„Muszę podziękować za szczerość panu wiceprezydentowi Warszawy [Pawłowi Rabiejowi – red.], który postawił sprawę jasno: nie chodzi o żadną tolerancję, chodzi o afirmację związków jednopłciowych, o małżeństwa tych związków, chodzi o to, żeby miały prawo do tego, aby adoptować dzieci” – powiedział w niedzielę 16 marca 2019 na konwencji regionalnej PiS w Katowicach Jarosław Kaczyński (na zdjęciu). I użył mowy nienawiści:

 „My chcemy jasno powiedzieć: tu mówimy nie, a już w szczególności jeżeli chodzi o dzieci. Wara od naszych dzieci!”.

Kaczyński bezdzietny, samotny, aseksualny, ale wróg LGBT i ojciec narodu

Wypowiedź Kaczyńskiego zawiera słowo „wara”, które oznacza kategoryczny zakaz połączony z nienawistnym i/lub pogardliwym odrzuceniem. Prezes PiS wypowiada się w imieniu domyślnych „my” – polskich rodzin, których dzieci są zagrożone przez zakusy Pawła Rabieja jako reprezentanta zarazem opozycji i społeczności LGBTQIA (lesbijki, geje, osoby biseksualne, transpłciowe, queerowe, interseksualne i aseksualne – w pełnej wersji).

Rodziny, których Kaczyński broni są oczywiście hetero. To – symbolicznie – te same rodziny, które PiS wspiera programem 500 plus. PiS „nie afirmuje” osób nieheteroseksualnych, wbrew niemal całej Europie, odmawia im praw. I rzuca oskarżenie na całą opozycję: w imię „ideologii LGBT”, chcą seksualizować, deprawować i zabierać nam dzieci.

Rozumowanie z gruntu absurdalne, zwłaszcza że dzieci czekające na adopcję są pozbawione opieki rodzicielskiej.  Ale dla Kaczyńskiego ich los w domach dziecka (instytucjach, które są smutnym reliktem socjalistycznej polityki społecznej) jest lepszy niż gdyby miały trafić w ręce gejów czy lesbijek, bo… to są nasze, polskie dzieci. Taki jest mniej więcej poziom tego wywodu.

Jarosław Kaczyński w roli symbolicznego ojca polskiej rodziny hetero jest równie wiarygodny jak biskupi, którzy z podobnym upodobaniem wypowiadają się na temat seksualności. Kaczyński nie ma dzieci, nic nie wiadomo, by miał stałe związki hetero. Jego publiczny wizerunek pasuje do litery A (aseksualny) w słowie LGBTQIA.

Z tej perspektywy wyższościowa pogarda, jaką okazuje osobom LGBT w obronie „polskiej rodziny” jest tym bardziej nie na miejscu.

Brutalna mowa nienawiści „Wara od naszych dzieci” musi być szczególnie bolesna dla osób homoseksualnych, które – w odróżnieniu od Kaczyńskiego – dzieci wychowują.

Według szacunków Kampanii Przeciw Homofobii (z 2011 roku) w rodzinach nieheteroseksualnych wychowuje się przynajmniej 50 tys. dzieci. Większość z tych par to dwie kobiety. Często jedna z nich ma dziecko z poprzedniego związku.

Pary homoseksualne pełnią role rodzicielskie, ale nie mają żadnych praw: od wglądu w dokumentację medyczną zaczynając, po prawo do opieki po śmierci partnera_partnerki (biologicznego rodzica) kończąc.

Rabiej jak Cameron, Kaczyński jak Putin

Kaczyński reaguje na wypowiedź Pawła Rabieja, wiceprezydenta Warszawy dla „Dziennika Gazeta Prawna” z 14 marca 2019. Przedstawiając się jako konserwatysta (w sensie europejskim, jak torys David Cameron) Rabiej opowiedział się za wprowadzeniem małżeństw homoseksualnych, żeby „nie zaprzeczać faktom”, a także ze względu na „stabilizację społeczną”. Pytany o adopcję, powiedział, że „jest bardziej sceptyczny”.

„W wielu krajach adopcja dzieci przez pary homoseksualne jest dozwolona i nie spowodowała trzęsienia ziemi, nie mogę jednak abstrahować od sytuacji polskiej.

Nie jestem zwolennikiem zmieniania społeczeństwa na siłę, więc jestem za etapowaniem: najpierw wprowadźmy związki partnerskie, potem równość małżeńską, a na koniec przyjdzie czas na adopcję dzieci”.

Wypowiedź Rabieja na polskim gruncie można uznać za wyjątkową, bo politycy unikają deklarowania poglądów nieakceptowanych przez większość. Rabiej „przysłużył się PiS” – jego słowa zostały zinterpretowane przez polityków PiS i media prorządowe jako… ujawniony mimowolnie program Koalicji Europejskiej. Stąd pewnie reprymenda, jakiej udzielił Rabiejowi Rafał Trzaskowski, a wcześniej Grzegorz Schetyna. Jak pisze Wojciech Karpieszuk w „Wyborczej” politycy KE „postawili wyżej słupki poparcia niż prawa gejów” i  „dali się ograć PiS”, bo weszli w logikę negowania praw osób LGBT. Przestraszyli się reakcji wyborców i pośrednio potępili to, co w Europie, którą koalicja ma w nazwie, staje się właściwie normą.

W lutowym sondażu IPSOS dla OKO.press, w którym 56 proc. wyraziło akceptację dla związków partnerskich, a 41 proc. dla małżeństw homoseksualnych (polskie rekordy), tylko 18 proc. badanych było za prawem do adopcji dla jednopłciowych małżeństw. Na „nie” było 77 proc.

Nawet w najbardziej progresywnym elektoracie Wiosny Roberta Biedronia poparcie dla adopcji dzieci ledwie przekroczyło połowę (53 proc.). Odsetek zwolenników takiego rozwiązania wśród wyborców innych partii był przynajmniej dwukrotnie niższy, a w elektoracie PiS – śladowy (3 proc.).

Kaczyński chwyta się wypowiedzi Rabieja, by wzmocnić narrację homofobicznej napaści na opozycję, która jest najnowszym pomysłem PiS na zmobilizowanie swego elektoratu i narzucenie tematu przedwyborczej debaty.

W Europie taki język w politycznym mainstreamie jest zupełnym ewenementem, przypomina raczej standardy Rosji Putina.

Kaczyński w Katowicach jest bardziej agresywny niż na konwencji PiS w Rzeszowie 9 marca,  co może oznaczać, że język homofobicznej nienawiści będzie się nasilał.

Może Kaczyński liczy na taki efekt, jaki wywołała kampania przeciw uchodźcom, zapoczątkowana jego wypowiedzią z 14 października 2015 roku (na dwa tygodnie przed wyborami parlamentarnymi) o „różnego rodzaju chorobach, pasożytach i pierwotniakach”, które może przynieść do Polski fala 100 tysięcy imigrantów (sugerował, że tyle chce sprowadzić rząd PO-PSL). Antyuchodźcza propaganda PiS radykalnie zmieniła postawy społeczne, a po zdobyciu władzy stała się poręcznym biczem na opozycję. Od maja 2015 do kwietnia 2016 liczba osób przeciwnych przyjmowaniu uchodźców wzrosła trzykrotnie: z 21 do 61 proc. stabilizując się potem na poziomie ponad 50 proc.

Co wiadomo o wychowaniu dzieci w rodzinach LGBT?

Adopcja dzieci przez pary homoseksualne jest dozwolona w 16 krajach europejskich (14 z nich jest w UE):

• Holandia (była pierwsza, od 2001 roku);
• Szwecja;
• Hiszpania;
• Belgia;
• Islandia;
• Norwegia;
• Dania;
• Francja (prawo wprowadzone przy dużych protestach);
• Wielka Brytania (za premierostwa Davida Camerona w 2013 roku);
• Malta;
• Irlandia;
• Luksemburg;
• Austria;
• Portugalia;
• Finlandia;
• Niemcy (od 2017 roku)

W kolejnych czterech krajach UE Słowenii, Estonii, Włoszech, Chorwacji oraz w Szwajcarii legalne jest przysposobienie dzieci partnera_partnerki.

W tych krajach, a także w Stanach Zjednoczonych (adopcja w blisko 30 stanach) prowadzone są badania socjologiczne, które sprawdzają efekty tej nowej formy legalnego życia rodzinnego. Zwykle porównuje się w nich rodziny adopcyjne hetero i homoseksualne, i na ogół nie stwierdza systematycznych różnic (np. tutaj). W szczególności nie zauważono wpływu homoseksualnych rodziców na orientację seksualną dziecka, jego przystosowanie społeczne i płeć społeczną (gender identity).

Obawy, że pary homoseksualne nie będą potrafiły wychować dziecka odmiennej płci, a w szczególności pary lesbijek nie wychowają chłopca, nie potwierdzają się.

Z innych badań wynika, że na rozwój dzieci kluczowy wpływ ma jakość relacji z rodzicami, kompetencje rodzicielskie i siła wsparcia ze strony rodziny. Płeć czy orientacja seksualna rodziców jako taka nie jest odrębnym czynnikiem.

To tylko kilka uwag. Skoro temat pojawił się w publicznej debacie OKO.press obiecuje porządny przegląd badań.

Na koniec anegdota. Autor tego tekstu spotkał w marcu 2019 na europejskim lotnisku małżeństwo gejów z Izraela, którzy lecieli na kilkuletni kontrakt do Japonii. Cieszyli się, że unikną presji swego otoczenia w Tel Awiwie. „Wciąż słyszeliśmy: kiedy wreszcie będziecie mieli dziecko, co z was za rodzina” (Izrael nie pozwala zawierać małżeństw homoseksualnych, ale od 2006 roku uznaje zawarte za granicą, co jest powszechną praktyką tamtejszych środowisk LGBT).

O homofobii wyborczej PiS pisaliśmy już kilkakrotnie:

---

---