, przez co nazywany jest w mediach „królem drobiu”.

Od kilku lat spółka Cedrob, w której Koźlakiewicz jest przewodniczącym rady nadzorczej, jest jednym z głównych reklamodawców prawicowych mediów (m.in. tygodnika „Sieci”, należącego do spółki senatora Grzegorza Biereckiego i do braci Karnowskich). Sponsoruje również prawicowe imprezy. Była np. partnerem wspierającym gali tygodnika „Sieci”, podczas której Julia Przyłębska została ogłoszona Człowiekiem Roku 2017. Wspierała również Kongres 590 - prawicową alternatywę dla Forum Ekonomicznego w Krynicy.

Zabezpieczenie roszczenia

Koźlakiewicz zapowiedział, że wytoczy redakcji OKO.press proces o ochronę dóbr osobistych. Ale jeszcze zanim to zrobił, 30 kwietnia 2018 roku, wystąpił do Sądu Okręgowego w Warszawie o zabezpieczenie przyszłego roszczenia. Domagał się, by sąd nakazał nam usunięcie artykułu.

22 maja 2018 roku sąd przychylił się do żądania biznesmena. A w lipcu nadał postanowieniu klauzulę wykonalności, co oznaczało, że biznesmen mógł żądać egzekucji postanowienia, czyli usunięcia tekstu z portalu OKO.press.

Prowadząca nasz portal Fundacja Ośrodek Kontroli Obywatelskiej zaskarżyła postanowienie i wystąpiła z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zabezpieczenia. Wcześniej jednak byliśmy zmuszeni usunąć artykuł.

W naszej skardze na postanowienie sądu pierwszej instancji argumentowaliśmy, że

• roszczenie Koźlakiewicza nie zostało uprawdopodobnione,
• przeciwko usunięciu artykułu przemawia ważny interes publiczny,
• sąd nakazał OKO.press usunięcie całego - obszernego - artykułu, mimo że sam Koźlakiewicz twierdzi, że jego dobra naruszają tylko niektóre fragmenty tekstu,
• artykuł miał zostać usunięty na nieokreślony czas, mimo że zgodnie z prawem zabezpieczenie nie może trwać dłużej niż 1 rok.

W październiku Sąd Apelacyjny w Warszawie przychylił się do naszej argumentacji. W uzasadnieniu, które przedstawił 7 grudnia 2018 roku, odniósł się jednak tylko do naszego pierwszego zastrzeżenia.

Stwierdził, że „rację ma skarżąca [Fundacja OKO - przyp. red.], że uprawniony

Sąd podniósł również, że twierdzenia oraz dokumentacja zawarta we wniosku o zabezpieczenie roszczenia, „zmierza do uprawdopodobnienia samego naruszenia przez obowiązaną dóbr osobistych Mirosława Koźlakiewicza, nie precyzuje zaś roszczeń, które wywodzi on z tego tytułu”.

Postanowienie sądu oznacza, że OKO.press może ponownie opublikować artykuł na naszej stronie internetowej. Co też oczywiście robimy. Przeczytacie go tutaj:

Szarża Koźlakiewicza

Po orzeczeniu sądu pierwszej instancji, by przyspieszyć usunięcie tekstu, Koźlakiewicz - za pośrednictwem swego pełnomocnika - zwrócił się do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, które nadzoruje Fundację OKO z wnioskiem o „podjęcie czynności w ramach nadzoru sprawowanego nad Fundacją”.

Jak stwierdził później resort nauki w piśmie do Fundacji OKO, biznesmen poskarżył się, że OKO.press nie zastosowało się do postanowienia sądu i nie usunęło artykułu. Resort zwrócił się do Fundacji OKO o wyjaśnienie sytuacji.

W ślad za pełnomocnikiem Koźlakiewicza, ministerstwo powołało się na ustawę o fundacjach, zgodnie z którą, minister nadzorujący daną fundację, może wystąpić do sądu o stwierdzenie „zgodności działania fundacji z przepisami prawa”.

Redakcja OKO.press zrealizowała już w międzyczasie postanowienie sądu i usunęła artykuł ze strony internetowej.

Gorączka nie minie, gdy stłuczemy termometr

Sprawą zainteresowali się zagraniczni dziennikarze, którzy razem z OKO.press uczestniczyli w międzynarodowym śledztwie.

Greenpeace Polska, który publikował na swojej stronie internetowej wyniki śledztwa, tak odniósł się do próby blokowania przez Koźlakiewicza naszego tekstu:

"Dzięki pracy dziennikarzy dowiedzieliśmy się po pierwsze, że nasze podatki przekazywane jako wsparcie w ramach Wspólnej Polityki Rolnej finansują szkodliwe dla ludzi i środowiska zanieczyszczenia z wielkich ferm przemysłowych, a po drugie, że system kontroli tych zanieczyszczeń jest dziurawy - i to nie tylko w Polsce.

To co powinniśmy zrobić w Polsce i innych krajach unijnych, to zmienić funkcjonowanie Wspólnej Polityki Rolnej, by służyła ona naszemu zdrowiu i przyrodzie, a nie przede wszystkim wielkim przedsiębiorstwom, które - jak wynika z raportu - często są również wielkimi trucicielami. (…)