Nie mogłem mówić rodzinie, czym się zajmuję. Szkoliłem sztuczną inteligencję

Pod koniec czerwca 2024 roku napisałam reportaż o kulisach pracy przy szkoleniu sztucznej inteligencji.

To historia młodej dziewczyny, która po studiach szukała pierwszej poważnej pracy. Znalazła ją w dużej międzynarodowej korporacji, przy moderacji treści zgłaszanych przez użytkowników mediów społecznościowych. Od dziecięcej pornografii, przez podcinanie gardła, po życzenia innym śmierci – widziała wszystko.

Każdemu zdjęciu, nagraniu musiała się dokładnie przyglądać i oznaczać, co widzi – w taki sposób szkoliła algorytmy sztucznej inteligencji. Z czasem przestała wychodzić z domu i zaczęła bać się innych ludzi – aż wystąpiły u niej objawy PTSD.

Kilka dni po publikacji reportażu dostałam mail od K., który pracował w tym samym miejscu. Napisał:„Reportaż trafia w punkt i obrazowo opisuje, co się tam dzieje. Chociaż nie wyczerpuje tematu. O bardzo wielu rzeczach nie wspomniano. Pracowałem tam przez 5 lat”.

Kilka dni po publikacji reportażu dostałam mail od K., który pracował w tym samym miejscu. Napisał:„Reportaż trafia w punkt i obrazowo opisuje, co się tam dzieje. Chociaż nie wyczerpuje tematu. O bardzo wielu rzeczach nie wspomniano. Pracowałem tam przez 5 lat”.

Spotkałam się z nim, żeby się dowiedzieć, co ma do dodania.

Polska mowa nienawiści

– Był 2017 rok – opowiada K. – Kiedy zacząłem tam pracę, było to coś zupełnie nowego, Mówiono nam, że jest na świecie tylko pięć takich oddziałów. Poza Warszawą m.in. Lizbona, Kuala Lumpur, Manila. W naszym pracowało 6 osób. “Projekt specjalnej troski” – tak go nazywaliśmy.