Hołownia leciał wysoko, wylądował nisko. Dziewięć lekcji: duopolu, próżności, paniki, kompromisu...

Zacznijmy od tego, co media lubią najbardziej, czyli błędów, wpadek i głupich ruchów.

Lekcja 1. O tym, jak nie przegrywać (w panice)

Najgorsza jest jego końcówka. Ostatni czas Szymona Hołowni to ruchy rozpaczliwe, a może tylko niekontrolowane, jakby chciał zaszkodzić wizerunkowi, który budował przez pięć lat, dając się polubić i cenić nawet niektórym swoim krytykom.

Nieszczęsna kolacja z Jarosławem Kaczyńskim, aranżowana przez śliską parę Michał Kamiński–Adam Bielan, była jak karykatura doktryny Trzeciej Drogi. W pożegnalnym liście próbuje jej bronić: „Cóż, nadal rozmawiał będę z Donaldem Tuskiem. I – jeśli będzie taka potrzeba – z Jarosławem Kaczyńskim. Nie zapiszę się do jednego z polityczno-medialnych chorych na nienawiść plemion”.

Nieszczęsna kolacja z Jarosławem Kaczyńskim, aranżowana przez śliską parę Michał Kamiński–Adam Bielan, była jak karykatura doktryny Trzeciej Drogi. W pożegnalnym liście próbuje jej bronić: „Cóż, nadal rozmawiał będę z Donaldem Tuskiem. I – jeśli będzie taka potrzeba – z Jarosławem Kaczyńskim. Nie zapiszę się do jednego z polityczno-medialnych chorych na nienawiść plemion”.

Ktoś powie, taka jest polityka, miał pecha, że wyciekło, niech i tak będzie.

Gorzej z ostatnimi głosowaniami. Kierując do dalszych prac prezydencki projekt CPK, którego jedyną funkcją jest podważyć rządową wersję lotniska i sieci kolei, Hołownia zagalopował się w „serdeczności”, jaka łączy go z Karolem Nawrockim („Jestem dumny z tego, a nie zakłopotany tym, że mam dobre – i mogę chyba powiedzieć – serdeczne relacje zarówno z polskim premierem, jak i polskim prezydentem”).