Po pierwsze Polacy. Dwie ukraińskie dziewczynki wyzywane od ruskich ku*ew

To nie mogłoby się wydarzyć, kiedy traktowaliśmy ich jeszcze jak ofiary okrutnej ruskiej napaści, którym chcemy za wszelką cenę pomóc, wspierać, ratować. Byliśmy wręcz dumni z naszej solidarności. Dzisiaj stali się obcy.

Doszło do tego, że najpierw polski prezydent, a teraz także polski rząd chcą ograniczyć prawa ukraińskich dzieci, uznając, że nie dostaną one wsparcia, jeśli mama czy babcia nie pracuje. Donald Tusk posłuchał sloganu Karola Nawrockiego „Po pierwsze Polska, po pierwsze Polacy“, nadwiślańskiej kalki „America first” innego Donalda. Co właściwie stało się z nami i czy można to jeszcze zatrzymać? I czy przedsmak wspólnego losu po ataku rosyjskich dronów może ożywić naszą życzliwość?

O to pytam w tym tekście. Ale najpierw młoda Ukrainka opowie, co spotkało jej córki.

***

Natalia z córkami Złatą (11 lat) i Mariją (17 lat)* robią zakupy w Żabce. Górny Mokotów, warszawska zamożna dzielnica, kiedyś mówiono, że inteligencka. Natalia rano sprzątała mieszkania, teraz jadą na pokaz filmu o Warszawie wyświetlanego na multimedialnej fontannie nad Wisłą. Sobota, letni wieczór, ciepło.

Natalia z córkami Złatą (11 lat) i Mariją (17 lat)* robią zakupy w Żabce. Górny Mokotów, warszawska zamożna dzielnica, kiedyś mówiono, że inteligencka. Natalia rano sprzątała mieszkania, teraz jadą na pokaz filmu o Warszawie wyświetlanego na multimedialnej fontannie nad Wisłą. Sobota, letni wieczór, ciepło.

Dziewczynki już wyszły z lodami i wodą, Natalia płaci. Słyszy krzyki. „Ruskie kurwy, spierdalajcie”.

Wypada na ulicę. Nad dziewczynkami stoi facet, który był przed nimi w kolejce. Koło 60., zwyczajnie ubrany, nie pijany.

„Do kogo pan mówi?” – pyta.