Ustawa o asystencji idzie w końcu na rząd. Z rozbieżnościami, bo minister finansów nie odpuszcza

Dotyczy stu tysięcy osób z niepełnosprawnościami, które potrzebują wsparcia w codziennym życiu. I pół miliona członków ich rodzin, którzy do tej pory obowiązani byli to wsparcie zapewniać, kosztem swojego życia, pracy i planów. Teraz wsparcie to miałoby być finansowane z budżetu, a usługa świadczona przez asystentów w wymiarze godzin, który byłby ustalany indywidualnie. Na podstawie oceny, jakiego wsparcia dana osoba potrzebuje. Nie brano by pod uwagę tego, na co dana osoba cierpi, ale tego, co jest jej potrzebne do niezależnego życia. To pojęcie z Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami ratyfikowanej przez Polskę 13 lat temu, ale wdrażanej z oporami.

Na tej samej zasadzie – indywidualnej oceny potrzeb danej osoby – funkcjonuje pierwsza część tej fundamentalnej reformy państwa. Chodzi o świadczenie wspierające: pieniądze wypłacane osobie z niepełnosprawnością po ustaleniu, jakie dodatkowe koszty musi ponieść. Świadczenie wspierające obowiązuje od 1 stycznia 2024 roku, a system w drugim roku od wdrożenia zmiany zaczyna powoli działać.

Asystencja osobista i świadczenie wspierające są wsparciem kosztownym, ale rewolucyjnym. Właśnie z tego powodu, że zakres tego wsparcia nie jest ustalany wedle kategorii, do jakich zaszufladkuje się ludzi, ale na podstawie indywidualnej oceny sytuacji.

Co powie premier i komu przyzna rację? MF czy MRPiPS

Los asystencji osobistej ciągle się jeszcze waży. Jak powiedział OKO.press autor projektu, wiceminister rodziny i pełnomocnik rządu ds. osób z niepełnosprawnościami Łukasz Krasoń (na zdjęciu u góry z premierem Tuskiem),