0:000:00

0:00

Prawa autorskie: Slawomir Kaminski / Agencja GazetaSlawomir Kaminski / ...

W sierpniowym sondażu Ipsos dla OKO.press zapytaliśmy nie tylko o wybory do Sejmu, ale i do Senatu.

IPSOS Sierpień 2019 wybory do Senatu
IPSOS Sierpień 2019 wybory do Senatu

Nieco więcej osób (43 proc.) chce wybrać senatorów z PiS, niż z trzech partii opozycyjnych (39 proc.), które zawarły pakt senacki. Zbliżony wynik uzyskał Kantar dla „Wyborczej” z 13-17 września: 41 proc. do 41 proc. Różnica mieści się w błędzie pomiaru.

Stu senatorów wybieramy w stu jednomandatowych okręgach wyborczych. Dlatego nie można w prosty sposób przeliczyć poparcia w skali kraju na liczbę miejsc w Senacie. Sondaże są za to testem poparcia dla projektu współpracy opozycji przeciwko PiS.

Pakt senacki

Po trudnych negocjacjach KO, Lewica i PSL (z dodatkiem Kukiz'15) dogadały się i w wyborach senackich nie wystawiają przeciwko sobie kandydatów. Wystawienie jednej mocnej kandydatury i konsekwentne jej popieranie przez wszystkie trzy partie, to jedyny sposób, aby powalczyć z PiS.

Ale jak widać z obu sondaży - Ipsos i Kantar - nie daje gwarancji zwycięstwa opozycji.

Ostatecznie Koalicja Obywatelska wystawia kandydatów w 74 okręgach, a PSL z Kukiz'15 – w 17 okręgach. Lewica wystawia kandydatów w sześciu okręgach.

Uzgodnionych kandydatów jest nie 100 lecz 97 osób, bo:

  • w okręgu nr 34 (Tarnów) nie udało się dogadać i swoich wystawiła i KO, i PSL;
  • W Koszalinie KO nie wystawia kontrkandydata przeciwko b. sekretarzowi generalnemu PO Stanisławowi Gawłowskiemu, który startuje z własnego komitetu.
  • w jednym z dwóch okręgów nowosądeckich (nr 37) opozycja nie podjęła walki – startuje tam kandydat PiS Wiktor Durlak i wyrzucony z PiS senator Stanisław Kogut. To ostatnie może się okazać błędem ze strony opozycji – Stanisław Kogut może odebrać głosy kandydatowi PiS, co mogłoby działać na korzyść kandydata opozycyjnego.
  • Pozostałe dwa miejsca to samorządowcy: Wadim Tyszkiewicz w Nowej Soli (okręg nr 22) i Marzena Dębniak w Ostrowcu Świętokrzyskim (okręg nr 82).

Pakt senacki głosów nie dodaje, a może nawet ujmuje

Sondaż Ipsos dla OKO.press pozwala ocenić skuteczność pomysłu paktu senackiego, za którym optowali w OKO.press politycy (Adam Szłapka) oraz aktywiści obywatelscy domagający się prawyborów po stronie opozycji (Paweł Kasprzak).

Przeczytaj także:

Wydaje się bezsporne, że pakt senacki zwiększa szanse na dobry wynik do Senatu. Wyniki wyborów senackich w 2015 pokazują, że opozycja idąc osobno - nawet przy nieco lepszych notowaniach niż dziś - oddała PiS 61 proc. foteli (patrz dalej).

Natomiast w obu omawianych sondażach wspólny start opozycji do Senatu zyskuje mniejsze poparcie niż suma poparcia trzech sił opozycyjnych do Sejmu.

Suma poparcia dla trzech sił opozycji w wyborach do Sejmu wyniosła wg IPSOS 46 proc. (28 proc. KO + 13 Lewicy + 5 proc. PSL), wg Kantara 45 proc. (30 KO + 11 Lewicy + 4 proc. PSL). W obu sejmowych sondażach była wyższa niż wynik PiS (wg IPSOS 41 proc., wg Kantara 43 proc.).

W sondażu Ipsos poparcie dla PiS jest statystycznie takie samo w Sejmie (41 proc.) i Senacie (43 proc.). Z opozycją jest inaczej – do Senatu uzbierała o 7 pkt proc. mniej wg Ipsos (wg Kantara o 4 pkt proc. mniej). Może to oznaczać, że

część zwolenników opozycji, która identyfikuje się z poszczególnymi partiami, obawia się, że w ich okręgu pojawią się kandydaci, którzy mogą im nie odpowiadać. Zwłaszcza, że w mediach KO, Lewica i PSL wzajemnie się krytykują.

Kobiety na remis, mężczyźni wolą prawicę

Systematycznie w naszych sondażach odpowiedzi Polek i Polaków różnią się. Także tym razem:

IPSOS Sierpień 2019 Senat kobiety mężczyźni
IPSOS Sierpień 2019 Senat kobiety mężczyźni

Uwaga! Wyniku Konfederacji nie przekłada się na jakąkolwiek prognozę wyborów do Senatu, ponieważ komitet wystawił tylko siedmiu kandydatów na 100 okręgów.

Różnice genderowe do Senatu są podobne do sondażu sejmowego. U kobiet jest statystyczny remis – opozycja ma 43 proc. poparcia, PiS – 42. Mężczyźni natomiast bez wahania oddaliby Senat Kaczyńskiemu. Aż pięć razy chętniej wybieraliby też senatorów skrajnej prawicy.

Jeszcze silniej ten podział rysuje się między kobietami i mężczyznami do 39 lat (potem różnice się zacierają).

IPSOS Sierpień 2019 Senat młode kobiety młodzi mężczyźni
IPSOS Sierpień 2019 Senat młode kobiety młodzi mężczyźni

Wśród kobiet przed czterdziestką aż 54 proc. oddałoby głos na kandydatów i kandydatki opozycji do Senatu. Ich męscy rówieśnicy skrajną prawicę wybierają prawie tak często jak opozycję, a PiS dają aż 12 punktów procentowych przewagi.

Polska przecięta maturą

Niezwykle wyrazista jest zależność od wykształcenia.

IPSOS Sierpień 2019 Senat wykształcenie
IPSOS Sierpień 2019 Senat wykształcenie

Na wykresie widać, że opozycja wchodzi jak po schodach na coraz wyższe poparcie wraz ze wzrostem wykształcenia i przeważa wśród wyborców z co najmniej maturą (wykształceniem średnim).

PiS odwrotnie - schodzi po tych schodach, tyle, że zaczynając z niebotycznego poparcia prawie 2/3 osób z wykształceniem podstawowym, gimnazjalnym i zawodowym.

Wykształcenie średnie i pomaturalne to wyraźna przewaga opozycji (9 punktów procentowych), licencjat i wyższe – miażdżąca (35 punktów procentowych).

Wieś decyduje. I granica 100 tys. mieszkańców

Także zależność od miejsca zamieszkania potwierdza, że PiS jest partią ludową. Dominuje na wsi i w miejscowościach poniżej 100 tys.

IPSOS Sierpień 2019 Senat zamieszkanie
IPSOS Sierpień 2019 Senat zamieszkanie

Mieszkańcy wsi to najliczniejsza grupa (ok. 40 proc. Polek i Polaków) i tutaj przewaga PiS nad opozycją jest ogromna (28 pkt proc.). W miastach do 20 tys. mieszkańców i w kolejnej grupie – między 20 tys. a 100 tys. – przewaga spada do 3 i 4 pkt proc., co oznacza statystyczny remis.

W większych ośrodkach mamy istotną przewagę opozycji:

  • w miastach między 100 tys. a 500 tys. mieszkańców - opozycja ma nad PiS przewagę 23 pkt proc.
  • w miastach powyżej 500 tys. mieszkańców – aż 41 pkt proc.

Południowy-wschód vs. północy-zachód

Dla wyniku wyborów senackich - jeszcze wyraźniej niż do Sejmu - znaczenie ma geografia polityczna. Na południowym-wschodzie kandydatom opozycji będzie trudno powalczyć o miejsca w Senacie, bo tam przewaga PiS jest ogromna.

W wyborach europejskich w maju 2019 PiS zdobył 78,2 proc. głosów w powiecie limanowskim. W niektórych powiatach Lubelszczyzny, Małopolski, Mazowsza i Podkarpacia również przekraczał 70 proc.

Z kolei opozycja ma ułatwione zadanie w kilku swoich bastionach – w Poznaniu, Trójmieście, Warszawie i niektórych okręgach północno-zachodniej Polski. W maju 2019 najlepszy wynik Koalicja Europejska miała w powiecie sopockim - 61,3 proc. głosów.

Polska geografia wyborcza zmieniła się jednak w ostatnich latach i w niektórych okręgach na północnym-zachodzie, które wcześniej przypadały PO, dziś sondażową przewagę ma PiS.

Ile senatorskich foteli dla PiS?

Często uważa się, że remis lub nawet niewielka przewaga PiS w ogólnopolskich preferencjach głosowania do Senatu da zwycięstwo opozycji. Ma się tak dziać, bo są to wybory, w których zwycięzca bierze - lokalnie - wszystko i PiS "marnuje" swoją ogólnopolską przewagę na południowym-wschodzie. Ale takie prognozy są ryzykowne.

W wyborach do Senatu możemy obserwować, jak w praktyce działa marzenie Pawła Kukiza – jednomandatowe okręgi wyborcze. W Senacie zasiada 100 osób, więc Polska podzielona jest na 100 okręgów senackich. W każdym z nich wybieramy jednego senatora. Dlatego partie w każdym z okręgów wystawiają tylko jednego kandydata.

Wynik wyborów do Senatu jest trudniejszy do przewidzenia niż wyborów do Sejmu. Wybory sejmowe rozstrzygane są systemem proporcjonalnym – partie muszą przekroczyć 5-procentowy próg wyborczy i gwarantuje im to wprowadzenie do niższej izby parlamentu posłów.

Ponadto prognozowanie wyborów do Senatu na podstawie ogólnopolskiego sondażu jest ryzykowne, bo okręgi senackie, w przeciwieństwie do sejmowych (gdzie na jednego posła przypada ok. 80 tys. osób), nie są sobie równe. Rozpiętość jest bardzo duża: w okręgu nr 30 (OKW Kraków, największe miasto: Oświęcim) w dniu wyborów w 2015 roku mieszkało 514,8 tys. wyborców. W okręgu nr 61 (OKW Białystok, największe miasto: Bielsk Podlaski) było to 171,8 tys. To prawie dokładnie trzykrotna różnica między największym a najmniejszym okręgiem.

Według symulacji opartej na analizie prof. Jarosława Flisa opublikowanej w "Wyborczej" kandydaci opozycji powinni wygrać w 41 okręgów, a PiS ma 34 pewniaki. Zdecyduje 25 okręgów swingujących.

Na tej samej podstawie - poparcia w majowych wyborach do Parlamentu Europejskiego - Leszek Kraszyna analizował w OKO.press szanse przejęcia Senatu przez opozycję biorąc pod uwagę dwa bloki: prawica (PiS, Konfederacja i Kukiz) i nie-prawica, czyli obecna opozycja.

W takim podziale (innym niż w analizie Flisa!) PiS wygrałby Senat z aż 57 mandatami. Przy czym dużą przewagę miałby w 42 okręgach. Opozycja ma wygrać w 25 okręgach. O mniej wyraźne okręgi – łącznie jest ich 32 – będzie toczyć się walka.

Obie prognozy opierają się na wynikach eurowyborów z maja 2019, co zmniejsza ich wartość, bo postawy polityczne się zmieniają.

Ponadto w wyborach do Parlamentu Europejskiego Konfederacja i Kukiz'15 zdobyły łącznie 8,2 proc. głosów. Ich wyborcy na listach do Senatu nie znajdą kandydatów partii, na które głosowali. To oni mogą decydować o senackim mandacie tam, gdzie różnica jest niewielka.

Kukiz'15 do Sejmu startuje z PSL, ale nasze badania pokazują, że zwolennicy ruchu Pawła Kukiza mają poglądy prawicowe. Mogą okazać się nielojalni wobec reszty opozycji.

Duże miasta - wszystkie dla opozycji?

Trudno przewidywać wynik do Senatu nawet w największych miastach, gdzie opozycja ma - w sondażu ogólnopolskim - zdecydowaną przewagę .

W wyborach senackich jest 19 takich okręgów: pięć katowickich (obejmują różne miasta metropolii), cztery warszawskie, dwa krakowskie, dwa łódzkie, dwa wrocławskie oraz Częstochowa, Gdańsk, Lublin i Poznań.

Niektóre okręgi ze stolicą w dużym mieście (Szczecin, Rzeszów) obejmują też sąsiadujące powiaty, dlatego nie można ich brać tutaj pod uwagę.

Ale przewaga w miastach nie musi przełożyć się na zwycięstwo w każdym mieście. Pokazały to wybory 2015, kiedy pozycja PiS była słabsza niż dziś w sondażach. Mimo to wśród 19 wielkomiejskich okręgów PiS wygrał w czterech: w Lublinie, dwóch katowickich i Częstochowie, a jeden z okręgów wrocławskich zdobył niezależny wówczas Jarosław Obremski – dziś senator PiS.

Walka o Śląsk

PKW nazywa wszystkie okręgi Metropolii Górnośląsko-Zagłębiowskiej "katowickimi". Największe miasta w kolejnych okręgach to

  • Zabrze (nr 71),
  • Ruda Śląska (nr 74),
  • Tychy (nr 75),
  • Sosnowiec (nr 77)
  • i Katowice (nr 80).

Trzy z nich (Zabrze, Ruda Śląska i Katowice) przypadły w 2015 roku Platformie Obywatelskiej. Dziś tylko w Katowicach opozycja ma wyraźną przewagę. W pozostałych sprawa jest otwarta.

W miastach powyżej 500 tys. mieszkańców powinno być opozycji łatwiej. To Warszawa, Kraków, Łódź, Wrocław, Gdynia i Poznań. W Krakowie Senat wygrywali w 2011 Jerzy Fedorowicz (z małą przewagą 2,9 pkt proc.), a w 2015 - Bogdan Klich.

Opozycja w wyborach samorządowych w październiku 2018 i europejskich w maju 2019 w Krakowie wygrała zdecydowanie.

Lublin - duże miasto na remis

W Lublinie w 2015 roku wygrał PiS, Andrzej Stanisławek zdobył 44,4 proc. głosów. Dwaj kandydaci opozycji (Krzysztof Cugowski z poparciem PO i PSL oraz Stanisław Kieroński ze Zjednoczonej Lewicy) łącznie zdobyli 55,6 proc. głosów. Dziś opozycja wystawia tylko jednego kandydata.

W wyborach samorządowych w październiku 2018 prezydent Krzysztof Żuk, kandydat Koalicji Obywatelskiej, w pierwszej turze pokonał kontrkandydata z PiS – Sylwestra Tułajewa. Prezydent to jednak popularna lokalnie postać, która pociągnęła wynik własnej listy.

Kandydatem KO do Senatu 2019 jest radny województwa lubelskiego, były szef struktur Nowoczesnej w Lublinie, Jacek Bury. W wyborach do sejmiku zdobył czwarty wynik w województwie – 22,7 tys. głosów. Jest sprawnym politykiem, ale nie ma jeszcze takiej popularności jak Krzysztof Żuk

W wyborach europejskich w Lublinie PiS minimalnie wygrał z Koalicją Europejską: 42,9 proc. do 42,6 proc. (różnica zaledwie 376 głosów!). Pozostałe głosy rozłożyły się pomiędzy:

  • Konfederację (5,2 proc.),
  • Wiosnę (4,3 proc.),
  • Kukiz’15 (3,3 proc.),
  • Polskę Fair Play Roberta Gwiazdowskiego (0,9 proc.),
  • Lewicę Razem (0,9 proc.).

Można podejrzewać, że wyborcy Wiosny i Lewicy Razem wybiorą opozycję, wyborcy Konfederacji i Roberta Gwiazdowskiego – raczej PiS. Część wyborców z obu stron może zrezygnować z głosowania. Zachowanie wyborców Kukiz’15 trudno przewidzieć – ich poglądy są bliższe prawicy, ale wielu z nich uważa się za „antysystemowych” i jest zniechęconych do tradycyjnych partii. Ruch Kukiz’15 jest też częścią listy wyborczej PSL, czyli paktu senackiego.

Na podstawie tych danych nie można powiedzieć, kto ma w Lublinie przewagę. Walka o to miejsce będzie się toczyć do samego końca.

W wyborach do Senatu 2015 poparcie 40 proc. dało PiS 61 mandatów

Przypomnijmy jeszcze rozkład poparcia w wyborach senackich w 2015 roku.

Wybory do Senatu 2015
Wybory do Senatu 2015

Jeżeli połączyć głosy na kandydatów partii opozycyjnych, to struktura głosów do Senatu cztery lata temu wygląda odwrotnie niż w naszym sondażu. Na kandydatów PiS głosowało 40 proc. głosujących, na kandydatów opozycji łącznie – 43,7 proc. Ale opozycja szła osobno.

W 2015 taki wynik - 40 proc. poparcia w skali kraju - dał PiS 61 mandatów. Nastąpiła zamiana ról z PO, która dominowała w Senacie 2011-2015 , a w 2015 uzyskała tylko 34 mandaty.

Jeden przypadł PSL, cztery mandaty przypadły kandydatom niezależnym:

  • Grzegorzowi Biereckiemu, twórcy kas SKOK i zwolennikowi PiS;
  • Lidii Staroń – byłej członkini PO, która w tym roku będzie startować z poparciem PiS z Olsztyna;
  • Jarosławowi Obremskiemu, który w 2016 roku dołączył do klubu PiS;
  • Markowi Borowskiemu, byłemu członkowi SLD i SDPL, dziś w PO, kandydatowi paktu senackiego opozycji w Warszawie.

Sondaż IPSOS dla OKO.press 26-29 sierpnia 2019, metodą CATI (telefonicznie), na ogólnopolskiej reprezentatywnej próbie 1006 osób;

Sondaż Kantar dla "Gazety Wyborczej", 13-17 września 2019, metodą CATI (telefonicznie), na ogólnopolskiej reprezentatywnej próbie 1000 osób.

Udostępnij:

Piotr Pacewicz

Naczelny OKO.press. Redaktor podziemnego „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), przy Okrągłym Stole sekretarz Bronisława Geremka. Współzakładał „Wyborczą”, jej wicenaczelny (1995–2010). Współtworzył akcje: „Rodzić po ludzku”, „Szkoła z klasą”, „Polska biega”. Autor książek "Psychologiczna analiza rewolucji społecznej", "Zakazane miłości. Seksualność i inne tabu" (z Martą Konarzewską); "Pociąg osobowy".

Jakub Szymczak

Dziennikarz OKO.press. Autor książki "Ja łebków nie dawałem. Procesy przed Żydowskim Sądem Społecznym" (Czarne, 2022). W OKO.press pisze o gospodarce i polityce społecznej.

Komentarze