Tak, tragedia 10 kwietnia 2010 była próbką polskiej, ale też po prostu ludzkiej głupoty, nieracjonalności decyzji, odklejenia umysłu od rzeczywistości. A potem Kaczyński i Macierewicz zamienili ją w spiskową teorię, w którą uwierzyli wyznawcy religii smoleńskiej
10 kwietnia 2025 roku, 15 lat po katastrofie samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem, to rocznica tragiczna, ale też głęboko smutna i oburzająca. O czym przypomina nam wieczorne rocznicowe wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego, który uznał za „każdy rozsądny człowiek musi wiedzieć, że w Smoleńsku doszło do zamachu” i pytał, ile „będziemy musieli czekać, żeby ta oczywistość została głośno powiedziana przez polskie władze i przez władze innych państw”. Upór lidera PiS przypomina nam całą historię 15 lat życia publicznego skupionego na tym lotniczym wypadku.
Zginęło 96 osób – elita państwa. Prezydent Lech Kaczyński, jego żona Maria, najwyżsi dowódcy wojskowi, posłowie i posłanki, urzędnicy, działacze społeczni. Ale też – po prostu – ludzie. Wszyscy pasażerowie i cała załoga samolotu.
To wydawało się nie do uwierzenia: skala tragedii, liczba ofiar, ich ranga, symboliczny wymiar śmierci delegacji na 70 rocznicę zbrodni katyńskiej.
To wydawało się nie do uwierzenia: skala tragedii, liczba ofiar, ich ranga, symboliczny wymiar śmierci delegacji na 70 rocznicę zbrodni katyńskiej.
Pierwsza reakcja społeczna – zanim pojawiły się polityczne manipulacje – była odruchem solidarności, wspólnej rozpaczy, narodowej wspólnoty w obliczu nieszczęścia.
Nie od razu pojawił się pomysł, by stworzyć teorię, czy raczej kolejne teorie zamachu smoleńskiego. W zamach w pewnym momencie wierzyła nawet jedna trzecia Polek i Polaków, a ledwie połowa z nas uważała, że to była zwykła katastrofa.
Założyciel i redaktor naczelny OKO.press (2016-2024), od czerwca 2024 redaktor i prezes zarządu Fundacji Ośrodek Kontroli Obywatelskiej OKO. Redaktor podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), przy Okrągłym Stole sekretarz Bronisława Geremka. Współzakładał „Wyborczą”, jej wicenaczelny (1995–2010). Współtworzył akcje: „Rodzić po ludzku”, „Szkoła z klasą”, „Polska biega”. Autor książek "Psychologiczna analiza rewolucji społecznej", "Zakazane miłości. Seksualność i inne tabu" (z Martą Konarzewską); "Pociąg osobowy".
Założyciel i redaktor naczelny OKO.press (2016-2024), od czerwca 2024 redaktor i prezes zarządu Fundacji Ośrodek Kontroli Obywatelskiej OKO. Redaktor podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), przy Okrągłym Stole sekretarz Bronisława Geremka. Współzakładał „Wyborczą”, jej wicenaczelny (1995–2010). Współtworzył akcje: „Rodzić po ludzku”, „Szkoła z klasą”, „Polska biega”. Autor książek "Psychologiczna analiza rewolucji społecznej", "Zakazane miłości. Seksualność i inne tabu" (z Martą Konarzewską); "Pociąg osobowy".
Komentarze