„Pociągi” bez napisów. Jak artystyczny film ma uwzględniać prawa widzów (i wyborców)? [ROZMOWA]
„W moim filmie nie pada jedno słowo. Dźwięków wydawanych przez pociągi nie da się opisać słowami” – mówi nam reżyser Maciej Drygas. Tyle że prawo wymaga uszanowania praw również widzów niesłyszących. Więc napisy powinny być. O burzy na Millenium Docs Against Gravity
Co wyniknie ze spotkania reżysera „Pociągów” Macieja Drygasa ze społecznością osób z niepełnosprawnościami traktujących prawa do dostępu do dóbr kultury poważnie?
Rozmawiamy z reżyserem o nieporozumieniu na warszawskim premierowym pokazie jego nowego filmu. A także o tym, jak powstawał film „Pociągi” i dokąd nas one dalej zabiorą.
Co to za nieporozumienie, skandal albo burza? O tym niżej.
Agnieszka Jędrzejczyk, OKO.press: Przez chwilę patrzymy na siebie – ja i kobieta z ekranu w wielkim kapeluszu, macha mi uśmiechnięty żołnierz w drodze na front, inny bez nogi, wychodzi z wagonu po trapie ze zwieszoną głową. Tłumy witają nadjeżdżającego pociągiem Hitlera. Potem pociąg mija martwe wagony i zrujnowane dworce. Powyginane szyny.
Agnieszka Jędrzejczyk, OKO.press: Przez chwilę patrzymy na siebie – ja i kobieta z ekranu w wielkim kapeluszu, macha mi uśmiechnięty żołnierz w drodze na front, inny bez nogi, wychodzi z wagonu po trapie ze zwieszoną głową. Tłumy witają nadjeżdżającego pociągiem Hitlera. Potem pociąg mija martwe wagony i zrujnowane dworce. Powyginane szyny.
Film „Pociągi” składa się z przemyślanie dobranych zdjęć archiwalnych od początku XX wieku. To jest film bez słów – ale z niezwykle sugestywną dźwiękową narracją. Narratorami są pociągi, nie ludzie. Opowiadają po swojemu – szmerem, tętentem, gwizdem, stukiem, co ludzie sobie robią.
Maciej Drygas*: Na przykład? Co pani usłyszała? Mnie to zawsze ciekawi.
Kultura
Niepełnosprawność
Prawa człowieka
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
dostępność
Głusi
Hanna Wróblewska
Kino dostępne
Maciej Drygas
Millennium Docs Against Gravity
Z wykształcenia historyczka. Od 1989 do 2011 r. reporterka sejmowa, a potem redaktorka w „Gazecie Wyborczej”, do grudnia 2015 r. - w administracji rządowej (w zespołach, które przygotowały nową ustawę o zbiórkach publicznych i zmieniły – na krótko – zasady konsultacji publicznych). Do lipca 2021 r. w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Laureatka Pióra Nadziei 2022, nagrody Amnesty International, i Lodołamacza 2024 (za teksty o prawach osób z niepełnosprawnościami)
Z wykształcenia historyczka. Od 1989 do 2011 r. reporterka sejmowa, a potem redaktorka w „Gazecie Wyborczej”, do grudnia 2015 r. - w administracji rządowej (w zespołach, które przygotowały nową ustawę o zbiórkach publicznych i zmieniły – na krótko – zasady konsultacji publicznych). Do lipca 2021 r. w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Laureatka Pióra Nadziei 2022, nagrody Amnesty International, i Lodołamacza 2024 (za teksty o prawach osób z niepełnosprawnościami)
Komentarze