„Nikt tak długo nie siedział w ośrodku detencyjnym w Kętrzynie, jak ja. Kiedy wyszłyśmy, córeczka miała prawie dwa lata. Byłam w zamknięciu i bez żadnej nadziei, że już zaczynałam wariować. Godzinami obejmowałam córkę i płakałam, ale psycholog zawsze mówiła, że nic mi nie jest” - opowiada Czeczenka, która uciekła do Polski, bo nie chciała dokonać aborcji
„Najgorsze jest czekanie. Czekasz, czekasz, czekasz. To gorsze niż więzienie, nie wiesz, za co siedzisz ani jaki jest wyrok. Widziałem dorosłych facetów leżących na podłodze i płaczących, bo nie wiedzieli co z nimi będzie. Jeden powiedział mi, że wolałby już nie żyć” - o życiu w zamkniętym ośrodku dla cudzoziemców opowiada młody piłkarz - imigrant z Ghany
Ośrodek strzeżony miał być środkiem ostatecznym, bo to jak więzienie. Ale Javo przedłużono pobyt 3 razy, mimo że ma w Polsce dom i żonę. Nie powiedziano jej nawet, że podejrzewano u niego raka. Kiedy minął termin pobytu Straż wypuszcza go i znów łapie pod bramą. Prawniczka: „Mam po swojej stronie przepisy, ale ci, którzy je wykonują, mają klapki na oczach"
Strach, dezinformacja, zagubienie — nawet jeśli cudzoziemcy zagrożeni deportacją nie przechodzą piekła detencji, to o swojej sytuacji nie wiedzą nic. Uciekają, popełniają błędy, zostają niesłusznie deportowani. Cierpią całe rodziny. Projekt SIP pokazuje, że można inaczej — po ludzku. Efekt? Szybsze procedury, mniej strachu, mniej ucieczek, mniejsze koszty.
Wieloosobowe pokoje, prycze, prysznice z zasłonką zakrywające zaledwie od pasa w dół, spacerniak, regularne przeszukania, sprawdzanie obecności i chodzenie na posiłki pod eskortą. Wszystko za kilkoma murami i drutem kolczastym. 1/4 osadzonych to dzieci. To ośrodki strzeżone dla cudzoziemców. Jest ich w Polsce sześć.
Kamila i Fabian znają się od lat. Zdecydowali, że chcą razem żyć w Polsce. Jej dzieci go pokochały, Kamila jest w czwartym miesiącu ciąży. Przegapili moment, gdy Fabianowi kończył się pobyt. Jutro Straż Graniczna chce go deportować do Argentyny z zakazem powrotu przez pół roku. „Wpadli w bezduszne biurokratyczne procedury, przepisy nie temu miały służyć”
„Dobrze się tu czuję, nie muszę się bać, wiem, że mam tu przyszłość” – mówi Madina. Jej rodzinie grozi deportacja do Tadżykistanu. Dla rodziców oznacza to więzienie i tortury, dla dzieci – niepewną przyszłość. Za Madiną murem stoi jej klasa. 15 lutego byli na Komendzie Głównej Straży Granicznej, by złożyć petycję o pozwolenie na pozostanie rodziny w Polsce
Dla Madiny i jej rodziny deportacja do Tadżykistanu to wyrok. Koledzy i koleżanki z Warszawy piszą do Komendanta Straży Granicznej: "Jest częścią naszej szkolnej społeczności, koleżanką i przyjaciółką. Prosimy, żeby mogła z nami zostać". Śpieszą się i zbierają podpisy, bo decyzja o deportacji może zapaść w każdej chwili. "Będziemy walczyć do końca".
Sitora jest w piątym miesiącu ciąży, cztery razy trafiła do szpitala z ryzykiem poronienia. Przez ponad miesiąc razem z mężem Sanjarem była odsyłana z granicy Brześć - Terespol bez szansy na złożenie wniosku o azyl. Pracowała w opozycyjnych mediach tadżyckich, wszyscy jej byli współpracownicy już dawno uciekli. KGB groziło jej, że nigdy nie zobaczy dziecka
"Wezwali wszystkich mieszkańców naszego miasta na rynek, kazali im krzyczeć, wyzywać nas od zdrajczyń. Nie chciałam wyjeżdżać, kocham moją ojczyznę. Ale codziennie bałam się o bezpieczeństwo moje i córki" – opowiada Amina, która była prześladowana, bo jej bratanek pobił się z komendantem policji. Komendant okazał się kuzynem zastępcy Kadyrowa
Polska wpuściła ją dopiero za 11. razem. Wcześniej była odsyłana nawet bez szans na złożenie wniosku. Ma 28 lat, jest w ósmym miesiącu ciąży. „Nie mam już nic i nikogo. Zmarła mi babcia – opiekowałyśmy się sobą nawzajem, chroniła mnie przed zemstą kuzynów. Chcę jechać do Europy, bo mamy z dzieckiem prawo do życia” - mówi nam Elen
Na przejściu granicznym Brześć-Terespol prawo nie obowiązuje. Straż graniczna nie wpuszcza uchodźców do Polski i odsyła ich na Białoruś. Wracają coraz bardziej zrozpaczeni, by spróbować ponownie, dopóki starczy im pieniędzy. Białoruski aktywista: "Polska wysyła tych ludzi na śmierć". Widziałyśmy to wszystko na własne oczy
WSA uchylił decyzję Straży Granicznej, która odmówiła wjazdu do Polski czeczeńskiej rodzinie. W marcu 2017 roku rodzina wystąpiła o ochronę międzynarodową na przejściu granicznym Brześć-Terespol. To kolejne krajowe rozstrzygnięcia na niekorzyść Straży Granicznej i dowód, że droga sądowa przynosi rezultaty
Polski rząd nadal łamie polskie i międzynarodowe prawo, uniemożliwiając uchodźcom na granicy polsko-białoruskiej w Terespolu składanie wniosków o azyl. Odsyła ich na Białoruś, co grozi deportacją do Syrii lub Czeczenii. I to pomimo kolejnej decyzji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
Wystarczyło kilka dni, by Straż Graniczna wprost złamała postanowienie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Na granicy w Brześciu i Terespolu nadal łamie więc prawo polskie i międzynarodowe, nie wpuszczając osób, które uciekają przed prześladowaniami i starają się o azyl w Polsce. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i jego szef, Mariusz Błaszczak, nie reagują
OKO.press