Kamil z Częstochowy. Kolejna śmierć dziecka, która niczego nie zmieni?

"Dziś rozmawiałam z koleżanką terapeutką, z którą właśnie prowadzę szkolenie dotyczące identyfikowania przemocy wobec dzieci i podejmowania interwencji. Powiedziałam: »Kolejna śmierć dziecka, z której nic nie wyniknie«. Potem dopiłam kawę, zgasiłam papierosa i wróciłam do pracy" - napisała na Facebooku dr Anna Krawczak, antropolożka z Uniwersytetu Warszawskiego i członkini Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.

Wpis szeroko się rozniósł. W kolejnych akapitach Krawczak przypomina sprawy innych dzieci skatowanych w domach, między innymi Zuzi z Torunia. "Zuzia miała zaledwie trzy latka, kiedy trafiła do szpitala z obrzękiem mózgu, a następnie zmarła. Jej gehenna trwała od urodzenia, rodzina była pod kontrolą MOPRu, miała nadzór kuratorski oraz asystenta rodziny".

"Wierzyłam wówczas" - pisze Krawczak - "że sprawa Zuzi jest tak ewidentnym, wręcz modelowym przypadkiem, w którym jak w soczewce widać brak strategicznych, systemowych działań chroniących dzieci, że ta śmierć musi doczekać się publicznej debaty. I że tylko włos dzieli nas od przyjęcia ustawy o analizie krzywdzenia dzieci ze skutkiem śmiertelnym (Serious Case Review). Petycję żądającą przyjęcia ustawy o Serious Case Review podpisały 22 tysiące osób".

Jednak Ustawa o Serious Case Review nigdy nie została przyjęta. Ani śmierć Zuzi, ani kilkudziesięciu innych dzieci rocznie nie powoduje zmiany. Skoro tak, to czy sens ma kolejna rozmowa na ten temat? Może jako media i społeczeństwo przeżywamy tylko raz za razem bezcelowe wzmożenie?

A jednak dr Anna Krawczak zgodziła się na wywiad; kolejny zresztą raz.

Mimo swojego ponurego wpisu na Facebooku badaczka uznaje, że wciąż warto mówić o zaniedbywaniu dzieci przez państwo polskie. A przede wszystkim o rozwiązaniach, które poprawiłyby sytuację. O wspomnianym narzędziu Serious Case Review, szkoleniach sędziów rodzinnych, nadaniu większych uprawnień pracownikom socjalnym i zmianie języka.

"Polska jest reliktem w Europie" — stwierdza twardo dr Anna Krawczak. "Mówimy o władzy rodzicielskiej — nawet język pokazuje, jak traktuje się tutaj dzieci. Co trzeba zmienić poza językiem, by uratować następnego Kamila, Zuzię lub Blankę? Posłuchaj o rozwiązaniach!

W tym odcinku podcastu wspólnie zastanawiamy się też, dlaczego w Polsce skrupulatnie monitoruje się lotniska i samoloty, błyskawicznie reaguje na pożar lub wypadek drogowy, a nie przykłada takiej wagi do katowania dzieci. I jak to zmienić?

Posłuchaj i dołącz do dyskusji! Czekam zwłaszcza na głosy osób pracujących z dziećmi — z ośrodków pomocy społecznej, sądów, szkół i szpitali. Czego brakuje Wam w pracy? Pieniędzy? Większych uprawnień? Zaufania? Piszcie: [email protected]