0:000:00

0:00

OKO.press przedstawia najnowszą „Podstawę programową katechezy Kościoła katolickiego w Polsce”, czyli ostatnie słowo Episkopatu na temat „wiedzy, umiejętności i postaw”, które mają opanować uczennice i uczniowie od przedszkola do matury (po dwie godziny tygodniowo, razem ponad 900 lekcji).

Przyjęta w czerwcu 2018 będzie wprowadzana od 1 września 2020 i jest projektem bardziej ideologicznie radykalnym niż obowiązująca jeszcze podstawa z 2010 roku.

Nauczanie religii prowadzi do tego, że młody człowiek staje bezbronny wobec własnej seksualności. Gdyby do końca przejął się katechezą, pogrążyłby się w poczuciu winy, że jest istotą seksualną i ulega popędom.

Katecheza kształtująca postawę "posłuszeństwa" Bogu i religii, czyni go także bezbronnym wobec zagrożenia molestowania seksualnego, w tym zwłaszcza ze strony księży. Tym bardziej, że mogą oni posługiwać się takim właśnie przekazem "miłości i posłuszeństwa", odwołując do opisu Kościoła jako przedstawiciela Boga na ziemi.

Nie nauczanie, ale formowanie

Katecheza nie ma wiele wspólnego z nauczaniem innych przedmiotów. Jej celem jest "formowanie" dzieci i młodych ludzi. Jak to ujmuje dyrektor Biura Programowania Katechezy Episkopatu ks. Piotr Tomasik, ma „kształtować tożsamość kościelną”.

Katecheta powinien „cierpliwie kształtować przekonania i postawy dzieci” - stwierdza "Podstawa" na s. 44. ”Treści i wymagania szczegółowe powinny oddziaływać na zachowania katechizowanych” (s. 15).

Ważnym wymiarem tego formowania jest kształtowanie postaw wobec seksualności i płciowości zgodnych z tzw. etyką seksualną Kościoła, opartą na moralnym potępieniu aborcji, antykoncepcji, in vitro, a także idealizacji małżeństwa sakramentalnego i zakazie wszelkich innych, w tym zwłaszcza homoseksualnych, związków międzyludzkich.

Dar płciowości, czyli Bóg jest z nami

Katecheza ma przekonać dzieci i młodzież, że ich seksualność jest boskim darem i wymaga szczególnej troski zgodnej z zaleceniami Kościoła. Główny przekaz brzmi:

"uczeń odpowiedzialnie kształtuje swoją seksualność jako Boży dar" (s. 102).

W rozdziale "Chrześcijańskie przeżywanie daru płciowości" uczeń "podaje argumenty za prawdą, że tylko Bóg może decydować o życiu i śmierci człowieka". Wpisuje się to w szerszą postawę, jaką ma przyjąć młody człowiek:

"kształtuje postawę synowskiego zaufania i odpowiedzialnego korzystania z wolności (s. 101), "dąży do szczęścia zgodnie z jego chrześcijańską wizją (s. 108).

W tym kontekście uczeń "akceptuje i docenia własną płciowość" (s. 112) i przyjmuje płynące z tego zobowiązanie do życia w czystości (w podstawie programowej, także do innych przedmiotów, stosuje się formułę "uczeń ....", mając na myśli uczniów i uczennice).

Czystość, przede wszystkim czystość

Już uczeń podstawówki "podejmuje pracę nad sobą w trosce o czystość" i jeszcze mocniej: "jest odpowiedzialny za trwanie w czystości" (s. 71).

Wśród umiejętności, jakie uczeń klas V-VIII nabywa (ocenianych na stopień) jest: "wskazanie sposobów troski o czystość w wieku dojrzewania" (s. 71). Katecheta ma wzmacniać tę walkę z seksualnością zaleceniami typu "uczeń troszczy się o kształtowanie w sobie prawidłowego sumienia" (s. 60).

Katecheza dla szkół średnich obejmuje hasło "powołania do czystości" (s. 113), które ma obowiązywać młodzież przed zawarciem sakramentalnego małżeństwa. Co więcej, uczeń ma tu wystąpić w roli apostoła wiary: „Troszczy się o czystość serca, modli się o czystość serca dla siebie oraz przyszłego współmałżonka.

Inspiruje innych do zachowania czystości” (s. 113).

W katechezie nie padają konkrety, ale jest oczywiste, że naruszeniem czystości jest seksualne "życie na luzie", a dokładniej każdy rodzaj seksu, także onanizm.

Według katolickiego portalu adonai.pl

Bezustannie wtłacza się w świadomość i podświadomość młodzieży pewne sugestie: że "trzeba żyć na luzie", że "wolność znaczy robić to, na co ma się ochotę", że "przedmałżeński seks, to rzecz normalna byle tylko mieć przy sobie prezerwatywę", że "onanizm to dobry sposób na zrelaksowanie się", że "dorośli, a zwłaszcza rodzice, mają przestarzałe poglądy na seks, podobnie Kościół", itp. itd. Kampania ta zmierza do zniszczenia zasad postępowania, których dobro i mądrość sprawdziło doświadczenie wieków. Niszcząc te zasady, niszczy się także człowieka.

Działanie seksualne angażuje nie tylko ciało, ale całą osobę. Dlatego wszelkie wykroczenia przeciwko czystości obyczajów godzą nie tylko w sferę cielesną, ale w całego człowieka - w jego sferę emocjonalną, wolitywną, duchową.

Oto niektóre konsekwencje tych wykroczeń:

  • zarażenie się chorobą przenoszoną drogą płciową, co prowadzić może nawet do śmierci;
  • ukształtowanie w sobie hedonistycznego nastawienia do życia i egoistycznych zachowań. Przedmiotowe traktowanie ludzi;
  • poznanie bycia wykorzystanym i oszukanym, ból poniżenia, obniżenie poczucia własnej wartości i godności, depresja, nieufność albo wrogość do płci przeciwnej;
  • uzależnienie się od seksu, podobne do uzależnienia od alkoholu czy narkotyków;
  • zdegradowanie całej przebogatej rzeczywistości stosunków międzyosobowych i wspólnoty małżeńskiej głównie, albo i wyłącznie do sfery zmysłowej;
  • lek przed ciążą, ciąża i związany z nią pośpiesznie zawarty ślub kończący się bardzo często rozwodem;
  • zamknięcie sobie dostępu do bogactwa wartości duchowych, utrata wiary, duchowa śmierć.

A oto niektóre konsekwencje zachowania czystości przedmałżeńskiej:

  • daje wolność do wszechstronnego rozwoju i skoncentrowania się na własnych życiowych zadaniach. Daje siłę do realizowania tych zadań i ideałów;
  • przy pokonywaniu własnego egocentryzmu, uczy samozaparcia, ofiarności, odpowiedzialności, a wiec prawdziwej miłości, która jest podstawą małżeństwa i rodziny;
  • otwiera drogę do rozwoju głębszych związków międzyosobowych i wyższej uczuciowości;
  • hartuje wolę, stwarza człowieka wolnego, zdolnego wybierać między dobrem i złem;
  • uczy radzenia sobie z wewnętrznymi trudnościami, a więc jest szkołą doskonałości. Daje głęboką satysfakcję ze zwycięstw nad sobą i uczucia "jestem wolny";
  • utwierdza na drodze do Boga, wprowadza w orbitę dóbr niewypowiedzianie wielkich: dóbr łaski i dóbr wiecznych. Daje radość pełnienia woli Bożej.
  • daje wolność od lęku przed ciążą i zakażeniem się ciężką chorobą przenoszoną drogą płciową. Pozwala cieszyć się spokojnym sumieniem

Podstawówka: zło aborcji, eutanazji, in vitro i kary śmierci

Już w szkole podstawowej uczeń dostaje jasną instrukcję. Ma:

"wyjaśnić na czym polegają zagrożenia dla życia oraz uzasadnić zło aborcji, eutanazji, zapłodnienia in vitro oraz kary śmierci".

Uczeń nie tylko ma wyznawać poglądy Kościoła, ale angażować się w ich propagowanie:

"podejmuje inicjatywy mające na celu obronę życia od poczęcia do naturalnej śmierci" (s. 71). Przedstawia takie inicjatywy, np. "duchową adopcję dziecka poczętego (s. 72)

W kategorii "wiedza i umiejętności" (czyli na ocenę) "uczeń [szkoły podstawowej] wyjaśnia, na czym polegają naturalne metody regulacji poczęć" i "uzasadnia zło antykoncepcji" (s. 71). A także "uzasadnia potrzebę ochrony życia od poczęcia do naturalnej śmierci (s. 71).

To wszystko odbywa się w kontekście rozwoju moralnego: "Uczeń wdraża się do systematycznej pracy nad swoją postawą moralną" (s. 69) i "troszczy się o kształtowanie w sobie prawidłowego sumienia" (s. 60).

Seksualność jest przedstawiana w relacji człowieka z Bogiem: „uczeń wyjaśnia, że dziecko jest darem Boga i owocem miłości rodziców”.

Osobiste uczestnictwo Boga w akcie poczęcia stanowi główne uzasadnienie odrzucenia przez Kościół zarówno antykoncepcji, jak in vitro, bo oba te dokonania medycyny stanowią ingerencję w sferę zarezerwowaną dla Boga.

Przeczytaj także:

Sukcesy - także w Polsce - metody in vitro skłaniają do przypomnienia o ich niemoralności. Uczeń "ocenia osiągnięcia biotechnologii w perspektywie nauki Kościoła" (s. 71).

Kształtowanie właściwych poglądów na życie seksualne jest elementem pogłębiania wiary: „Uczeń kształtuje postawę współpracy z Duchem Świętym we własnym życiu” (s. 67), „troszczy się o kształtowanie w sobie właściwego sumienia” (s. 69).

Ma także „bronić chrześcijaństwa używając argumentów za zmartwychwstaniem Jezusa” (s. 60) i ogólnie „dawać świadectwo o Bogu” (s. 59).

Szkoła średnia na wojnie z Gender

W szkole średniej ochrona życia jest ukazana w perspektywie zwalczania "ideologii gender".

Uczeń „opisuje zagrożenia ideologii gender” (s. 113), "omawia grzechy przeciwko życiu":

  • „wymienia i omawia wykroczenia przeciwko V przykazaniu: zabójstwo zamierzone, aborcja, eutanazja, samobójstwo” (s. 112);
  • „przedstawia i uzasadnia naukę Kościoła na temat in vitro” (s. 112);
  • „identyfikuje się z wartościami pro life" (s. 113)./li>

Homoseksualizm jako problem moralny

Uczeń podstawówki "przedstawia stanowisko Kościoła na temat homoseksualizmu" (71), ale katecheza nie podaje szczegółów. W szkole średniej mowa ogólnikowo o "homoseksualizmie jako problemie moralnym".

Ale Katechizm nie zostawia wątpliwości: "Tradycja, opierając się na Piśmie Świętym, przedstawiającym homoseksualizm jako poważne zepsucie, zawsze głosiła, że akty homoseksualizmu z samej swojej wewnętrznej natury są nieuporządkowane. Są sprzeczne z prawem naturalnym; wykluczają z aktu płciowego dar życia. Nie wynikają z prawdziwej komplementarności uczuciowej i płciowej.

W żadnym wypadku nie będą mogły zostać zaaprobowane".

Katechizm "wzywa osoby homoseksualne do czystości - dzięki cnotom panowania nad sobą, które uczą wolności wewnętrznej". Zaleca jednak, by "traktować te osoby z szacunkiem, współczuciem i delikatnością. Powinno się unikać wobec nich jakichkolwiek oznak niesłusznej dyskryminacji".

Jak programy i podręczniki w praktyce przedstawiają problem moralny homoseksualizmu widać na przykładzie polecanego przez Episkopat programu "Żyć aby wierzyć i kochać", jednego z trzech do nauki religii w liceach i technikach.

Program głosi, że uczniowie mają "wyrażać sprzeciw wobec propagowania homoseksualnych wzorców zachowań", inspirując się "tekstami biblijnymi o aktach homoseksualnych".

„W zakresie wiedzy – uczeń:

• wskazuje teksty biblijne dotyczące aktów homoseksualnych, • wymienia zagrożenia dla zdrowia związane ze współżyciem homoseksualnym.

W zakresie umiejętności – uczeń:

• charakteryzuje współżycie homoseksualne jako przeciwne naturze, • wyjaśnia różnice między homoseksualnymi skłonnościami a ich realizacją w aspekcie osądu moralnego, • uzasadnia, dlaczego akt homoseksualny jest grzechem.

W zakresie postaw i zachowań – uczeń:

• zachowuje powściągliwość w ocenie skłonności i poszczególnych czynów innych ludzi, ale • wyraża sprzeciw wobec propagowania homoseksualnych wzorców zachowań”.

Komunikat Biura Programowania Katechezy z kwietnia 2016 wymienia cztery podręczniki, które powstały na bazie programu „Żyć aby wierzyć i kochać”. Noszą obiecujące tytuły: „Za progiem nadziei”, „W blasku Bożej prawdy”, „Na drogach wiary” oraz „W bogactwie miłości”.

Na kształt programu, podobnie jak podręczników, MEN nie ma żadnego wpływu, co gwarantuje Kościołowi Art. 12 Konkordatu RP z Watykanem z 1993 roku.

Postawa posłuszeństwa i niebezpieczna idealizacja rodziny i Kościoła

Cała katecheza o seksualności opiera się na przeciwstawieniu złej "ideologii Gender" i innych zagrożeń współczesnej kultury i wyidealizowanym i przesłodzonym nauczaniu o życiu młodego człowieka w czystości dzięki wsparciu miłości Bożej i Kościoła reprezentowanego przez katechetę.

Od pierwszych klas podstawówki katecheza opisuje pozytywne relacje, jak w idealnej rodzinie, gdzie Pan Bóg jest ojcem („dziecko kocha Pana Boga”, s. 22), „Maryja – Matką Naszą”, „Aniołowie – posłańcami Boga i opiekunami ludzi”, a samo dziecko – „dzieckiem Bożym” (s. 22).

Kluczowe jest wzbudzenie w katechizowanym postawy posłuszeństwa, poczynając od pierwszej komunii: „Zachodzi proces przenoszenia niektórych funkcji rodziny i grupy szkolnej na wspólnotę Kościoła. Dziecko utożsamia księdza, siostrę zakonną czy katechetę z tą wspólnotą.

Powinność religijna jest ujmowana jako obowiązek i posłuszeństwo wobec starszych: rodziców, dziadków, katechetów, księży, zakonnic” (s. 30).

Jak już pisaliśmy, cała katecheza - od przedszkola do matury - wzywa do posłuszeństwa wobec Boga i Kościoła. Uczeń szkoły średniej „kształtuje w sobie postawę wdzięczności Boga za Kościół” (s. 104). I jeszcze konkretniej: „Kształtuje postawę szacunku dla osób pełniących urzędy i funkcje w Kościele” (s. 105).

Zadaniem Kościoła jest utrzymanie dziecka i młodego człowieka "w czystości".

Katecheza wciąż krąży wokół posłuszeństwa. Nastolatek „jest posłuszny natchnieniom Ducha Świętego” (s. 110). Posłuszeństwo wobec Matki Boskiej przyjmuje szczególną postać: „kształtuje w sobie pobożność Maryjną oraz matczyną relację z Matką Boską” (s. 103). W relacji z Chrystusem” „kształtuje postawę ucznia Jezusa, zasłuchanego w Jego słowa i podążającego za Nim” (s. 103).

To wszystko służy walce z grzechem, przede wszystkim kryjącym się w seksualności.

Uczeń „kształtuje w sobie postawę pokory, świadomość własnej grzeszności, ale również pragnienie jej przezwyciężenia”.

Takie nauczanie oznacza, że młody człowiek staje bezbronny wobec własnej seksualności. Gdyby do końca przejął się katechezą, pogrążyłby się w poczuciu winy, że jest istotą seksualną i ulega popędom.

Nauczanie o posłuszeństwie czyni go także bezbronnym wobec zagrożenia molestowania seksualnego, w tym zwłaszcza ze strony księży. Tym bardziej, że mogą oni posługiwać się takim właśnie przekazem "miłości i posłuszeństwa", odwołując do opisu Kościoła jako przedstawiciela Boga na ziemi.

O tym zagrożeniu mówi grafika Hanny Szukalskiej z OKO.press:

Posłuszeństwo – połączone z wdzięcznością i szacunkiem – cechuje relacje z licznymi postaciami boskimi. Ukształtowane przez katechetę dziecko „jest posłuszne natchnieniom Ducha Świętego, okazuje wdzięczność Jezusowi” (s. 33), „troszczy się o życie w stanie łaski uświęcającej (33) a nawet „stara się żyć w postawie czujnego oczekiwania na powtórne przyjście Pana” (33).

Słowo posłuszeństwo” wraca na kolejnych stronach, jakby katecheci mieli je wbić dzieciom do głowy:

„Okazuje posłuszeństwo słowu Bożemu (33), wdzięczność Jezusowi, przyjmuje Maryję za swoją Matkę i okazuje jej szacunek (33).

„Okazuje Bogu zaufanie, posłuszeństwo, wyraża radość z przestrzegania przykazań” (37).

Oddanie się Bogu w akcie posłuszeństwa odbywa się w nastroju religijnego uniesienia. Małe dziecko „wyraża wiarę i uwielbienie Boga oraz radość ze spotkania z Bogiem i ludźmi w niedzielę”. A także „prowadzi ufny dialog z Chrystusem przebaczającym” (s. 35).

Także w wychowaniu świeckim: dziecko „okazuje posłuszeństwo rodzicom, opiekunom, dziadkom (s. 40). Wspólnota rodzinna jest tu idealizowana. Dziecko „podaje przykłady dobrych relacji w rodzinie”. Innych niż dobre nie ma. Nie ma też oczywiście rodzin rozbitych.

Posłuszeństwo wobec Kościoła i wiary katolickiej ma wyrażać się w podjęciu już przez ośmio- czy dziewięciolatka kształtowania własnej osobowości we wskazanym przez katechetę kierunku. Dziecko ma być „przekonane o potrzebie regularnej pracy nad sobą i przemiany życia, troszczyć się o własne zbawienie” (s. 36), „żałować za popełnione zło (grzechy)” oraz „powierzać Bogu własne cierpienia” (s. 42).

W klasach V-VIII zadaniem katechety jest „formowanie sumienia: kształtowanie świadomości moralnej i postawy odpowiedzialności za swoje wybory w oparciu o wskazania wynikające z Objawienia” (s. 58).

Tak jak wcześniej, kluczowe jest wyrobienie w katechizowanych postawy posłuszeństwa. Nastolatek/nastolatka „przyjmuje w posłuszeństwie wiary Boże Objawienie (s. 59).

Posłuszeństwo buduje się na bezwarunkowym zaufaniu „Ufa Bożej opatrzności” (s. 62), „ufa Jezusowi” (73), „dokonuje wyborów zgodnych z wolą Bożą” (69), a wręcz „całym swoim życiem odpowiada Bogu na jego wezwanie” (69) i „stawia Boga na pierwszym miejscu w swoim życiu” (70), „pogłębia postawę służby” (73).

Kończy się idylla dzieciństwa i pojawia wątek „działalność złego ducha”. Konieczna jest dodatkowa mobilizacja.

Nastolatek ma „wierzyć w istnienie piekła i szatana”, ale po to, by „podjąć walkę z pokusami w swoim życiu” (s. 60) i dać „swoim życiem świadectwo wyznawanej wierze w Chrystusa (79). Ma „dbać o własną tożsamość jako katolika” (79), czyli wiernego, ufnego i posłusznego syna Kościoła.

„Podstawa” ostrzega katechetów w szkołach średniej , że „jedną z dominujących cech tego okresu jest przekora, która ujawnia się jako krnąbrność lub nieposłuszeństwo wobec rodziców i wychowawców. Zachowanie nabiera czasami cech arogancji, bezczelności i przesadnej pewności siebie”. Młodzież korzysta z mediów, które niosą treści „niejednokrotnie całkowicie sprzeczne z nauką Kościoła”.

„Dochodzi do tego deprecjonowanie roli Kościoła. Młodzież ujawnia bunt i opór wobec Kościoła jako instytucji, kwestionuje jego standardy moralne, obejmujące moralność osobistą i społeczną, odrzuca wpływ etyki Kościoła na sferę seksualności i na moralność małżeńsko-rodzinną (s. 99).

Odpowiedzią na trafną diagnozę jest użycie tej samej recepty, co wobec dzieci. Katecheta ma po prostu pomóc młodemu człowiekowi „w kształtowaniu tożsamości eklezjalnej [kościelnej – red.]” a także towarzyszyć mu/jej „w odkrywaniu powołania chrześcijańskiego” (s. 100).

Odpowiedzią na bunt i ewentualne rozterki (np. „tajemnice pozornej niemocy Boga”, s. 101) ma być „kształtowanie postawy szacunku i posłuszeństwa wobec Pisma św.” (101), opisanej jako „postawa synowskiego zaufania” wobec Boga. Dzięki niej uczeń potrafi „odpowiedzialnie korzystać z wolności” (101).

„Kształtuje w sobie postawę wdzięczności Boga za Kościół” (s. 104). I jeszcze konkretniej: „Kształtuje postawę szacunku dla osób pełniących urzędy i funkcje w Kościele” (s. 105).

Wsparciem dla młodego chrześcijanina ma być Anioł Stróż, który wydawałoby się lepiej odpowiada psychice małego dziecka. W dziale „Aniołowie z życiu Kościoła” czytamy: „Uczeń/uczennica wierzy w obecność Anioła Stróża i modli się do niego”.

Katecheza wciąż krąży wokół posłuszeństwa. Nastolatek „jest posłuszny natchnieniom Ducha Świętego” (s. 110). Posłuszeństwo wobec Matki Boskiej przyjmuje szczególną postać: „kształtuje w sobie pobożność Maryjną oraz matczyną relację z Matką Boską” (s. 103).

W relacji z Chrystusem” „kształtuje postawę ucznia Jezusa, zasłuchanego w Jego słowa i podążającego za Nim” (s. 103).

To wszystko służy walce z grzechem, przede wszystkim kryjącym się w seksualności. Na całe szczęście uczeń „kształtuje w sobie postawę pokory, świadomość własnej grzeszności, ale również pragnienie jej przezwyciężenia”, a także aktywnie wspiera Kościół poprzez stopniowe „podejmowanie działań apostolskich”.

Udostępnij:

Piotr Pacewicz

Naczelny OKO.press. Redaktor podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), przy Okrągłym Stole sekretarz Bronisława Geremka. Współzakładał „Wyborczą”, jej wicenaczelny (1995–2010). Współtworzył akcje: „Rodzić po ludzku”, „Szkoła z klasą”, „Polska biega”. Autor książek "Psychologiczna analiza rewolucji społecznej", "Zakazane miłości. Seksualność i inne tabu" (z Martą Konarzewską); "Pociąg osobowy".

Komentarze