Naród, naród, naród. A ten naród to ja. Nawrocki idzie na wojnę totalną [ANALIZA]

Nie było jeszcze w historii Polski po 1989 roku równie antagonizującego orędzia prezydenckiego, jak to, które tuż po swym zaprzysiężeniu wygłosił Karol Nawrocki. Na tle nowego prezydenta Polski Andrzej Duda jawi się jako względnie umiarkowany konserwatysta, a Lech Kaczyński wręcz jako sympatyczny polityk centroprawicy. W swym pierwszym orędziu Nawrocki wyruszył na wojnę – wielokrotnie podnosząc głos i kilkakrotnie pokrzykując, zapowiadał totalną konfrontację zarówno z koalicją 15 października, jak i tą częścią społeczeństwa, którą stanowią jej wyborcy.

Posłowie i senatorowie PiS zebrani na posiedzeniu Zgromadzenia Narodowego triumfowali. „Jarosław, Jarosław” – krzyczeli jeszcze przed rozpoczęciem posiedzenia, gdy prezes partii pojawił się w sejmowej sali. „Dziękujemy, Dziękujemy” – skandowali w trakcie powitania Andrzeja Dudy, „Karol Nawrocki prezydentem Polski” – gdy witany był prezydent-elekt. Ich głośne wiwaty rozległy się też tuż po złożeniu przysięgi przez Karola Nawrockiego. A potem bili brawo dokładnie po każdym zdaniu wypowiedzianym przez Nawrockiego w jego pierwszym orędziu.

Polska arcypolska

Pod względem retorycznym i z perspektywy marketingu politycznego to było bardzo dobrze skonstruowane wystąpienie. Z całą pewnością zadziałało mobilizująco zarówno na wyborców prawicy, jak i na cały aparat PiS od szeregowych działaczy po najważniejszych członków kierownictwa partii. Nawrocki, wygłaszając je, był energiczny, emanował siłą i pewnością siebie. Tak, dziarski był z niego chłopiec.

Pod względem retorycznym i z perspektywy marketingu politycznego to było bardzo dobrze skonstruowane wystąpienie. Z całą pewnością zadziałało mobilizująco zarówno na wyborców prawicy, jak i na cały aparat PiS od szeregowych działaczy po najważniejszych członków kierownictwa partii. Nawrocki, wygłaszając je, był energiczny, emanował siłą i pewnością siebie. Tak, dziarski był z niego chłopiec.

„Witam naród polski” – zaczął Nawrocki. A potem w całym przemówieniu odmieniał słowo „naród” i „narodowy” przez wszystkie przypadki. Łącznie użył tych słów 20 razy. Słowa „społeczeństwo” użył natomiast tylko jeden raz – i to w zapożyczeniu – gdy między cytatami z idoli polskiej prawicy przywołał także słowa socjalisty Ignacego Daszyńskiego. Nie ma w świecie wyobrażeń Nawrockiego polskiego społeczeństwa, nie mówiąc już o społeczeństwie otwartym, czy też społeczeństwie wielokulturowym, jest „wspólnota narodowa” i „naród polski”. Nie brakowało też odwołań do chrześcijaństwa i wartości chrześcijańskich, które zdaniem Nawrockiego konstytuują i spajają rzeczony naród polski.

„Będę też głosem tych Polaków, którzy chcą Polski normalnej. Polski przywiązanej do swoich wartości, Polski z dobrą polską szkołą, z polską literaturą i z polskimi lekturami w polskiej szkole” – nawet odnosząc się w dalszej części do kwestii edukacji, Nawrocki mówił, jak bardzo arcypolskiej chce Polski.