PE odpowiada na polskie strefy wolne od ideologii LGBT. Unia Europejska będzie Strefą Wolności LGBTIQ

Jak pisze „Gazeta Wyborcza", debata nad rezolucją ma odbyć się w Brukseli na najbliższej sesji rady plenarnej, czyli we wtorek 9 marca, a głosowanie nad jej przyjęciem 11 marca 2021.

Rezolucja przypomina, że „prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach i Karcie oraz że należy zapewnić jego pełne poszanowanie". Polska jest w projekcie rezolucji najczęściej wymienianym „czarnym charakterem". Za:

• samorządowe strefy wolne od ideologii LGBT,
• „Samorządową Kartę Praw Rodzin”, która definiuje rodzinę wyłącznie jako związek mężczyzny i kobiety;
• pozwy do sądu i oszczerstwa wobec polskich aktywistów działających na rzecz ujawnienia deklaracji anty-LGBTIQ i Kart Rodziny;
• nasilającą się dyskryminację i ataki na społeczność LGBTIQ;
• najniższy odsetek w całej Unii (zaledwie 4 proc.) osób LGBTIQ, które wierzą, że rząd działa na ich rzecz oraz najwyższy odsetek respondentów unikających chodzenia do niektórych miejsc z obawy przed napaścią, molestowaniem lub groźbami (79 proc.);
• pogorszenie się sytuacji w zakresie praworządności w Polsce, w szczególności w odniesieniu do niezawisłości sądownictwa i ochrony praw podstawowych.

W rezolucji wymienione jest również węgierskie miasto Nagykáta, które przyjęło uchwałę zakazującą „rozpowszechniania i promowania propagandy LGBTQ” oraz węgierski rząd z projektu ustawy, która de facto zakazuje prawnego uznawania płci osób transpłciowych i interpłciowych. Mowa także o Łotwie, gdzie parlament rozpoczął pracę nad ustawą zawężającą definicję rodziny.

Są też pozytywne przypadki: z Rumunii, gdzie prezydent odesłał do Trybunału Konstytucyjnego ustawę zakazującą edukacji o tożsamości płciowej.

Przeciwko są Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy (frakcja PiS) oraz nacjonalistyczna Tożsamość i Demokracja.

Po raz pierwszy PE wezwał Polskę do zaprzestania działań dyskredytujących osoby LBGTIQ w grudniu 2019 roku, kiedy w całym kraju rozpoczęła się fala uchwał o „strefach wolnych od ideologii LGBT". Rezolucje PE nie mają mocy wiążącej, ale ważne znaczenie symboliczne.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie ogłoszenia Unii Europejskiej Strefą Wolności LGBTIQ

(2021/2557(RSP))

Parlament Europejski,

• uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą”),
• uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),
• uwzględniając europejską konwencję praw człowieka i związane z nią orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC),
• uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka,
• uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy,
• uwzględniając dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającą rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającą dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/194/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG i 93/96/EWG,
• uwzględniając dyrektywę 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług,
• uwzględniając dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy,
• uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE),
• uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 listopada 2020 r. zatytułowany „Unia Równości: Strategia na rzecz równości osób LGBTIQ 2020-2025” (COM(2020)0698),
• uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2019 r. w sprawie przyszłości Wykazu Działań na rzecz osób LGBTI (2019–2024),
• uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 grudnia 2019 r. w sprawie publicznej dyskryminacji i nawoływania do nienawiści wobec osób LGBTI, w tym stref wolnych od LGBTI,
• uwzględniając wytyczne UE w sprawie promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interpłciowym (LGBTI), przyjęte przez Radę w 2013 r.,
• uwzględniając wyniki badania UE dotyczącego osób LGBT zainicjowanego przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) w 2019 r.,
• uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 września 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stwierdzenia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską zasady praworządności,
• uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2018 r. w sprawie wniosku wzywającego Radę do stwierdzenia, zgodnie z art. 7 ust. 1 TUE, istnienia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Węgry wartości, na których opiera się Unia,
• uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy z 31 marca 2010 r. w sprawie środków zwalczania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową (CM/Rec(2010)5) oraz norm przyjętych przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy,
• uwzględniając Memorandum Komisarza Praw Człowieka Rady Europy z dnia 3 grudnia 2020 r. w sprawie stygmatyzacji osób LGBTI w Polsce,
• uwzględniając debatę w Komisji Spraw Bieżących Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy oraz jej kolejne raporty: „Raport wyjaśniający w sprawie roli władz lokalnych w odniesieniu do sytuacji i praw osób LGBTIQ w Polsce” z 27 stycznia 2021 r. oraz „Ochrona osób LGBTIQ w kontekście rosnącej mowy nienawiści i dyskryminacji anty-LGBTIQ: Rola władz lokalnych i regionalnych” z dnia 10 lutego 2021 r,
• uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

1. mając na uwadze, że prawa osób LGBTIQ są prawami człowieka;
2. mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach i Karcie oraz że należy zapewnić jego pełne poszanowanie; mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego i Traktatów UE wszystkie państwa członkowskie podjęły zobowiązania i zadania związane z poszanowaniem, gwarantowaniem, ochroną oraz stosowaniem praw podstawowych; mając na uwadze, że zwalczanie nierówności w UE jest wspólnym obowiązkiem, wymagającym wspólnych wysiłków i działań na każdym szczeblu administracji;
3. mając na uwadze, że od marca 2019 r. ponad 100 regionów, powiatów i gmin w całej Polsce przyjęło uchwały, w których oświadczają, że są wolne od tak zwanej ideologii LGBT, lub zatwierdziło „Samorządową Kartę Praw Rodzin”; mając na uwadze, że w listopadzie 2020 r. węgierskie miasto Nagykáta przyjęło uchwałę zakazującą „rozpowszechniania i promowania propagandy LGBTQ”; mając na uwadze, że uchwały te bezpośrednio i pośrednio dyskryminują osoby LGBTIQ; mając na uwadze, że w uchwałach dotyczących stref wolnych od LGBT deklaruje się sprzeciw wobec „ideologii ruchu LGBT” i wzywa się samorządy lokalne do powstrzymania się od wszelkich działań, które zachęcałyby do tolerancji wobec osób LGBTIQ, w tym do wycofania pomocy finansowej dla organizacji, których celem jest propagowanie niedyskryminacji i równości; mając na uwadze, że w „Samorządowej Karcie Praw Rodzin” zastosowano bardzo wąską definicję rodziny, wzywając jednocześnie samorządy do ochrony praw rodziny we wszystkich swoich strategiach politycznych, inicjatywach i finansowaniu; mając na uwadze, że koncentrując się wyłącznie na tych rodzajach rodzin, Samorządowe Karty pośrednio wzywają do dyskryminacji wszystkich innych form rodzin, w szczególności rodzin niepełnych, par osób tej samej płci i rodzin tęczowych, oraz do powstrzymania się od udzielania wsparcia finansowego projektom i inicjatywom, które chronią i promują prawa podstawowe, organizują edukację antydyskryminacyjną lub w jakikolwiek inny sposób wspierają równość i osoby LGBTIQ;
4. mając na uwadze, że polski Rzecznik Praw Obywatelskich zainicjował dziewięć skarg przeciwko niektórym regionom, powiatom i gminom, które przyjęły uchwały w sprawie wolności od „ideologii LGBT”, w wyniku czego do tej pory sądy administracyjne uznały cztery uchwały za niezgodne z konstytucją; mając na uwadze, że w styczniu 2021 r. polskie miasto Nowa Dęba wycofało swoją uchwałę w sprawie ogłoszenia się wolnym od tak zwanej ideologii LGBT w związku z utratą umowy partnerskiej z irlandzkim miastem Fermoy; mając na uwadze, że polski powiat sztumski i polskie miasto Tomaszów Mazowiecki wycofały swoje uchwały w sprawie przyjęcia „Samorządowej Karty Praw Rodzin” odpowiednio we wrześniu i październiku 2020 r;
5. mając na uwadze, że Norwegia wycofała się z przyznawania środków finansowych polskim regionom, powiatom i gminom, które przyjęły uchwały ogłaszające się wolnymi od tak zwanej ideologii LGBTI lub przyjęły „Samorządową Kartę Praw Rodzin”; mając na uwadze, że Komisja odrzuciła wnioski o finansowanie unijne w ramach programu partnerstwa miast złożone przez polskie miasta, które ogłosiły się strefami wolnymi od LGBT lub przyjęły Kartę Praw Rodzin; mając na uwadze, że wszystkie fundusze UE zarządzane na mocy rozporządzeń w sprawie wspólnych przepisów na lata 2021-2027 muszą być zgodne z zasadą niedyskryminacji i przestrzegać praw podstawowych określonych w Traktacie, a także mając na uwadze, że gminy działające, jako pracodawcy muszą przestrzegać dyrektywy Rady 2000/78/WE, która zakazuje dyskryminacji i molestowania ze względu na orientację seksualną w zatrudnieniu, zgodnie z wyrokiem w sprawie C-507/18 Associazione Avvocatura per i diritti LGBTI;
6. mając na uwadze, że trzy organizacje pozarządowe złożyły do Komisji skargę prawną, podkreślając, że „Samorządowa Karta Praw Rodzin” oraz rezolucje ogłaszające regiony, powiaty i gminy wolnymi od tak zwanej ideologii LGBTI wprowadzają dyskryminację osób LGBTIQ, a tym samym naruszają dyrektywę Rady 2000/78/WE ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, a także art. 15 i 21 Karty dotyczące odpowiednio swobody wyboru zawodu i prawa do podejmowania pracy oraz niedyskryminacji; mając na uwadze, że do dnia dzisiejszego Komisja nie udzieliła odpowiedzi na tę skargę prawną ani nie uznała formalnie naruszenia prawa UE;
7. mając na uwadze, że przyjmowanie uchwał w sprawie wolności od tak zwanej ideologii LGBT lub „Samorządowej Karty Praw Rodziny” wpisuje się w szerszy kontekst nasilającej się dyskryminacji i ataków na społeczność LGBTIQ w Polsce, które obejmują charakteryzowanie różnorodności seksualności, tożsamości i ekspresji, jako niebezpiecznej ideologii, rosnącej mowy nienawiści ze strony władz publicznych, wybieranych urzędników - w tym przez obecnego prezydenta - i prorządowych mediów, a także aresztowań obrońców praw LGBTIQ, ataków na marsze równości i ich zakazów oraz programów i akcji uświadamiających, także w szkołach, oraz dyskryminujących demonstracji anty-LGBT; mając na uwadze, że nawoływanie do nienawiści przez władze publiczne legitymizuje atmosferę nietolerancji i dyskryminacji wobec osób LGBTIQ i jeszcze bardziej ją podsyca; mając na uwadze, że korzystanie z wolności słowa wiąże się z obowiązkami i odpowiedzialnością, zwłaszcza w przypadku władz publicznych, polityków i osób kształtujących opinię publiczną, a także mając na uwadze, że nie powinni oni angażować się w nawoływanie do nienawiści ani w żadne dyskursy stygmatyzujące osoby LGBTIQ, a także powinni stanowczo potępiać takie narracje i stygmatyzację oraz przeciwdziałać im, również wtedy, gdy wygłaszają je podmioty prywatne;
8. mając na uwadze, że polskim działaczom występującym przeciwko uchwałom w sprawie wolności od tzw. ideologii LGBTI i „Samorządowym Kartom Praw Rodziny” oraz informującym opinię publiczną o tych uchwałach grożą w związku z ich działalnością pozwy przeciwko zaangażowaniu w sprawy publiczne (strategic lawsuits against public participation (SLAPP)); mając na uwadze, że polscy aktywiści działający na rzecz ujawnienia deklaracji anty-LGBTIQ i Kart Rodziny, w tym autorzy strony internetowej „Atlas nienawiści” i twórcy projektu fotograficznego „Strefa wolna od LGBT”, zostali pozwani do sądu przez samorządy lokalne lub organizacje fundamentalistyczne, które domagają się od nich znacznych odszkodowań finansowych, a także zostali poddani kampanii oszczerstw, w której nazwano ich kłamcami za stosowanie kreatywnych narzędzi rzecznictwa; mając na uwadze, że władze polskie mają obowiązek w pełni chronić wszystkie osoby należące do mniejszości, w tym osoby LGBTIQ, przed wrogością i agresją oraz umożliwić im swobodne prowadzenie działalności; mając na uwadze, że Komisja nie wprowadziła przepisów anty-SLAPP mimo ponawianych wezwań ze strony Parlamentu;
9. mając na uwadze, że do Komisji Petycji wpłynęły dwie petycje (nr 0448/2020 i nr 0354/2020) dotyczące kwestii „stref wolnych od osób LGBTI w Polsce”; mając na uwadze, że petycje te były omawiane na posiedzeniu Komisji Petycji w dniu 26 stycznia 2021 r. i z uwagi na niezadowalającą odpowiedź Komisji pozostają otwarte, aby Komisja mogła dokładniej wyjaśnić sytuację;
10. mając na uwadze, że badanie LGBTI Survey II opublikowane przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej w maju 2020 r. podkreśla wzrost nietolerancji i przemocy wobec osób LGBTIQ lub osób, które są postrzegane, jako LGBTIQ w Polsce, a także pokazuje całkowity brak wiary polskich respondentów LGBTIQ w wysiłki rządu na rzecz zwalczania dyskryminacji i przemocy, odnotowując najniższy odsetek w całej Unii (zaledwie 4 proc.) oraz najwyższy odsetek respondentów unikających chodzenia do niektórych miejsc z obawy przed napaścią, molestowaniem lub groźbami (79 proc.); mając na uwadze, że wskazuje to na wyraźny związek między odgórnie zarządzaną fobią na punkcie osób LGBTIQ, a nasileniem dyskryminacji i przemocy wobec osób LGBTIQ;
11. mając na uwadze, że Parlament zachęcał już państwa członkowskie do kryminalizacji praktyk „tzw. terapii konwersyjnej”; mając na uwadze, że w sprawozdaniu z maja 2020 roku niezależnego eksperta ONZ ds. ochrony przed przemocą i dyskryminacją ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową wezwano państwa członkowskie do przyjęcia zakazu praktyk „terapii konwersyjnej”; mając na uwadze, że praktyka ta jest nadal stosowana w co najmniej 69 krajach na świecie, w tym w Unii Europejskiej, gdzie w państwach członkowskich UE odnotowano przypadki stosowania leków, psychoterapii i rytualnego oczyszczania w ramach terapii konwersyjnej; mając na uwadze, że praktyka ta została zakazana jedynie w dwóch państwach członkowskich Unii Europejskiej, a mianowicie na Malcie i w Niemczech;
12. mając na uwadze, że nagonce na osoby LGBTIQ często towarzyszy szersze pogorszenie się sytuacji w zakresie demokracji, praworządności i praw podstawowych; mając na uwadze, że Parlament Europejski w kilku rezolucjach wyraził głębokie zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji w zakresie praworządności w Polsce, w szczególności w odniesieniu do niezawisłości sądownictwa i ochrony praw podstawowych; mając na uwadze, że inicjatywa Parlamentu Europejskiego w sprawie ustanowienia unijnego mechanizmu na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych, który byłby regulowany porozumieniem międzyinstytucjonalnym między Parlamentem, Komisją i Radą, nie spotkała się dotychczas z właściwą reakcją;
13. mając na uwadze, że Parlament wyraził swoje stanowisko w kilku rezolucjach w sprawie sytuacji w zakresie praworządności, praw podstawowych i demokracji w Polsce, stwierdzając, że istnieje systemowe zagrożenie dla wartości określonych w art. 2 TUE oraz że stanowi ono wyraźne ryzyko ich poważnego naruszenia; mając na uwadze, że przesłuchania polskich władz zorganizowane przez Radę na mocy art. 7 ust. 1 TUE w odpowiedzi na zagrożenia dla wspólnych europejskich wartości w Polsce nie przyniosły żadnych rezultatów; mając na uwadze, że nie tylko nie zajęto się sytuacją w zakresie praworządności i praw podstawowych w Polsce, ale od czasu wszczęcia procedury sytuacja ta uległa poważnemu pogorszeniu, podobnie jak sytuacja w zakresie praw podstawowych, w szczególności praw osób LGBTIQ i kobiet; mając na uwadze, że Rada powinna dopilnować, aby przesłuchania na mocy art. 7 ust. 1 TUE dotyczyły również nowych wydarzeń i oceniały ryzyko naruszenia praw podstawowych;
14. mając na uwadze, że na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego przewodnicząca Komisji Ursula von der Leyen oświadczyła w swoim przemówieniu o stanie Unii w 2020 r., że „strefy wolne od LGBTQI to strefy wolne od ludzkości. I nie ma dla nich miejsca w naszej Unii”; mając na uwadze, że przewodnicząca Komisji oświadczyła również, że LGBTQI to tożsamość osoby, a nie ideologia; mając na uwadze, że Komisja i Rada powinny powstrzymać się od zawężającej interpretacji zasady praworządności; mając na uwadze, że Komisja powinna bez wahania korzystać ze wszystkich narzędzi, w tym z postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ram państwa prawa, art. 7 TUE, a także niedawno przyjętego rozporządzenia w sprawie ochrony budżetu Unii w przypadku stwierdzenia ogólnych nieprawidłowości w zakresie praworządności w państwach członkowskich, aby przeciwdziałać naruszeniom praw podstawowych osób LGBTIQ w całej Unii; mając na uwadze, że nowy program „Obywatele, równość, prawa i wartości” może przyczynić się do budowania niedyskryminacyjnego i bardziej równego społeczeństwa poprzez udostępnienie funduszy organizacjom społeczeństwa obywatelskiego promującym równość osób LGBTIQ;
15. mając na uwadze, że podczas gdy osoby LGBTIQ w Polsce spotykają się z systemową dyskryminacją, jest to również problem w całej UE, a postępy w zmniejszeniu utrzymującej się dyskryminacji i prześladowań osób LGBTIQ są niewielkie lub żadne; mając na uwadze, że publiczna dyskryminacja, mowa nienawiści i przestępstwa z nienawiści wobec osób LGBTIQ są nadal powszechne w całej UE; mając na uwadze, że ataki te naruszają prawa podstawowe osób LGBTIQ, a reakcje władz publicznych zbyt często pozostają nieodpowiednie; mając na uwadze, że osoby LGBTIQ we wszystkich państwach członkowskich nadal spotykają się z wyższym poziomem dyskryminacji we wszystkich dziedzinach życia, w tym w pracy i w szkole, a także z częstymi atakami fizycznymi, emocjonalnymi i seksualnymi, zarówno w internecie, jak i poza nim, co prowadzi do niepokojącego wskaźnika samobójstw wśród młodych osób LGBTIQ, a zwłaszcza wśród młodych osób transpłciowych.
16. mając na uwadze, że osoby transpłciowe nadal spotykają się z jednymi z najgorszych form dyskryminacji, przemocy i prześladowań; mając na uwadze, że w 2018 r. Komisja opublikowała badanie zatytułowane „Prawa równości osób transpłciowych i interpłciowych w Europie - analiza porównawcza”; mając na uwadze, że tylko 13 z 31 państw objętych tym badaniem posiada przepisy, przynajmniej w pewnym zakresie, zapewniające ochronę na podstawie tożsamości płciowej i/lub cech płciowych;
17. mając na uwadze, że wiele państw członkowskich nie posiada szczegółowych przepisów o niedyskryminacji, które przynajmniej spełniają minimalne standardy UE chroniące ludzi przed dyskryminacją, mową nienawiści i przemocą ze względu na orientację seksualną, tożsamość płciową, ekspresję płciową i cechy płciowe, a także mając na uwadze, że państwa te nie podjęły działań w celu zaradzenia tej luce prawnej; mając na uwadze, że dyrektywa horyzontalna w sprawie niedyskryminacji, która mogłaby częściowo wypełnić tę lukę w zakresie ochrony poza rynkiem pracy, jest zablokowana w Radzie od ponad 10 lat; mając na uwadze, że wdrażanie środków prawnych przeciwko dyskryminacji, tam gdzie one istnieją, jest nadal niewystarczające w wielu państwach członkowskich; mając na uwadze, że Komisja zamierza rozszerzyć listę „przestępstw UE” na mocy art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Treaty on the Functioning of the European Union, TFEU), aby objąć nią przestępstwa z nienawiści i mowę nienawiści, w tym skierowane przeciwko osobom LGBTIQ;
18. mając na uwadze, że jedynie Malta, Portugalia i niektóre regiony Hiszpanii zakazały interwencji medycznych na osobach interpłciowych bez ich zgody; mając na uwadze, że wiele państw członkowskich nadal stosuje podejście, które jest w dużym stopniu zmedykalizowane i patologizujące;
19. mając na uwadze, że rozwój sytuacji prawnej na Węgrzech poważnie ograniczył prawa podstawowe osób LGBTIQ; mając na uwadze, że przyjęcie art. 33 projektu ustawy zbiorczej T/9934 de facto zakazuje prawnego uznawania płci osób transpłciowych i interpłciowych na Węgrzech, narażając je na dyskryminację i naruszając ich prawo do prywatności; mając na uwadze, że w grudniu 2020 r. parlament węgierski przyjął poprawki do konstytucji, które jeszcze bardziej ograniczają prawa osób LGBTIQ, lekceważą istnienie osób transpłciowych i niebinarnych oraz ograniczają ich prawo do życia rodzinnego, a także ustawę, która pozbawi pary niepozostające w związku małżeńskim prawa do adopcji;
20. mając na uwadze, że w styczniu 2021 r. parlament łotewski rozpoczął rozpatrywanie poprawki do konstytucji mającej na celu zawężenia definicji rodziny, jak wskazano w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, w którym uznał on stosowanie prawa pracy do różnych modeli rodziny i zobowiązał ustawodawcę do zapewnienia wsparcia i ochrony parom tej samej płci;
21. mając na uwadze, że w czerwcu 2020 r. rumuński senat przyjął ustawę zakazującą działań zajmujących się teorią tożsamości płciowej w kontekście edukacyjnym; mając na uwadze, że prezydent Rumunii odmówił promulgacji ustawy, zwracając się o zbadanie jej zgodności z konstytucją; mając na uwadze, że w grudniu 2020 r. rumuński Trybunał Konstytucyjny orzekł, że ustawa jest niezgodna z konstytucją; mając na uwadze, że pokazuje to, iż skuteczne mechanizmy kontroli i równowagi w krajach członkowskich w odniesieniu do rządów prawa i demokracji mają kluczowe znaczenie dla ochrony praw osób LGBTIQ;
22. mając na uwadze, że bycie rodzicem w jednym państwie członkowskim oznacza bycie rodzicem we wszystkich państwach członkowskich; mając na uwadze, że istnieją przypadki dzieci mających dwoje rodziców tej samej płci, które napotykają trudności z powodu braku przepisów prawnych dotyczących wzajemnego uznawania aktów urodzenia dwojga rodziców tej samej płci; mając na uwadze, że w mającym się wkrótce ukazać orzeczeniu TSUE zostanie rozstrzygnięta sprawa dziecka mającego dwie matki lesbijki, któremu z powodu tej luki prawnej grozi bezpaństwowość mając na uwadze, że w strategii na rzecz równości osób LGBTIQ przewidziano inicjatywę ustawodawczą w celu zlikwidowania tej luki prawnej oraz przegląd wytycznych z 2009 r. dotyczących swobodnego przemieszczania się, przy czym oba te dokumenty mają być gotowe w 2022 r.; mając na uwadze, że pary tej samej płci nadal napotykają trudności w korzystaniu ze swobody przemieszczania się w UE, a Komisja mimo to nie zaproponowała inicjatywy ustawodawczej w sprawie wzajemnego uznawania związków;
23. mając na uwadze, że zwalczanie nierówności w UE jest wspólnym obowiązkiem, wymagającym wspólnych wysiłków i działań na każdym szczeblu administracji, a także mając na uwadze, że władze lokalne i regionalne mają w tym względzie do odegrania kluczową rolę; mając na uwadze, że władze te są często odpowiedzialne za wdrażanie przepisów UE oraz stosowanie zasady równości i różnorodności; mając na uwadze, że Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy przyjął rezolucję, w której przypomniał o odpowiedzialności władz lokalnych w zakresie ochrony praw osób LGBTIQ i zwrócił się do nich o powołanie „lokalnego eksperta ds. równości i różnorodności”;
24. mając na uwadze, że Europejski Komitet Regionów, jako przedstawiciel lokalnych i regionalnych władz UE, został poproszony o rozważenie podjęcia działań, w ramach swoich kompetencji, w odpowiedzi na rozwój stref wolnych od tzw. ideologii LGBT;
25. mając na uwadze, że osoby LGBTIQ w całej Unii Europejskiej powinny cieszyć się swobodą życia i publicznego okazywania swojej orientacji seksualnej, tożsamości płciowej, ekspresji płciowej i cech płciowych bez obawy przed nietolerancją, dyskryminacją lub prześladowaniem z tych powodów; mając na uwadze, że prawo do azylu jest zagwarantowane w Karcie; mając na uwadze, że w kontekście wspólnego europejskiego systemu azylowego i jego reformy należy zapewnić odpowiednią ochronę wnioskodawcom wymagającym szczególnej troski, w tym osobom LGBTIQ;
26. mając na uwadze, że zamiast dyskryminować osoby LGBTIQ władze na wszystkich szczeblach sprawowania rządów w całej Unii Europejskiej powinny chronić i propagować równość i prawa podstawowe wszystkich osób, w tym osób LGBTIQ, oraz zapewnić im pełne prawa;
27. Niniejszym ogłasza Unię Europejską „strefą wolności osób LGBTIQ”;
28. Zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Regionów oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu.