Prezydent Duda cudownie rozmnaża „żołnierzy wyklętych”

„Mimo tego, że jest wielu, którzy nie patrzą na to przychylnym okiem, a ci którzy o tę pamięć dbają i próbują ją wyrwać z ziemi, czasem mają problemy i są prześladowani, nie możemy zawrócić z tej drogi, bo jesteśmy to winni im i jesteśmy to winni Polsce”.

Nie jest jasne, kogo ma na myśli prezydent i kto jest prześladowany za próby upamiętniania „niezłomnych” - która po uroczystym pogrzebie „Inki” i „Zagończyka” z udziałem najwyższych władz ma już wszystkie cechy kultu państwowego. Przy okazji prezydent przesadził też, podając liczbę „wyklętych” i mówiąc, że była to największa partyzantka w okresie tużpowojennym (apogeum działalności antykomunistycznej partyzantki przypadało na lata 1945–1947).

Autor „Atlasu polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956”, wydanego przez IPN w 2007 r., prof. Rafał Wnuk, historyk z KUL powiedział „Oku”, że w latach 1944–53 przez oddziały partyzanckie przewinęło się w sumie ok. 25 tys. osób.

Rok 1953 był ostatnim, w którym można było mówić o jakichkolwiek oddziałach. Później walczyły pojedyncze osoby lub kilkuosobowe grupki.

Nawet gdyby liczyć nie tylko oddziały zbrojne, ale wszystkich zaangażowanych w jakąkolwiek podziemną działalność, to prezydent myliłby się wielokrotnie. Jak mówił prof. Wnuk, takich osób było po wojnie od 100 do 150 tys. osób.

Ponad 200 tys. partyzantów walczyło o niepodległość Indonezji w latach 1945–1948. Obie te wojny zakończyły się zwycięstwem partyzantów.

Podobne błędy jak prezydent Duda popełniał już minister Macierewicz (stwierdził, ze było 300 tys. „niezłomnych”). Ich zasługi i męczeństwo przeszacowała też premier Szydło. „Oko” docenia bohaterstwo partyzantów, ale sądzimy, że prawda historyczna jest najważniejsza, a sztuczne pompowanie liczby „niezłomnych” tylko im uwłacza.