Aleppo przyćmiło Warszawę. Gafa Lewandowskiego

Słowa Janusza Lewandowskiego w mediach tradycyjnych i społecznościowych wywołały negatywne reakcje. Lewica i liberałowie zarzucają mu zaściankowość, nadmierną fiksację na kwestii Polski i brak wrażliwości na katastrofę humanitarną. Na prawicy słowa Lewandowskiego uznane zostały za „odlot” w krytyce rządu PiS i sugerowanie, że w Polsce jest gorzej niż w Syrii.

Bliższa analiza wypowiedzi europosła, wskazuje, że obie interpretacje są nadinterpretacją.

Wyrażał raczej niezadowolenie, że w czasie przeznaczonym na debatę o zagrożeniach demokracji w Polsce, uwaga eurodeputowanych była skierowana na sytuację w Syrii. Nie sugerował, że PE nie powinien ofiarami Aleppo się zajmować, ale że debata o Polsce nie powinna się odbywać w czasie, kiedy z Syrii przychodzą tak przerażające wieści.

Nikt przy zdrowych zmysłach nie powie, że sytuacja w Polsce powinna być uznana za ważniejszy temat niż dramat setek tysięcy osób, którym w każdej chwili grozi śmierć, na głowę spadają bomby, a ich domy zamienione są w zgliszcza. Niezależnie ile jeszcze granic przekroczą Kaczyński, Szydło i Duda, nie będzie to problem takiej skali jak wydarzenia w Syrii.

Słowa Lewandowskiego brzmią tym gorzej, że polska opinia publiczna jest bardzo skupiona na własnym podwórku, a wiedza i zaangażowanie Polaków w sprawy globalne są znacznie mniejsze niż w społeczeństwach Zachodu, co widać choćby z nieufnego i nieprzychylnego stosunku do uchodźców. Pewien udział ma w tym konserwatyzm polskiego Kościoła.

Aleppo. Na naszych oczach

Przed kilkoma laty w mieście mieszkało około 2 mln ludzi.

Wielu udało się uciec, w tym samym czasie setki tysięcy osób straciło życie zastrzelone przez żołnierzy jednej z walczących stron lub zamordowani w nieustających bombardowaniach.

Niemal wszyscy ściśnięci są na terenie kilku kilometrów kwadratowych, jednym z ostatnich skrawków, które nie są jeszcze doszczętnie zniszczone. Chcą wydostać się z miasta i proszą o zapewnienie im bezpiecznego przejścia.

Nikt na ten apel nie odpowiada. ONZ ma plan ewakuacji. Ale by wcielić go w życie, potrzebuje gwarancji, że podstawiony przez nich transport będzie mógł przewieźć wszystkich bez zagrożenia. Unia Europejska ma środki, żeby to zagwarantować. Opóźnianie decyzji nawet o dzień może sprawić, że 100 tysięcy osób wkrótce zginie.

To wszystko dzieje się na naszych oczach, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Sytuacja z Aleppo jest nam codziennie przekazywana nie tylko przez obiektywy kamer i aparatów.

Sami mieszkańcy miasta przez media społecznościowe ślą nam wiadomości.

Fakt, że Unia Europejska tak mało robi w sprawie Syrii i Aleppo, powinien budzić refleksję. A Polska robi jeszcze mniej – właściwie nic. Jesteśmy jedynym, obok Węgier krajem UE, który nie przyjął ani jednej osoby w ramach programu relokacji uchodźców z obozów w Grecji i Włoszech. Od dawna wspólnie z Węgrami jesteśmy zresztą głównym hamulcowym wszelkich wysiłków wspólnoty na rzecz pomocy uchodźcom.

Argument polskiego rządu, że zamiast przyjmować uchodźców na teren Polski, chce pomagać w rozwiązywaniu ich problemów na miejscu to czcze gadanie. Po pierwsze, trudno wyobrazić sobie by Polska bez pomocy NATO, ONZ, czy Unii była w stanie coś w Syrii zdziałać. Po drugie, jak pokazują dane, polskie zaangażowanie w pomoc humanitarną "na miejscu" jest śmiesznie małe.

Źródło: uchodzcy.info, FB

Można by oczekiwać, że Unia zajmie się sytuacją z Syrii, chociażby z egoistycznych pobudek. Nie od dziś wiadomo, że konflikty na Bliskim Wschodzie zmuszają setki tysięcy ludzi do ucieczki i do Europy napływa fala uchodźców. Jest to jeden z głównych powodów chwiejności wspólnoty – rosną obawy obywateli, który w konsekwencji ulegają obietnicom i deklaracjom rozmaitych ksenofobów i populistów uprawiających propagandę prostych recept na skomplikowane problemy.