Ahmed Alkhatib: Gaza nie ma przyszłości z Hamasem

• Osoby, które nawołują do oporu i walki przeciwko Izraelowi na Zachodzie, nie muszą żyć z konsekwencjami ich narracji. Większość Palestyńczyków chciałoby móc pracować w Izraelu, a ci z paszportem chcą móc chodzić na izraelskie uniwersytety. Nie w ich interesie jest więc akademicki i gospodarczy bojkot Izraela.
• Gdy obserwuję protesty w USA czy Europie przeciwko wojnie w Gazie, to przypominają one bardziej grupową terapię i masowe virtue signaling niż przemyślaną strategię, co robić, by w dłuższej perspektywie poprawić jakość życia Palestyńczyków.
• Palestyńczycy zasługują na to, żeby być z nimi szczerymi – nigdy nie dojdzie do masowego powrotu potomków uchodźców z Wojny w 1948 roku; więc dlaczego powtarzamy w kółko, że nasze domy w Gazie są tylko przystankiem na drodze powrotnej do domu?

Ahmed Fouad Alkhatib to palestyńsko-amerykański pisarz i aktywista pokojowy, założyciel i szef projektu Realign for Palestine, działającego przy Atlantic Council, gdzie promuje radykalny pragmatyzm, niestosowanie przemocy i rozwiązanie dwupaństwowe. Pisał dla The Atlantic, Haaretz, The Wall Street Journal. Od wybuchu wojny w Gazie stracił wielu członków bliższej i dalszej rodziny.

Ahmed Fouad Alkhatib to palestyńsko-amerykański pisarz i aktywista pokojowy, założyciel i szef projektu Realign for Palestine, działającego przy Atlantic Council, gdzie promuje radykalny pragmatyzm, niestosowanie przemocy i rozwiązanie dwupaństwowe. Pisał dla The Atlantic, Haaretz, The Wall Street Journal. Od wybuchu wojny w Gazie stracił wielu członków bliższej i dalszej rodziny.

Co to jest palestyński pragmatyzm

Kacper Max Lubiewski: Jesteś przewodniczącym Realign for Palestine, amerykańsko-palestyńskiego think-tanku reprezentującego pogląd, który nazywacie palestyńskim pragmatyzmem – co kryje się za tym terminem?

Ahmed Alkhatib: Na moje wartości miało oczywiście wpływ moje dzieciństwo – dorastałem w Gazie i uczyłem się w szkołach prowadzonych przez UNRWA [Agencja ONZ ds. uchodźców palestyńskich]. Na własnej skórze odczułem optymizm i nadzieję procesu pokojowego lat 90. – otwarcie lotniska w Gazie, palestyński paszport i rozwój gospodarczy.