Wójtowie mają superbroń do obrony państwa. Muszą tylko chcieć jej użyć
Okazuje się, że na powódź w roku 2024 państwo zareagowało nieźle. Choć jakby nieco wbrew sobie. A co jest do poprawy? Trzeba np. poważniej traktować opinie hydrologów, a służby powinny ostrzegać, że katastrofa nam grozi, a nie wtedy, gdy już jest pewna. Jednak nie to jest najważniejsze
Marcin Kotras, Dawid Sześciło i Konrad Kubala przygotowali dla Fundacji Batorego raport „Kiedy pękają tamy. O państwie, wspólnocie i zarządzaniu kryzysem” – 150 stron o wnioskach z zarządzania kryzysem w powodzi z 2024 roku. Piszą: „Powódź ujawniła więc paradoks: państwo działa, ale raczej reagując na wystąpienie problemu, niż zgodnie z modelem planowego i spójnego zarządzania kryzysowego”.
No to jak z tym państwem jest – pytamy przed Świętem Niepodległości współautora raportu Dawida Sześciło, adiunkta w Zakładzie Studiów nad Dobrym Rządzeniem – Good Governance na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, oraz członkiem Kolegium Najwyższej Izby Kontroli i Rady Służby Publicznej.
Agnieszka Jędrzejczyk, OKO.press: Było dobrze czy źle?
Prof. Dawid Sześciło: W skrócie – państwo naprawdę dało sobie radę nie najgorzej, a na pewno lepiej niż w poprzednich podobnych kryzysach, począwszy od powodzi roku 1997.
Prof. Dawid Sześciło: W skrócie – państwo naprawdę dało sobie radę nie najgorzej, a na pewno lepiej niż w poprzednich podobnych kryzysach, począwszy od powodzi roku 1997.
Zaś społeczeństwo dało sobie radę jeszcze lepiej, a wręcz doskonale. I to reakcja społeczna sprawiła, że ten kryzys nie okazał się katastrofalny, a szkody – jak na skalę zagrożenia – były mniejsze, niż byłoby to jeszcze kilka, kilkanaście lat temu.
Bez mediów lokalnych nie damy rady
To, że odkrywamy to dopiero po roku, jest po części konsekwencją tego, jak sobie tę powódź relacjonowaliśmy. Jak piszecie – katastrofy „nie tylko się wydarzają – one zostają jakoś opowiedziane”.
Z wykształcenia historyczka. Od 1989 do 2011 r. reporterka sejmowa, a potem redaktorka w „Gazecie Wyborczej”, do grudnia 2015 r. - w administracji rządowej (w zespołach, które przygotowały nową ustawę o zbiórkach publicznych i zmieniły – na krótko – zasady konsultacji publicznych). Do lipca 2021 r. w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Laureatka Pióra Nadziei 2022, nagrody Amnesty International, i Lodołamacza 2024 (za teksty o prawach osób z niepełnosprawnościami)
Z wykształcenia historyczka. Od 1989 do 2011 r. reporterka sejmowa, a potem redaktorka w „Gazecie Wyborczej”, do grudnia 2015 r. - w administracji rządowej (w zespołach, które przygotowały nową ustawę o zbiórkach publicznych i zmieniły – na krótko – zasady konsultacji publicznych). Do lipca 2021 r. w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Laureatka Pióra Nadziei 2022, nagrody Amnesty International, i Lodołamacza 2024 (za teksty o prawach osób z niepełnosprawnościami)
Komentarze