W latach 1980–1981 pracował jako redaktor w Wydawnictwie Morskim, następnie w „Samorządności”, „CDN”, Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim, „Przeglądzie Politycznym” oraz „Pomeranii”. W maju i sierpniu 1988 roku był redaktorem i drukarzem strajkowego wydania solidarnościowego pisma „Rozwaga i Solidarność”.
W latach 1985–1988 pracował jako robotnik w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych Świetlik, założonej przez Macieja Płażyńskiego.
W latach 1990–1991 był zastępcą redaktora naczelnego „Gazety Gdańskiej”, a od 1994 do 2001 roku przewodniczącym rady programowej „Przeglądu Politycznego”, wydawanego przez Fundację Liberałów. Opublikował książki Był sobie Gdańsk (1997), Idee gdańskiego liberalizmu (1998), Solidarność i duma (2005)
Działalność polityczna
W latach 1990 – 1994 był członkiem (od 1991 przewodniczącym) Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W wyborach parlamentarnych w 1991 roku z powodzeniem kandydował do Sejmu I kadencji z listy tej partii. W wyborach w 1993 roku bez powodzenia ubiegał się o poselską reelekcję.
W 1994 roku został wiceprzewodniczącym Unii Wolności, powstałej z połączenia KLD z Unią Demokratyczną. W wyborach parlamentarnych w 1997 roku z powodzeniem kandydował do Senatu IV kadencji z listy tej partii. Do 2001 roku był wicemarszałkiem Senatu. Na początku 2001 roku, po przegraniu wyścigu o fotel przewodniczącego UW z Bronisławem Geremkiem, odszedł z partii.
24 stycznia 2001 wraz z Andrzejem Olechowskim oraz Maciejem Płażyńskim założył Platformę Obywatelską. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z powodzeniem kandydował do Sejmu IV kadencji. Pełnił funkcję wicemarszałka Sejmu. 1 czerwca 2003 roku, po odejściu z partii Macieja Płażyńskiego, został jej przewodniczącym (do 8 listopada 2014 roku).
W 2005 roku bez powodzenia ubiegał się o urząd Prezydenta RP, w drugiej turze zdobywając 45,96 proc. głosów i przegrywając z Lechem Kaczyńskim. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z powodzeniem kandydował do Sejmu V kadencji.
Po zwycięstwie Platformy Obywatelskiej w przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 roku, zarząd krajowy partii zadecydował, że Tusk będzie kandydatem na urząd Prezesa Rady Ministrów. 9 listopada prezydent Lech Kaczyński desygnował go na urząd premiera. 16 listopada został zaprzysiężony na Prezesa Rady Ministrów. 24 listopada Sejm udzielił pierwszemu rządowi Tuska wotum zaufania.
W 2011 roku PO po raz drugi zwyciężyła w wyborach parlamentarnych. 18 listopada prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd premiera. 19 listopada Sejm udzielił drugiemu rządowi Tuska wotum zaufania.
30 sierpnia 2014 roku został zatwierdzony na stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej. Początek dwuipółletniej kadencji przypadł na 1 grudnia 2014 roku.
W związku z wyborem na szefa RE, 9 września 2014 roku złożył dymisję ze stanowiska Prezesa Rady Ministrów. Obowiązki premiera pełnił do 22 września 2014 roku, kiedy to został powołany rząd Ewy Kopacz.
8 listopada 2014 roku ustąpił z funkcji przewodniczącego PO, otrzymując tytuł honorowego przewodniczącego tej partii.
1 grudnia 2014 roku objął urząd przewodniczącego Rady Europejskiej, zastępując Hermana Van Rompuya. 19 grudnia 2014 roku po raz pierwszy przewodniczył szczytowi Unii Europejskiej. 9 marca 2017 roku podczas szczytu Unii Europejskiej w Brukseli został ponownie wybrany szefem Rady Europejskiej, uzyskując poparcie przedstawicieli 27 państw (jego reelekcji nie poparła jedynie reprezentująca polski rząd premier Beata Szydło)
