„Absolutna większość Polaków za programem narodowo-katolickim”. Absolutna bzdura Macierewicza

Rachunki wyborcze Antoniego Macierewicza są równie precyzyjne, jak jego tezy o katastrofie smoleńskiej.

Macierewicz jako ideolog „obozu patriotycznego”

Mowa marszałka seniora Antoniego Macierewicza 12 listopada 2019 – ponad 23 minuty, dwa razy dłużej niż Kornela Morawieckiego w 2015 roku – okazała się zaskakującą, nawet jak na tego polityka, triumfalistyczno-agresywną deklaracją „obozu patriotycznego” PiS. Zwłaszcza na tle koncyliacyjnego orędzia prezydenckiego – skrojonego pod II turę wyborów prezydenckich 2020 roku – stanowiła skrajną deklarację ideowo-polityczną. Gorąco oklaskiwał ją klub PiS na czele z prezesem Kaczyńskim.

Istotą przekazu było wskazanie na wyższość „obozu patriotycznego”, czyli PiS i – być może, bez wskazywania wprost  – Konfederacji nad pozostałymi formacjami. Z tej wyższości zdaniem Macierewicza wynika zadanie Sejmu jako całości: ma realizować program narodowo-katolicki, co ustawia opozycję w roli tych, którzy nie powinni przeszkadzać w tym wielkim zadaniu.

Szukając uzasadnienia swoich z gruntu niedemokratycznych tez Macierewicz sięgnął po trzy rodzaje argumentów:

• wyniku wyborów 2019 roku;
• historii Polski, w tym katastrofy smoleńskiej 2010 roku;
• Konstytucji, z której wybrał trzy artykuły.

Każdy z tych argumentów był oparty na wątpliwych lub jawnie zmanipulowanych faktach i interpretacjach. W tym tekście omówimy pierwszy z nich.

Absolutna większość ma absolutne prawo oczekiwać

O politycznej i moralnej wyższości obozu patriotycznego świadczyć mają – zdaniem Macierewicza – wyniki wyborów do Sejmu. Marszałek senior zastrzegł, że izba „reprezentuje wszystkie nurty polityczne narodu polskiego i ten Sejm jest bardzo zróżnicowany”, ale jednak:

Z tezy o „absolutnej większości” wynika, że

„największym zadaniem, jakie stoi przed obecnym Sejmem jest ukształtowanie naszych instytucji państwowych, życia gospodarczego i społecznego zgodnie z tymi wartościami”.

I dalej: „Polacy mają prawo oczekiwać, że ich wola zostanie uszanowana”.

Oczywiście, dodaje Macierewicz „odpowiedzialność spada przede wszystkim na większość rządową, bo po raz pierwszy w historii Polacy w tak zdecydowany sposób dali jednej formacji obowiązek utworzenia jednorodnego rządu”.

Macierewicz odwołuje się tu do koncepcji pseudodemokracji, zwanej też „wyborczym autorytaryzmem” (termin Jana Wernera Müllera), popularnej w krajach rządzonych przez prawicowych populistów typu Orbán, czy Erdoğan. W demokracji rolą większości jest – wręcz odwrotnie – zadbać o to, by głos mniejszości liczył się i był uwzględniany w polityce państwa.

Zasadnicze znaczenie ma jednak fakt, że teza Macierewicza jest budowana na jawnie fałszywych podstawach. Pokazujemy to na wykresach, porównując poparcie w wyborach do Sejmu w trzech konfiguracjach:

• wszystkie partie/koalicje osobno;
• w zestawieniu PiS kontra poparcie opozycji prodemokratycznej (KO, PSL, SLD) i osobno Konfederacji;
• w wariancie, w którym do „obozu patriotycznego” zaliczamy elektoraty PiS i Konfederacji.

Jak widać, w wariancie wszyscy osobno PiS ma znaczną przewagę nad KO i pozostałymi ugrupowaniami. Warto jednak dodać, że wynik 43,59 proc., jaki partia Kaczyńskiego uzyskała, choć największy w historii wyborów w III RP (SLD miało 41 proc. w 2001 roku, a PO proc. 41,5 proc. w 2007), był tylko minimalnie większy niż „granica zachowania władzy”, którą OKO.press wyliczyło przed wyborami na 43 proc. Gdyby PiS zdobył o 10-15 tys. głosów mniej, nie miałby samodzielnej większości.

Gdyby uznać, że „obóz patriotyczny” to tylko PiS (bez Konfederacji), to

PiS cieszy się poparciem mniejszym o 907 tys. głosów, co stanowi prawie 5 proc. głosów (4,92 proc.)

Dopiero gdy przyjąć, że „obóz patriotyczny” tworzą wraz z PiS Korwin-Mikke i nacjonaliści, ma on przewagę nad „obozem demokratycznym”, ale wynosi ona ledwie 350 tys., czyli 1,85 proc. głosów.

W żadnym z tych wariantów nie można mówić o „absolutnej większości”. Właściwe jest raczej określenie, że „obóz patriotyczny” uzyskał minimalną większość w Sejmie, a wśród wyborców stanowi niemal równo połowę.

Wynikałyby z tego wnioski odwrotne do tez Macierewicza: ostrożność w realizowaniu programu „narodowo-katolickiego” i podejście koncyliacyjne, by nie naruszyć wrażliwości połowy wyborców.

 

---