„Dwie i pół godziny drogi stąd umierają ludzie". Tysiące w marszu solidarności z uchodźcami

W niedzielę 17 października 2021 roku przez ulice Warszawy przeszły tysiące osób w demonstracji pod hasłem "Stop torturom na granicy". Uczestnicy nieśli flagi zrobione z koców termicznych, które służą do pomocy osobom na granicy, a także zdjęcia zaginionych dzieci uchodźców i imigrantów.

Na samochodzie z platformą i nagłośnieniem wisiał duży baner z napisem "Przyjmę uchodźców, oddam rasistów".

Organizatorzy apelowali, żeby w oknach wstawiać zielone lampki – na znak protestu przeciwko czerwonemu kolorowi stanu wyjątkowego.

"Sześć osób już zmarło. I nie dowiemy się, dlaczego oni przyjechali do Polski, dlaczego chcieli przekroczyć tę granicę, bo nikt ich nie słuchał. Tak samo ludzie, którzy są odsyłani z powrotem do Białorusi – nikt nie będzie wiedział, po co przyjechali do Polski" - mówił pod Sejmem Elmi Abdi z Fundacji dla Somalii.

Poniżej publikujemy trzy przemówienia: Marianny Warteckiej z Fundacji Ocalenie, Anny Dąbrowskiej ze stowarzyszenia Homo Faber i Janiny Ochojskiej.

Protest relacjonował dla OKO.press Maciek Piasecki. Całą relację można obejrzeć poniżej oraz na naszym profilu na Facebooku.

Czasami granica między dobrem a złem jest wyraźna

Marianna Wartecka z Fundacji Ocalenie

Dzisiaj wieczorem znowu jadę na granicę. To piekło, które z perspektywy Warszawy wydaje się być w jakimś innym świecie, jest jest tylko 250 km stąd.

Nie było trzęsienia ziemi, pożaru, ani powodzi. Nie spadły na nich nieuleczalne choroby. Umierają osamotnieni, w zamkniętej strefie, jak 24-letni chłopak z Syrii, którego ciało odnaleziono kilka dni temu. Umierają na oczach swoich rodzin, tak jak kobieta z Iraku, która po wypchnięciu z Polski zmarła po stornie białoruskiej na oczach swoich dzieci. Umierają dzieci, takie jak 16-letni chłopiec z Kurdystanu, którego rodzinie próbowaliśmy pomóc.

Dwie i pół godziny stąd ludzie umierają z zimna i z wycieńczenia. Umierają w zamożnym, najedzonym i suwerennym kraju, całkowicie zdolnym do zapewnienia im pomocy. Umierają, bo tak zdecydowało kilku psychopatów, a my w mniejszym lub większym stopniu się na to zgadzamy. To, co Polska robi tym ludziom, mężczyznom, kobietom i dzieciom uwięzionym na granicy w tej koszmarnej pułapce, jest obezwładniająco przerażające.

bo prawda jest taka, że w 2021 roku w wolnej i stosunkowo bogatej Polsce 250 km od stolicy tego kraju ludzie umierają z zimna głodu i pragnienia, a polskie służby - straż graniczna i wojsko - w nocy, w ciemności i w mrozie, wywożą ludzi do lasu, na bagna i pod ustawiony naprędce drut kolczasty. Zostawiają ich na pastwę krwawego reżimu w sąsiednim kraju, od którego w tej konkretnej sytuacji prawie nic nas już nie różni. I nikt z nas, obywatelek i obywateli Polski w tym momencie nie powinien czuć się dobrze. Dziękuję, że tutaj jesteście i dziękuję, że nie czujecie się dobrze.

Nie bójmy się o tym mówić, nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu. Nie bójmy się płakać i krzyczeć, kiedy Polska zabija.

Człowiek z dzieckiem na ręku nie jest geopolityką

Anna Dąbrowska, Homo Faber, Grupa Granica (list)

Zmarznięty człowiek w lesie nie jest geopolityką. Ani ten, co pił kilka dni temu, ani ten w mokrych butach, ani ten z dzieckiem na ręku. Geopolityką ne jest 21-letnia studentka o jasnym spojrzeniu, ani jej chłopak śpiący na ziemi kolejną noc. Geopolityką nie jest żadne dziecko, geopolityka to hasło. Hasło, dzięki któremu Ali, Amer, Hasan i Mariam nie mają twarzy ani historii. Geopolityka z łatwością wymazuje ich z naszej codzienności. Dzięki geopolityce już nas nie boli, już nas nie dręczy, nie drażni. To kołysanie naszych sumień, politycznych i tych niepolitycznych.

Uciekający wiedzą, że nie mają do czego wracać

Janina Ochojska (list)

Nie mogłam do was dotrzeć, ale myślami jestem z wami w Warszawie. Solidaryzuję się ze wszystkimi, którzy z poświęceniem starają się udzielić pomocy humanitarnej w pobliżu granicy polsko-białoruskiej. Ale przede wszystkim nie mogę przestać myśleć o tym dramacie, o śmiertelnym zagrożeniu, które przechodzą zamknięci między kordonami straży granicznej imigranci.

Brak mi słów, aby opisać z jakim okrucieństwem traktowani są ci najsłabsi przez polską i białoruską straż. Apeluje do rządzących o rzecz podstawową: o poszanowanie prawa międzynarodowego, krajowego i własnych procedur. Każdy, kto wyraża chęć złożenia wniosku o ochronę międzynarodową, powinien zostać przyjęty do ośrodka, a jego wniosek powinien zostać rozpatrzony.

Wywózki bezbronnych ludzi do lasu nie mają nic wspólnego z ochroną granic. Żadna granica nie jest bezpieczna, gdy giną na niej ludzie.

Żaden mur, nawet cud techniki nie jest w stanie zatrzymać ludzi, którzy nie widzą przyszłości w swoim kraju. Żaden mur nie jest w stanie zatrzymać ludzi, którzy szukają schronienia przed prześladowaniami, przed wojną, przed głodem. Rozwiązania problemu migracji są złożone, nieefektowne, wymagają współpracy międzynarodowej, także z naszym najbliższym partnerem, czyli UE. Nikt nie podejmuje decyzji o porzuceniu swojego domu dobrowolnie. Taką naukę wyciągnęłam z wielu lat pracy w sektorze humanitarnym. To zawsze są bardzo trudne wybory, które niejednokrotnie wiążą się z ryzykiem utraty życia.

Według UNHCR 40 proc. uciekających stanowią dzieci. Dlatego pytam: gdzie są dzieci? Gdzie są dzieci, które są wywożone do lasu?