Rząd prowadzi politykę dla konserwatywnej większości. Większości, która nie istnieje

6 sierpnia 2024. Przed tłumem w Filadelfii staje świeżo ogłoszony kandydat na wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych, Tim Walz. To konwencja Kamali Harris, która ma szansę zostać pierwszą prezydentką Stanów Zjednoczonych. Joe Biden właśnie zrezygnował z ubiegania się o reelekcję.

Walz to gubernator Minnesoty, ale też żołnierz, były nauczyciel, szkolny trener futbolu amerykańskiego, znany ze wspierania dzieci prześladowanych za swoją orientację seksualną, i to już w latach 90. Wygląda jak twój wujek, na pierwszy rzut oka – fenotyp doradcy Trumpa, krępy, biały, siwy.

Wychodzi na scenę i mówi:

„Trzeba to powiedzieć. Przecież to wiecie. Czujecie to. Ci ludzie są straszni [creepy] i, po prostu, cholernie dziwni”.

„Trzeba to powiedzieć. Przecież to wiecie. Czujecie to. Ci ludzie są straszni [creepy] i, po prostu, cholernie dziwni”.

Mówił o Trumpie i Vansie. To był najjaśniejszy moment kampanii Kamali Harris. Komentatorzy się zachwycali. W rozmowie z „The Independent” Jennifer Merciera, historyczka na Texas A&T University, zauważała, że „odwrotnością normalizowania autorytaryzmu jest udziwnianie go, wyśmiewanie”.

Jakiś czas później byłem na wykładzie Sine Just, profesorki retoryki na duńskim Uniwersytecie w Roskilde, która przyglądała się „dziwności” Republikanów. Opisywała nazwanie tak Trumpa i Vance’a jako moment odebrania inicjatywy konserwatystom i skutecznego narzucenia przez siły progresywne własnej narracji. W końcu to Demokraci stali się silniejsi, normalniejsi, bliżsi zwykłym ludziom.