Trzaskowski prowadzi mimo fatalnych nastrojów. Czy sondaże się mylą? Czy coś przegapiamy?

Już za nieco ponad dwa tygodnie zagłosujemy w pierwszej turze wyborów prezydenckich. Kampania wyborcza trwa de facto już ponad pół roku, ale zleciała dość szybko, nieprawdaż? Być może stało się tak z powodu jej nudnej przezroczystości. Do tej pory nie widzieliśmy żadnych spektakularnych „gejmczendżerów”, wszystko toczy się w ustalonym rytmie z krótką przerwą na ekscytację, gdy na sondażowe góry wdrapywał się Sławomir Mentzen. Ale tuż przed atakiem szczytowym kandydat Konfederacji postanowił jednak zejść do bazy i na czele wyścigu zostali ci, co zawsze: kandydat KO i kandydat PiS. Między nimi zaś paradoksalnie już zupełnie niewiele się dzieje.

Owszem, była debata w Końskich, która zachwiała nieco hegemoniczną pozycją Rafała Trzaskowskiego. Dziś mamy też potencjalnie znaczące poparcie Karola Nawrockiego przez prezydenta USA Donalda Trumpa. Natomiast w sensie strategicznym od początku wyścigu prezydenckiego piszemy właściwie to samo: że Trzaskowski prowadzi mało porywającą, ale bezpieczną kampanię, obliczoną już na drugą turę, a Nawrocki od listopada walczy – w ostatnich tygodniach coraz skuteczniej – z balastem lekko dziwacznego wizerunku i małego entuzjazmu wokół jego kandydatury w elektoracie PiS.

Stan gry między oboma panami jednak niewiele się zmienia: mimo lekkich wahnięć na koniec kwietnia w hipotetycznej drugiej turze Trzaskowski wciąż ma średnio bezpieczną niemal 10 pkt proc. przewagę nad Nawrockim.

W tle obserwujemy jednak od miesięcy inny fenomen: złe nastroje społeczne mierzone opiniami, w jakim kierunku zmierza Polska i słabe notowania rządu mierzone odsetkami jego przeciwników i zwolenników. To wskaźniki, które mówią nam, że Trzaskowski jako reprezentant obozu rządzącego powinien mieć co najwyżej minimalną przewagę nad Nawrockim.

To tajemnica tych wyborów, na której rozwikłanie przyjdzie nam poczekać pewnie aż do 1 czerwca. Postawmy jednak kilka hipotez.