Przyszedł mi do głowy postulat niepracowania. Rozmowa z autorką „Hałasu” 

Jakub Wojtaszczyk: Początek stycznia to dobry czas na rozmowę o „Hałasie”, bo osoby, które faktycznie miały wolne w święta, znowu wracają do kieratu. A ty w swojej książce postulujesz, że nie powinniśmy chodzić do pracy. Zaczepnie?

Małgorzata Halber: Moje intencje były głównie literackie. Czerpałam przyjemność z tworzenia tekstu literackiego, a nie dziennikarskiego. Bo „Hałas”, wbrew temu, co wszyscy piszą, nie jest esejem, tylko zinem.

Do końca nie wiem, skąd przyszedł mi postulat niepracowania. Po części na pewno dlatego, że chciałam opisać historię André Bretona, który pragnął zostać komunistą i w komunizmie upatrywał szansę na rewolucję surrealistyczną. Ostateczne nie dostał legitymacji, bo komuniści przecież zajmowali się głównie prawami pracowniczymi, a surrealiści właśnie nie chcieli pracować.

Poniekąd ta historia ma swoje odzwierciedlenie w jednej ze scen filmu „W trójkącie” Rubena Östlunda, w której grany przez Woody'ego Harrelsona kapitan mówi: „Jestem złym socjalistą, bo zarabiam za dużo pieniędzy”. Pomyślałam, że historia o Bretonie opowiada o czymś, co mnie też dotyczy.

Poniekąd ta historia ma swoje odzwierciedlenie w jednej ze scen filmu „W trójkącie” Rubena Östlunda, w której grany przez Woody'ego Harrelsona kapitan mówi: „Jestem złym socjalistą, bo zarabiam za dużo pieniędzy”. Pomyślałam, że historia o Bretonie opowiada o czymś, co mnie też dotyczy.

Nie wiedziałam, że będzie to rozdział otwierający „Hałas”. Ostatecznie jednak koresponduje on z zamknięciem częścią książki, w której — używając osób mądrzejszych od siebie —

To jest o przyjemności, jaką daje pisanie książki, a nie tekstu faktograficznego — kiedy ją tworzysz, możesz napisać wszystko to, co chcesz. To zupełnie odwrotna sytuacja do wykonywania pracy „dla kogoś”.