Na pożegnanie abpa Jędraszewskiego. Zapamiętana zostanie przede wszystkim jego chciwość

Arcybiskup metropolita krakowski Marek Jędraszewski poinformował w piątek 21 czerwca 2024, że złożył na ręce papieża Franciszka rezygnację z pełnionego urzędu. Ten schodzący ze sceny polskiego kościoła katolickiego hierarcha budzi szczególnie zaciekawienie mediów. Jeden z nawróconych na liberalny katolicyzm dziennikarzy napisał nawet o nim książkę, która jest miarą rozczarowania środowisk katolickich jego fundamentalizmem.

Tego zainteresowania nie podziela w swej masie krakowski kler, odliczający dni, jakie pozostały do jego przejścia na emeryturę. Nadzieja związania z odejściem niechcianego biskupa łączy się z niepewnością, czy następca nie będzie kontynuował jego despotycznych praktyk.

Od lat wspólnie zajmujemy się ciemnymi stronami polskiego katolicyzmu i nie ukrywamy, że szczególnie obfitego materiału dostarczał nam właśnie ten już prawie emerytowany biskup krakowski.

Nie zawsze tak jest, bo zdarza się, że papieże przedłużają posługę biskupią, jeśli nie ma przeciwwskazań zdrowotnych lub innych.

Jednak przykład Sławoja Leszka Głódzia, który przeszedł na emeryturę dokładnie w dniu swoich 75 urodzin 13 sierpnia 2020 roku, każe przypuszczać, że tak się stanie również z Jędraszewskim.

Przywołujemy Głódzia wcale nieprzypadkowo. Tak jak w jego przypadku o karierze zdecydowała bliska zażyłość z potężnym i wpływowym biskupem i kardynałem Henrykiem Gulbinowiczem, tak w przypadku Jędraszewskiego takim opatrznościowym człowiekiem okazał się Juliusz Paetz, którego młody ksiądz spotkał w Rzymie [późniejszy arcybiskup metropolita poznański był latach 70. pracownikiem Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów, a potem prałatem antykamery papieskiej – red.]. Połączyła ich bliska więź, której charakter był przedmiotem plotek w środowisku księżowskim od dziesięcioleci.