Edek wywraca stolik, czyli co nam mówią pierwsze dni prezydentury Nawrockiego [ANALIZA]

Słynne już ujęcie krótko ostrzyżonego, dobrze zbudowanego mężczyzny o rumianej twarzy wychylającego się w opiętej żonobijce z okna Pałacu Prezydenckiego nadawałoby się jak znalazł na afisz zapowiadający najnowszą premierę „Tanga” Sławomira Mrożka. Skojarzenie Karola Nawrockiego z figurą Mrożkowego Edka jest naprawdę natrętne – zdecydowanie nie tylko jednak ze względu na sam ludowo-knajacki, jednak bardzo świadomie i konsekwentnie realizowany, sztafaż nowego prezydenta.

Bo jak dotąd Nawrocki idzie jak burza. Początek tej prezydentury wydaje się mówić, że Koalicji 15 Października w ekspresowym tempie wyrasta silny, niebezpieczny i pełen energii przeciwnik. A prawicy zdaje się wyrastać nowy lider, który korzystając z potężnego wsparcia amerykańskich konserwatystów spod znaku MAGA i zbudowanej przez nich globalnej międzynarodówki ultraprawicowych organizacji wyrusza na wojnę z polską i europejską liberalną demokracją – o czym pisała już w OKO.press Anna Mierzyńska.

Nawrocki może być więc Mrożkowym Edkiem nie tylko za sprawą żonobijki i wystawionego za okno Pałacu bicepsa, lecz również w takim samym sensie, w jakim Mentzen i Kaczyński byliby konserwatywnymi rewolucjonistami z Tanga Mrożka – Arturem i Eugeniuszem – na plecach, a nawet częściowo po trupach, których Edek wspiął się na sam szczyt, sięgając zarówno po władzę, jak i po powabną Alę.

Nawrocki może być więc Mrożkowym Edkiem nie tylko za sprawą żonobijki i wystawionego za okno Pałacu bicepsa, lecz również w takim samym sensie, w jakim Mentzen i Kaczyński byliby konserwatywnymi rewolucjonistami z Tanga Mrożka – Arturem i Eugeniuszem – na plecach, a nawet częściowo po trupach, których Edek wspiął się na sam szczyt, sięgając zarówno po władzę, jak i po powabną Alę.

A jeśli tak, to niewykluczone, że 6 sierpnia zaczęła się w polskiej polityce nowa epoka.

Ofensywa od pierwszego dnia

Nawrocki pierwsze dni swej prezydentury pod względem komunikacyjnym wykorzystał tak efektywnie, jak tylko było to możliwe. Najpierw w Sejmie, tuż po zaprzysiężeniu, wygłosił najbardziej konfrontacyjne orędzie, jakie słyszano w tej sali od 1989 roku. W tej naładowanej nacjonalistyczną retoryką i symboliką, utkanej cytatami z Dmowskiego i Korfantego mowie wypowiedział wojnę Donaldowi Tuskowi i całej koalicji 15 października, centrystom, lewicy i Unii Europejskiej. Utożsamiał pojęcie narodu z własnymi wyborcami, nie posługiwał się słowem „społeczeństwo”. Zapowiedział prace nad nową Konstytucją, prawdopodobnie ustanawiającą w Polsce ustrój prezydencki – oczywiście do wprowadzenia w życie w 2030 roku. W domyśle – tuż przed następnymi wyborami prezydenckimi, za to już pod rządami PiS i Konfederacji.