KKRiTV broni homofobicznego szczucia w TVP ze względu na "ważny interes społeczny"

Jak Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, konstytucyjny organ pilnujący standardów mediów, legitymizuje homofobię TVP? We wrześniu 2019 telewizja publiczna wyemitowała pseudoreportaż o Marszach Równości w Polsce. Jego elementem było, obnażone przez OKO.press, nieetyczne śledztwo dziennikarki TVP, która infiltrowała Kampanię Przeciw Homofobii, jedną z najbardziej rozpoznawanych organizacji działających na rzecz osób LGBT w Polsce.

Gatunkowo produkcję TVP należy umieścić w sensacyjnym political-fiction, w którym dziennikarze tropią (niby) ukryte finansowanie organizatorów Marszy Równości. Wypowiedzi ekspertów-homofobów m.in. prof. Andrzeja Nalaskowskiego, który straszy, że kolejnym krokiem środowisk LGBT będzie „legalizacja pedofilii”, przeplatają obrazy półnagich osób bawiących się na niemieckich Paradach Równości.

Skargę na materiał TVP złożył Rzecznik Praw Obywatelskich. W piśmie do KRRiTV z 23 listopada 2019 roku pisał, że materiał powiela stereotypy, potęguje społeczną nienawiść wobec osób LGBT i manipuluje faktami.

I zaznaczał, że „Inwazja” może być nawet odczytana jako przyzwolenie na przemoc. Wskazywał też na rażące uchybienia dziennikarskie, wytykając twórcom brak poszanowania zasad, którymi powinny kierować się media publiczne: pluralizmu, bezstronności i wyważenia.

KRRiTV: materiał TVP to ważny głos w debacie

„Dokument Inwazja jest ważnym głosem w toczącej się od wielu miesięcy debacie publicznej na temat roli, planów i metod działania środowisk LGBT, a jego istotnym elementem są sceny nagrywane ukrytymi kamerami przez dziennikarkę, która wniknęła do jednej z organizacji wspierających ideologię LGBT” - pisze w odpowiedzi Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.

„Widzowie mieli sposobność spojrzenia na to środowisko od środka oraz poznania od kulis między innymi sposobu, w jaki organizowane były marsze równości w polskich miastach, gdy do tej pory opinia publiczna była przekonana o ich spontanicznym, oddolnym charakterze” - dodaje.

Rada zupełnie pomija fakt, że materiał był sklejony z manipulacji, półprawd i przekłamań, a dziennikarze TVP wykorzystali śledztwo do „infiltracji” organizacji, która działa jawnie. Wszystkie dokumenty dotyczące finansowania, prowadzonych projektów, a także współpracowników i sojuszników dostępne są na stronie internetowej KPH.

KRRiTV próbując bronić twórców filmu, sama używa homofobicznego języka, powielając kliszę o „ideologii LGBT".

— kwituje pismo KRRiTV.

I przyzwala tym samym nie tylko na łamanie standardów dziennikarskich, ale przede wszystkim na homofobię, której tubą od miesięcy jest Telewizja Polska.

Kasia infiltruje KPH, czyli TVP bawi się w dziennikarskie śledztwo

OKO.press we wrześniu 2019 roku ujawniło, w jaki sposób TVP zbierało materiały do „reportażu”. Podstawiona wolontariuszka, nazwana przez nas Kasią, za pomocą sprzętu szpiegowskiego nagrywała przebieg wewnętrznych spotkań w Kampanii Przeciw Homofobii.

Wypytywała pracowników m.in. o stosunek do katolików, próbując sprowokować ich do obraźliwych wypowiedzi. Pytała o „Tęczowy Piątek” i instytucje, które wspierają KPH. Próbowała też zdobyć dostęp do bazy danych organizacji. Nakryta na nagrywaniu twierdziła, że robi to, bo ma słabą pamięć.

OKO.press znalazło Kasię w mediach społecznościowych. Odkryliśmy, że jest znajomą jednego z propagandystów TVP Marcina Tulickiego. Metody, które stosowała, wskazywały na prowokację dziennikarską. Gdy próbowaliśmy skontaktować się z Kasią, skasowała konta na dwóch portalach.

9 września, trzy dni po publikacji materiału w OKO.press, Kasia przyszła pod siedzibę KPH w asyście trzech mężczyzn.

Robią materiały m.in. dla „Wiadomości”. Pamiętali ich dziennikarze, którzy pracowali w publicznej telewizji przed nastaniem rządów „dobrej zmiany” i Jacka Kurskiego. Tożsamość operatora kamery i realizatora dźwięku potwierdziło troje byłych pracowników TVP.

OKO.press do dziś nie dostało odpowiedzi od TVP na pytania o cel i zasadność przeprowadzenia prowokacji dziennikarskiej.

Przyjęło się, że stosuje się ją, gdy dziennikarze mają informacje, że np. w jakiejś instytucji czy organizacji dochodzi do poważnych nadużyć, a nie ma możliwości potwierdzenia tych informacji w żaden inny sposób, niż podstawiając osobę o wymyślonej tożsamości.

Jak ustaliliśmy w rozmowie z pracownikami KPH, nikt z dziennikarzy telewizji nie próbował skontaktować się z organizacją, by zadać pytania, które na wewnętrznych spotkaniach stawiała Kasia.