Pożegnamy się z kraską, przepiórka w coraz większych opałach
Na naszych oczach praktycznie wyginęła kraska. Zięba nie jest już najliczniejszym ptakiem lęgowym. Gatunki uznawane za pospolite, a nawet najliczniejsze, wciąż notują spadki. Źle ma się przepiórka. Zdarzają się jednak pozytywne wyjątki – to efekty monitoringu ptaków
Na zdjęciu: Kraska. Ten ptak niebawem wyginie na naszych oczach
Taki obraz świata ptaków Polski otrzymujemy po lekturze najnowszego opracowania dotyczącego monitoringu naszej awifauny w latach 2021-2024, które zostało właśnie opublikowane przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska.
Szymon Beuch z Muzeum i Instytutu Zoologii Polskiej Akademii Nauk jest jednym z autorów tej publikacji. Jak wyjaśnia, prowadzony w Polsce monitoring zawdzięczamy m.in. wytycznym Unii Europejskiej, która wymaga od wszystkich krajów członkowskich badania stanu naszej przyrody.
Ptaki są jednym z lepszych wskaźników stanu środowiska przyrodniczego. Ich monitoringiem w naszym kraju od 2007 roku zajmuje się Główny Inspektorat Ochrony Środowiska (GIOŚ).
Ptaki są jednym z lepszych wskaźników stanu środowiska przyrodniczego. Ich monitoringiem w naszym kraju od 2007 roku zajmuje się Główny Inspektorat Ochrony Środowiska (GIOŚ).
Dzięki monitoringowi przyrodnicy są w stanie śledzić zmiany liczebności ponad 182 gatunków lęgowych przez ostatnich kilkanaście lat. Wcześniej też były zbierane dane terenowe, ale nie były prowadzone regularnie na ogólnolnokrajową skalę.
Były zwykle gromadzone przez ornitologów wyrywkowo i lokalnie, i to na podstawie szczątkowych lub regionalnych wyników wyciągano wnioski na przykład o trendach liczebności. Dziś, dzięki państwowemu monitoringowi informacje dotyczące ich liczebności są bardziej wiarygodne. Pozwala to na bieżąco rejestrować wzrosty lub spadki liczebności poszczególnych gatunków.
Jak przyznaje mój rozmówca, część osób może dziwić fakt, że w przypadku niektórych pospolitych gatunków podaje się dość duży przedział w szacowanej liczebności, sięgający często tysięcy par. Jak dodaje ekspert, wynika to z tego, że tam, gdzie mamy lepsze dane i mamy ich więcej, ten przedział jest mniejszy. „Im mniej mamy danych o danym gatunku, tym te przedziały są większe. I najczęściej prawda leży gdzieś pośrodku tego przedziału” – dodaje.
Publicysta, dziennikarz, autor książek poświęconych ludziom i przyrodzie: „Syria. Przewodnik po kraju, którego nie ma”, „Łoś. Opowieści o gapiszonach z krainy Biebrzy”, „Puszcza Knyszyńska. Opowieści o lesunach, zwierzętach i królewskim lesie, a także o tajemnicach w głębi lasu skrywanych” i „Rzeki. Opowieści z Mezopotamii, krainy między Biebrzą i Narwią leżącej”.
Publicysta, dziennikarz, autor książek poświęconych ludziom i przyrodzie: „Syria. Przewodnik po kraju, którego nie ma”, „Łoś. Opowieści o gapiszonach z krainy Biebrzy”, „Puszcza Knyszyńska. Opowieści o lesunach, zwierzętach i królewskim lesie, a także o tajemnicach w głębi lasu skrywanych” i „Rzeki. Opowieści z Mezopotamii, krainy między Biebrzą i Narwią leżącej”.
Komentarze