„Ziemia obiecana” Kamili Dorbach w PISF. Ale czy można zastępować kogoś, kogo nie ma?

Dziś (w czwartek, 25 września) na 50. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni (na zdjęciu głównym – gala otwarcia) odbędzie się okrągły stół o polskiej kinematografii. Z pewnością weźmie w nim udział Kamila Dorbach, która 23 czerwca 2025 została dyrektorką Instytutu, pokonując w konkursie znakomitą rywalkę – Magdalenę Srokę. Mało kto zwrócił uwagę na zaskakujący skład jury, a także korzystne dla niektórych jurorów decyzje finansowe Instytutu (pisała o tym „Wyborcza”). Ale dyrektorką jest? Jest.

To nie koniec dobrych wiadomości dla Dorbach. 22 września Sąd Rejonowy w Warszawie oddalił w pierwszej instancji powództwo jej poprzedniczki Karoliny Rozwód, która żądała przywrócenia do pracy lub odszkodowania. Twierdziła, że rezygnację z funkcji dyrektorki złożyła pod presją „groźby bezprawnej”, jaką 30 października 2024 wywierali na nią ówczesna ministra kultury Hanna Wróblewska i jej dyrektor od filmu Maciej Dydo. Sąd posłuchał zeznań tej pary (odrzucił innych świadków) i uznał, że Rozwód „złożyła wniosek o odwołanie świadomie i bez nacisków”. Będzie apelacja, ale wyrok (nieprawomocny) jest.

Wcześniej kancelaria Hasik Rheims & Partnerzy uzyskała w Sądzie Okręgowym w Warszawie tzw. zabezpieczenie roszczenia PISF względem Rozwód, o zaniechanie naruszania dobrego imienia Instytutu. Neo-sędzia Łukasz Szyszka zakazał Rozwód wypowiadania się na temat okoliczności jej odejścia z PISF, w tym podpisania umowy na „Ministrantów”. Tymczasem film w reżyserii Piotra Domalewskiego zbiera właśnie pochwały w konkursie głównym w Gdyni, co stoi w pewnej sprzeczności z aferą, jaką rozpętał PISF.

W OKO.press opisaliśmy też drugie doniesienie na Rozwód za rzekome forsowanie umowy na film „Szpiedzy” ze względu na „stosunki osobiste z beneficjentem”, czytaj – Robertem Kijakiem z Agorowej spółki Next Film. Rozwód i Kijak opowiedzieli, jak to było z umową, a przy okazji Kijak opisał kolejne miesiące negocjacji, już po odejściu Rozwód, zakończone dodatkowym warunkiem zawarcia umowy – podpisania klauzuli egzekucyjnej na wypadek, gdyby prokuratura postawiła mu zarzut.

Prof. Ewa Łętowska komentowała: „Dramat polega na tym, że strona silniejsza jest na pozór partnerem umowy, ale staje się także jej wszechwładnym egzekutorem. Producent filmowy jest bezradny, bo nie ma już sądowej drogi odwoławczej od decyzji PISF”. Mec. Grzegorz Kukowka uznał, że „taka praktyka jest trudna do pogodzenia z zasadą domniemania niewinności”.