Nie chcielibyśmy znaleźć się w DPS. A jednak wiele z nas tam trafi, bo musi [ROZMOWA]

Agnieszka Jędrzejczyk, OKO.press: Napisałeś książkę o tym, że domy pomocy społecznej są potrzebne i żadna deinstytucjonalizacja tego nie zmieni. Doniesienia o nadużyciach w DPS-ach i domach starości i analizy demograficzne skłaniają ekspertów do proponowania idei starzenia się (chorowania i umierania) w miejscu zamieszkania – bez wyprowadzki do dużych instytucji, gdzie człowiek już nie może o sobie decydować. Mimo starań personelu nie jest to już po prostu możliwe.

Ty jednak piszesz, że nigdy nie będziemy mogli z DPS-ów zrezygnować. I że najwyższa pora, by docenić wysiłek i wiedzę pracujących tam ludzi. Bo to od nich zależeć będą nasze ostatnie dni

Zapytam jednak: czy po tym, co w DPS-ach w całej Polsce widziałeś, chciałbyś tam trafić na starość?

Jędrzej Dudkiewicz: Nie, raczej nie. Nie do takich, jakie są obecnie. Choć już wiem, że nie wszystkie DPS-y są takie same.

Jędrzej Dudkiewicz: Nie, raczej nie. Nie do takich, jakie są obecnie. Choć już wiem, że nie wszystkie DPS-y są takie same.

Pytam bardziej o to, jak sobie wyobrażasz schyłek życia. Ten moment, gdy – tak jak na początku – stajemy się zależni od innych ludzi. Czy chciałbyś, by zajęli się tobą opiekunowie w DPS?

Nie jestem sobie w stanie wyobrazić swojej starości. Może jako 90-latek rzeczywiście uznam, że już nie chcę mieszkać u siebie i lepiej mi będzie w DPS-ie. Dziś jednak niezależne życie, prawo decydowania o sobie są dla mnie zbyt ważne.

Jak będzie wyglądała nasza starość?

Tylko że właśnie to, jak wyglądać będzie wsparcia dla nas na starość decyduje się teraz. I teraz możemy mieć na to wpływ – jako 90-latkowie niewiele będziemy mogli zmienić. W systemie takim jak obecnie nikt nas nawet nie zapyta o zdanie.