Lewica składa w Sejmie projekt ustawy o asystencji osobistej. Czym się różni od rządowego?

Premier Donald Tusk na spotkaniu z wyborcami w Piotrkowie pytany o asystencję powiedział 15 października 2025, że „projekt jest gotowy” i będzie przyjęty.

Obietnicy tej towarzyszyła dramatyczna wymiana zdań między premierem a młodymi aktywistkami. Dla nich asystencja osobista jest częścią cywilizowanych standardów. Mieści się też w kategorii bezpieczeństwa – tak jak prawo do mieszkania, bezpieczna aborcja i zielona transformacja. Tymczasem dla premiera „niepełnosprawność” jest nadal przede wszystkim budżetowym kosztem oraz zadaniem specjalistycznym, które państwo musi realizować – ale nie jest to element interesującej ludzi polityki. Zaś wspieranie osób z niepełnosprawnościami nie mieści się premierowi w pojęciu „bezpieczeństwa” w ogóle.

Rzecz w tym, że to się nie dzieje od maja. Najpierw na cztery miesiące projekt utknął w Komitecie Stałym Rady Ministrów, a resort finansów zgłaszał kolejne propozycje okrojenia zmiany. Teraz od trzech tygodni nie mieści się w porządku obrad rządu.

Rzecz w tym, że to się nie dzieje od maja. Najpierw na cztery miesiące projekt utknął w Komitecie Stałym Rady Ministrów, a resort finansów zgłaszał kolejne propozycje okrojenia zmiany. Teraz od trzech tygodni nie mieści się w porządku obrad rządu.

Powodem jest fundamentalny spór między resortami polityki społecznej i finansów. Ministerstwo Finansów chciałoby bowiem, aby nowa usługa asystencji osobistej nie przysługiwała tym osobom z niepełnosprawnościami, które już pobierają świadczenie wspierające (więcej o świadczeniu i usłudze – niżej).

Zdaniem twórców reformy taki ruch by ją wywrócił do góry nogami. Ale resort finansów mówi, że na więcej nie ma na razie pieniędzy. A to stanowisko zdaje się podzielać premier Tusk.