NIK sprawdził, w jakich warunkach kobiety przechodzą poronienia i martwe porody. Rezultaty nie są optymistyczne.
Choć każdego roku ok. 1700 kobiet rodzi martwe dziecko, a u ok. 40 tys. kobiet ciąża kończy się poronieniem, wciąż w wielu szpitalach nie mogą liczyć na odpowiednie traktowanie, kontakt z psychologiem, czy nawet bycie w innym pokoju niż kobiety w ciąży lub po udanym porodzie.
Wyniki kontroli NIK streściliśmy w artykule i choć sam raport jest wstrząsający, jeszcze bardziej wstrząsające okazały się komentarze, które pojawiły się pod naszym tekstem. Na facebooku i instagramie wiele kobiet podzieliło się własnymi traumatycznymi doświadczeniami ronienia lub martwego porodu w szpitalu, niektóre miały miejsce kilkadziesiąt lat temu, inne kilkanaście, a jeszcze inne – całkiem niedawno.
Cześć panowie, jesteś wolnym mężczyzną, czujesz się samotny, chciałbyś to zmienić ? Nie czekaj odezwij się. Samotna, wolna, bez nałogów i niezależna. Nie dawno wróciłam z Anglii do kraju. Poznam Pana do wspólnych spotkań, wspólnych spacerów, wspólnie spędzania czasu, a jak zaiskrzy to może i więcej 🙂 Naturalnie przed spotkaniem chciałabym się lepiej poznać, wymienić się numerami telefonów i zdjęciami jeżeli jesteś zainteresowany kontakt i moje zdjęcia znajdziesz na moim profilu randkowym http://panieonline.pl/monia89
Cała "świętość" i poszanowanie życia po polsko-katolicku 🙁
Ja na szczęście po poronieniu znalazłam się w 2 osobowej sali, chciałam być sama. Od lat leczę się psychiatrycznie, na czas ciąży zmuszona byłam odstawić leki i mój stan był straszny. Nikt nawet nie zaproponował psychologa w tym szpitalu, ani po powrocie do domu. Około miesiąca leżałam w łóżku, nie myłam się, niewiele jadłam. Zainteresowanie moją osobą przyszło dopiero, gdy znajomy powiadomił policję, że najprawdopodobniej przedawkowałam leki.
Choć byłam bardzo młoda (18 lat) ,ogromnie cieszyłam się że zaszłam w ciążę. W 12 tygodniu późnym wieczorem źle się poczułam . Szarpnięcie w podbrzuszu , i plamienie na bieliźnie . Pojechałam do szpitala i tam zostalam. Położyli na pokoju ginekologii , bo na patologii nie było miejsca. Przeleżałam cały następny dzień , nie robili żadnych badań , nie interesowali się mną , nie dostałam żadnych leków . Przyszła noc , dostałam okropnych boleści . Poszlam do toalety , nogi trzęsły mi się że nie umiał ustać . W łazience krwotok . Poszłam na dyżurkę zgłosić pielęgniarce , zapytała skąd się wzięłam , bo nie ma takiej pacjentki wpisanej , panika , zaczęła szukać lekarza . Nie było go na oddziale . Poszłam do łóżka , kolejny krwotok . Lekarz pojawił się po pół godzinie i zabrali mnie na zabieg . Przywiązali mi ręce i nogi skórzanymi paskami . Podczas wykonywania zabiegu czułam ogromny ból , nie dostałam znieczulenia , miałam przez cały czas skurcze a on drapał łyżeczka po mojej macicy . Wyłam z bólu . Pielęgniarka krzyczała na mnie , wyzywała ,, tak się drzesz że będę musiała jutro iść do laryngologa ,, widziałam jak strzępy płodu lekarz ładował do słoika , to było przerażające ,, to było moje maleńkie dziecko ,, . Zawieźli mnie na pokój , nie chciałam z nikim rozmawiać , cały czas płakałam , patrzyłam dziko w ścianę . Rano
usłyszałam od starszej Pani z łóżka obok ,że przeze mnie nie spała całą noc , a lekarz na obchodzie powiedział że nie mam ryczeć , bo jestem młoda i będę miała jeszcze nie jedno dziecko . Leżałam w kałuży krwi , mama przyniosła ręczniki i podkładała mi abym leżała na czystym łóżku , poszła zemną do łazienki , umyła mnie . Nikt się mną z personelu nie interesował , wypisali mnie po 5 dniach . Miałam depresję , wyłączona z życia na rok . Miałam traumę , bałam się zajść w ciążę . Na szczęście po dwóch latach urodziłam . Jestem dzisiaj mamą syna 26 letniego i córki 23 letniej . Tamte dni pozostaną w mojej głowie do końca życia .
Nie mam dzieci. Często żałuję. Kiedy jednak widzę, słyszę i czytam wyznania kobiet, które traktowane były i są jak inkubatory i mamki, wykorzystywane i pozbawione szacunku, to również chce mi się wyć. Dosłownie. W kraju bezbożnie katolickim, pełnym obłudy i hipokryzji, jednocześnie mówi się o "świętości" życia i traktuje się to życie byle jak, z pogardą. STRASZNE. Tzw. matki polki, wychowane w duchu romantycznego patriotyzmu i tychże uniesień, wychowujące pokolenia żołnierzy i powstańców, ocierające łzy, to chętnie przywoływany obraz przez nasz rodzimy patriarchat, silny i rosnący w siłę. Protekcjonalność, przymilność i pogarda zarazem. Taki to nasz humanizm.
Kiedy wreszcie przestaniemy zwalać wszystko na mityczny "system" i skonfrontujemy się ze smutną prawdą, że jesteśmy społeczeństwem dzikusów? Ktoś tych chamów wychował, ktoś ich uczył. Te prostackie, okrutne położne, ci chamscy lekarze – to wasi krewni, synowie, ojcowie, mężowie, siostry, matki, córki. "System" nie zrobił z nich barbarzyńców, tacy wyszli z domu. "System" tylko pozwala im pozostać sobą.
Zgadzam się.
Ja swoje jedyne Dziecko urodziłam w 2015 roku. Od początku nastawiona na walkę, że w razie gdyby nie chciano się mną zająć, będę krzyczeć i domagać się opieki, będę grozić policją i pięściami własnego męża… Uciułałam z marnej pensyjki na opiekę położnej przy porodzie (żeby nie zmarnowali Dziecka), wybrałam szpital przyjazny porodowi, wszystkie wizyty odbyłam prywatnie. W XXI wieku zrobiłam to wszystko z obawy przed średniowieczem w szpitalach! Pamiętam ówczesne nikczemne wywody "doktora" Chazana na temat aborcji i in vitro. Pamiętam także raporty fundacji Rodzić po ludzku. I co? Ja nie będę już rodzić. Udało mi się moją ciążę "przeżyć" i jestem szczęśliwą matką. Trochę fartem, trochę uwarunkowaniami medycznymi i przy pomocy bardzo wielkiej (jak dla mnie) gotówki, udało mi się donosić i urodzić zdrowe Dziecko. Uważam jednak, że temu wszystkiemu jesteśmy winne my same. Gdybym przejmowała się stwierdzeniami innych matek, że cesarskie cięcie to nie poród, a butelką karmi tylko nie-matka, to musiałabym najpewniej pociąć się z żalu nad moją nieudolnością. A jakoś żyję i mam się dobrze. Kobiety w ogóle się nie wspierają. Ba! One ze sobą konkurują! Do tego dochodzi wszechobecny hejt oraz totalny i absurdalny brak empatii. Sama świata nie zmienię. Pomagam najbliższym (kobietom). Teraz narzekamy, ale ile z nas nie poszło na wybory? Ile z nas nie zareagowało na nienawistne, idiotyczne lub poniżające słowa/traktowanie/zachowanie innych osób? Ile razy my same oceniłyśmy kogoś przez pryzmat np. wyglądu? Moim zdaniem takie artykuły nic nie zmienią. Tak jest od lat. I godzimy się na to. My wszyscy się na to godzimy.